Αυτά, όμως, δεν γίνονται ατο αινεμά τόσο απλά!. Προηγείται ένα σενάριο κι υπάρχει κι ένας σκηνοθέτης ώστε ένα έργο να καταφέρει να αναδείξει πρωταγωνίστρια και να μεταβληθεί κι όλο το πακέτο σε ΜΥΘΟ.
Υπάρχει ένα σενάριο εδώ, γραμμένο από τον ΝΤΑΛΤΟΝ ΤΡΑΜΠΟ που μιλά για μια πριγκίπισσα-διάδοχο θρόνου υποτιθέμενης ευρωπαϊκής χώρας, που θα βρεθεί στη Ρώμη σε περιοδεία με το βασιλικό ,διπλωματικό πρωτόκολλο και θα αποδράσει για ένα 24ωρο, θα κάνει την επανάσταση της. Αυτό είναι το «story». Για να φτάσουμε να κάνουμε την πριγκίπισσα σύμβολο των κοριτσιών , εκεί μπαίνει η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ. Εκεί είναι που σταδιακά η πριγκίπισσα αποκτά «ψυχή», σιγά σιγά φεύγει από το παραμύθι που το κρατά σαν όμορφη παρακαταθήκη, το οποίο φυσικά και δεν τελειώνει ως παραμύθι κι αρχίζουν και μπαίνουν οι λεπτομέρειες. Να τι σημαίνει ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, να γιατι ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΪΛΕΡ ήταν ξεχωριστή περίπτωση ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ.
Προσέξτε τις ψυχολογικές λεπτομέρειες με τις οποίες «δουλεύουν» την πριγκίπισσα σενάριο και σκηνοθεσία, πως τη «κτίζουν» σε έργο, πως την κρατάνε στα πλαίσια της κομεντί και πως προσαρμόζουν στο είδος τις ψυχολογικές αντιδράσεις που θα της δώσουν ανθρώπινη υπόσταση και θα την κάνουν κέντρο ταύτισης.
Και ξεκινάμε.
Κουρασμένη κι εξαντλημένη η πριγκίπισσα το βράδυ της άφιξης στη Ρώμη στη διάρκεια μιας μεγάλης περιοδείας, δηλώνει πως δεν αντέχει άλλο, πως τα νεύρα της δεν είναι σε καλή κατάσταση, την ωρα που η γραμματεας της διαβάζει το πλάνο της επόμενης μέρας. Μια κρίση ψυχολογικής υπερκόπωσης, και μια ένεση από το γιατρό των ανακτόρων, που θα την ηρεμήσει αλλά με βραδεία δράση…Σταδιακά , κι όχι άμεσα, θα την χαλαρώσει το ηρεμιστικό κι αργότερα θα πρέπει να περιμένει να την πάρει ο ύπνος. Κι η πριγκίπισσα παριστάνει ότι κοιμήθηκε ξεγλιστρά και το σκάει.. Και περιπλανιέται στη βραδινή Ρώμη του 1953, δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ μόνη της - και ξαφνικά που βρέθηκε; Αυτά είναι τα της εξιστόρησης. Θα τη βρει ο δημοσιογράφος, θα αποκρύψουν αρχικά τις ταυτότητες τους κι εκείνη θα καταλύσει ημιαναίσθητη (μια κι έχει αρχισει να "επενεργεί" το φάρμακο) στο διαμέρισμα του ο οποίος θα την φιλοξενήσει ως τζέντλεμαν. Εδώ είναι η βαση για να στηθεί το στορυ.
