Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής που είναι η καλύτερη από τις τρεις «ενδιάμεσες» που γύρισε η ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ στην «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» πριν επιστρέψει στο Φίνο.

Θα μπορούσε το άρθρο να τιτλοφορηθεί «Η  «ΚΛΕΜΜΕΝΗ EYTYXIA» ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ». Διότι υπήρχε ένα φιλμ του 1946-47, το «Stolen life» (στον ελληνικό τίτλο η λέξη «ζωή» του ξένου αντικαταστάθηκε με την «ευτυχία»)  με την ΜΠΕΤΤΥ ΝΤΕΗΒΙΣ και τον ΓΚΛΕΝ ΦΟΡΝΤ, με ηρωίδες δυο δίδυμες αδελφές που ερωτεύονται τον ίδιο άντρα.

Εχει  συγγένειες η κωμωδία αυτή με «Το σωφεράκι». Μόνο που η εν λόγω του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ είναι αυτή που προηγήθηκε έναντι της άλλης του Γιώργου Τζαβέλλα, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε περισσότερο πέρα από τη μελέτη ενός είδους και μιας εποχής.

Αυτό ήταν το εκπληκτικό που είχε συμβεί με την ΩΝΤΡΕΫ ΧΕΠΜΠΟΡΝ σε αυτή την ταινία κι έτσι εκτινάχθηκε με τη μία στους Εφτά Ουρανούς. Μπόρεσε να είναι από τη μια η Πριγκίπισσα , όπως την όριζε το σενάριο,  κι από την άλλη, να πάρει πάνω της τη νέα εποχή και να γίνει το κορίτσι του ’50, να φτιάξει ένα πρότυπο, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, κι όχι αυθαίρετα, με το οποίο ταυτίστηκαν τα κορίτσια του 50 σε όλη την υφήλιο, στο νέο τύπο κοπέλας που γεννιόταν, στη νέα εποχή, αμέσως μετά τον πόλεμο, που ξεκίναγε η αποκατάσταση….