Την άλλη μέρα αρχίζει να φαίνεται η καλλιτεχνική επεξεργασία χωρίς να προδίδεται το είδος, αντιθετα αρχιζουν να αναδεικνύονται όλα κι η πριγκίπισσα να παίρνει τις διαστάσεις τις άλλες κι η ΩΝΤΡΕΥ ΧΕΠΜΠΟΡΝ , σε αυτό το αμερικάνικο introducing της, σύμφωνα με τους τίτλους, να δείχνει ότι είναι ΗΘΟΠΟΙΟΣ που κάνει συνθέσεις και τις κάνει αβίαστα. Μα τι κάνει το πρώτο πρωί η πριγκίπισσα, που υπο την προστασία του δημοσιογραφου θα μείνει για λίγο ακόμα, εξαφανισμένη; Τι παει και κάνει μωρε με τα λεφτα που της δάνεισε; Πάει σε ένα κομμωτήριο και κόβει τα μαλλιά της!!!!!!!!!. Πόσο όμορφα , πόσο υπέροχα την έχουν ψυχολογήσει. Το έργο είναι κομεντί και με το κόψιμο των μαλλιών λευτερώνεται και κάνει την επανάσταση της. Αν ήταν δράμα, οι άξιοι δημιουργοί πάλι σε κομμωτήριο θα την έστελναν μόνο που εκεί το κόψιμο του μαλλιού δεν θα ήταν πράξη απελευθέρωσης αλλά πένθους.
Και της έχουν κι ολόκληρη σκηνή μέσα στο κομμωτήριο, με ένα πολύ ωραίο ρόλο για τη σκηνή με τον Ιταλό κομμωτή (τον ηθοποιό ΠΑΟΛΟ ΚΑΡΛΙΝΙ ο οποίος απολαμβάνειμε το παίξιμο του την ευκαιρία που του δόθηκε), και στο πως θα της αναδείξει το look της introducing star και πως όλο αυτό παραλλήλως θα είναι στοιχείο της εξέλιξης της ηρωίδας. Καθότι, θα την επαναφέρουν σε σκηνή κορύφωσης λίγο πριν το φινάλε, πάλι με τον κομμωτή σε τυχαία συνάντηση για τις απαραίτητες συμπληρωματικές διορθώσεις στην φράντζα... Στο πάρτυ στις όχθες του Τίβερη που διασκεδάζει η ιταλική νεολαία κι η πριγκίπισσα για πρωτη φορά ζει κι ερωτεύεται κιόλα..
Και το πρωινό, που λέτε , συνεχίζεται και μετά το κομμωτήριο, τη βγάζουν βόλτα στη Ρώμη. Με το νέο look. Και τι πάει και κάνει με τα λίγα λεφτά που της απέμειναν; Πάει στον πλανόδιο παγωτατζή κι αγοράζει ένα παγωτό χωνάκι. Μα τι κοριτσίστικη αντίδραση είναι αυτή. Τι μπορεί να λαχτάρισε ένα κορίτσι στη βόλτα του στην καλοκαιρινή Ρώμη, τη στιγμή που ένιωσε ένα λευτέρωμα; Καταλαβαίνουμε με τι διακριτικά στοιχεία και χωρίς βαρύγδουπες δηλώσεις στήνεις μια ψυχολογία και μετατρέπεις σε σκηνοθετική πνοή τη σεναριακή τοποθέτηση.
Και με το παγωτό στο χέρι και με το δημοσιογράφο από κοντά, αρχίζει η βόλτα στη Ρώμη. Κι η σκηνοθεσία συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα. Με το σεναριογράφο φυσικό να της έχει κι από ένα στιγμιότυπο για τον κάθε σταθμό της περιπλάνησης που θα χρησιμεύει και στην εξέλιξη της ιστορίας. Και πως φαίνεται αυτό; Με το ότι ο Γουάιλερ επέβαλε το μαυρόασπρο ενώ θα μπορούσε να ήταν έγχρωμο και να δικαιολογεί τη μετάβαση της παραγωγής στον τόπο δράσης. . Επέβαλε την άποψη του για το μαυρόασπρο κι έκανε τη Ρώμη διαρκές σκηνικό, ακριβως διδαγμένος από τους νεορεαλιστές Ιταλούς τη χρήση των φυσικών χώρων. Και του μαυρόασπρου φωτισμού τους. Διότι ήθελε να κάνει την ταινία να μοιάζει με ιταλική. Κι όχι με τουριστική αμερικάνικη στη Ρώμη. Ακολούθησε τη γραμμή των ιταλικών ρομαντικών ταινιών, τις οποίες όχι απλώς ξεπέρασε, όχι απλώς τις άφησε πίσω αλλά το φιλμ υιοθετήθηκε απ΄την ίδια την ΙΤΑΛΙΑ, σε όλα τα επίπεδα. Σαν ένα δώρο του Γουίλιαμ Γουάιλερ προς τη Ρώμη( στην οποία θα τον περιμένει αργότερα το τριτο του Οσκαρ με το «Μπεν Χουρ» που επίσης θα το γυρίσει εκεί), δώρο προς την κινηματογραφική Ρώμη για να το ξαργυρώνει η κανονική. Με αυτό τον τρόπο, το φιλμ πήρε άλλες διαστάσεις. Οι χώροι έγιναν ψυχολογικά εργαλεία τη στιγμή που το μάτι του θεατή τους απολαμβάνει κανονικά. Αξιοποίησε τα πάντα. Το βεσπάκι το απαθανάτισε σε σκηνες που έφτασαν να γίνουν αφίσες μα του εφτιαξε και μια κωμική σεκάνς, μεσα στους δρομους της Ρωμης που πάει να το οδηγησει η πριγκίπισσα, σας λέω δεν αφησε τιποτε ανεκμετάλλευτο. Η Ιταλία δεν υιοθέτησε απλώς την ταινία. Εκτοτε την έχει εντάξει στα τουριστικά της, στα κινηματογραφικά της, στα ημερολογια της, το «VACANZE ROMANE» , η ιταλική απόδοση του τίτλου, έχει γίνει σλόγκαν.. Το βεσπάκι με το ζευγάρι επ’ αυτού διότι δεν αναφέραμε τον άντρα της υπόθεσης, τον ΓΚΡΕΓΚΟΡΥ ΠΕΚ, που στα ονόματα είναι πρώτος κι έπεται το introducing της Ωντρεϋ, ένας άντρας μοναδικός στο να αναδεικνύονται δίπλα του γυναίκες, κάτι σαν τον δικό μας τον Αλεξανδράκη. Και το έφτιαξαν ετσι ώστε ο δημοσιογράφος-Γκρέγκορυ Πεκ να είναι αυτός που οδηγεί την πριγκίπισσα στη Ρώμη και της λευτερώνει το κορίτσι από μέσα της…Αλλά και κάποια δικά του αισθήματα...
Και πλέον επειδή έχει προχωρήσει η ταινία, βλέπουμε πως δουλεύουν όλα εναρμονισμένα προς αυτή την κατεύθυνση στην οποία το έχουν στρέψει. Και τα κωμικά ευρήματα, κι ο ρόλος του ΕΝΤΥ ΑΛΜΠΕΡΤ ως πονηρου αλλα και σαστισμένου φωτορεπόρτερ που μπαίνει στο κόλπο του δημοσιογραφου και της πριγκίπισσας…Υποψήφιος κι αυτός για Oscar ως supporting που το πήρε ο Φρανκ Σινάτρα στο «Οσο υπάρχουν άνθρωποι». Από την ίδια ταινία έχασε κι ο Γουάιλερ το Oscar , από τον Φρεντ Ζίνεμαν.
Και βέβαια, απομένει η επισημοποίηση μέσω των κοστουμιών. Αυτό το ότι η ηρωίδα κι η ηθοποιός στην οποία η ταινία επενδύει για να την κάνει όνομα, πρέπει να τονίσει από τη μια την πριγκίπισσα κι από την άλλη τη μεταβολή σε κορίτσι του 50. Βλέπουμε τις ενδυματολογικές επισημότητες της αρχής, βλέπουμε τι της φοράει στο λευτερωμα της κι από που βρίσκει το ρούχο ώστε να είναι το κορίτσι που είπαμε και για το φινάλε της ετοιμάζει την ενδυματολογική «σύζευξη» κοριτσιού και πριγκίπισσας. Με τα μπροκάρ που επιλέγει να της φορέσει στην τελευταία συνέντευξη Τύπου , κάτι σαν «ταγεράκι» αλλά μεταξένιο πανακριβο κι ένα «διάδημα» για να υποδεικνύεται αλλά και να «καλυπτεται» το επαναστατημένο κομμωτήριο της κι η τελική "διόρθωση" του από τον κομμωτή στο πάρτυ της προηγούμενης νυχτας. Κι η ΗΝΤΙΘ ΧΕΝΤ παίρνει πολύ απλά το 5ο από τα Οκτω OSCAR με τα οποία ολοκληρώθηκε η καριέρα της.
Φυσικά, Oscar πήρε και το στορυ του ΝΤΑΛΤΟΝ ΤΡΑΜΠΟ αν κι ακόμα , αν και λόγω μακαρθισμού, αντ’ αυτου φαινόταν ο ΙΑΝ ΜΑΚΛΕΛΑΝ ΧΑΝΤΕΡ ο οποίος όμως ΗΤΑΝ σεναριακός συνεργάτης.. δεν ήταν σκέτος "αχυράνθρωπος" όπως κάποιες άλλες περιπτώσεις. Και βέβαια η ΩΝΤΡΕΫ ΧΕΠΜΠΟΡΝ έφυγε απευθείας στον Γαλαξία, πήρε το OSCAR , έτσι όπως τα συνδύασε αυτά που της όρισαν και δεν ήταν καθόλου εύκολα- το παίξιμο της κι η σκηνοθετική καθοδήγηση του μεγαλου Γουάιλερ τα εκαναν να φαίνονται εύκολα. Ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΙΛΕΡ ήταν ένας σκηνοθέτης που εξαντλούσε τους ηθοποιούς στις πολλαπλές λήψεις, ήταν η μανία του. Πολλούς απ΄αυτούς τους εφερνε στα όρια τους, να χάνουν την υπομονή. Με μόνη τη διαφορά ότι αυτή ηταν η προσωπική του μέθοδος. Ποιά; Με τις πολλαπλές λήψεις, με κανονικό φιλμ, χωρίς να δίνει καμία οδηγία παρά μόνο το απλό «πάμε πάλι», τους έφερνε στο σημείο, εξαντλημένοι κι αποκαμωμένοι να έχουν αποβάλει κάθε αντίσταση να έχουν πετάξει από πάνω τους και το τελευταίο περιττό στοιχείο. Τους εξανάγκαζε με αυτό τον τρόπο να προχωρούν στην απόλυτη αφαίρεση. Αποτελεσμα ότι σε όλες τις ταινίες χάρισε Οσκαρ ή έστω υποψηφιότητες. Κι όλοι οι ηθοποιοί ήθελαν να δουλεύουν με τον Γουάιλερ. Βεβαια, όταν δούλευε αργότερα αποκλειστικά τις έγχρωμες ταινίες, εκεί είχε κάποιο πρόβλημα με τα στούντιο διότι το έγχρωμο τότε ήταν και πανάκριβο. Ωστόσο, αυτός…το βιολί του.
Η Ωντρεϋ Χέπμπορν με αυτό το φιλμ πήγε στο Γαλαξία κι εριξε άγκυρα. Από κει και μετα απολάμβανε την καριέρα της.
Οσο για τη Ρώμη…Αυτό το έργο δεν θα μπρούσε να είχε γίνει ΕΤΣΙ σε καμιά άλλη πόλη. Η Ρώμη με το «¨Αιωνία η πόλη» της ήταν ο ιδανικός τύπος για να στηθεί μια τέτοια ιστορία και να αναδειχθεί δι αυτού του τρόπου η πρωταγωνίστρια της. Αν, για παράδειγμα, επιλεγόταν το Παρίσι, θα στηνόταν εντελώς άλλο σκηνικό.
Το έργο είναι η ΡΩΜΗ μα τόσο ΡΩΜΗ που τα χανουν ακόμα κι οι Ιταλοί.......