Το υπενθύμισε το φβ και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να περάσει στο pantimo.gr και να απευθυνθεί σε αναγνώστες και μελετητές.

Κι ο ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ στη τρίτη του απόπειρα ως αυτοσκηνοθετούμενος Πουαρώ, δεν καταφεύγει σε remake αλλά πιάνει ένα μυθιστόρημα της Αγκαθα Κρίστι , «TO ΠΑΡΤΥ», όπως ηταν ο ελληνικός ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ τίτλος του «Halloween Party» , το οποίο δεν είχε γίνει ταινία στον κινηματογράφο. Κι έτσι ξεκινά με ένα ελκυστικό κίνητρο. Για το κοινό. Οι κριτικοί θα του γράψουν τα …δικά τους

Εντυπωσιάζει η επιτυχία της συνέχειας του φιλμ που σκόρπισε τον τρόμο το 2018 κι εντυπωσιάζει επειδή είναι παγκόσμια, και συνέβη επίσης και στην Ελλάδα. Κι όταν εμφανίζεται, όπου εμφανίζεται, καταλαμβάνει την πρώτη θέση εκτοπίζοντας έργα ισχύουσας αντοχής. Επειδή δεν πιστεύω στο «τυχαίο» κι επειδή για όλα υπάρχει εξήγηση, πήγα και το είδα, αν και το πρωτο φιλμ μου είχε φανεί  ευτελές. Με το καινούργιο δεν συνέβη το ίδιο.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ

Το λέω αυτό επειδή η ταινία  της Γαλλίδας ΖΙΣΤΙΝ ΤΡΙΕ, δεν είναι το αντιπροσωπευτικό είδος που παίρνει ΧΡΥΣΟ ΦΟΙΝΙΚΑ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ. Με τίποτα δεν είναι ταινία του auteur, του είδους  δηλαδή που επιδιώκουν Φεστιβάλ και Κάνες, κι αν πάμε στο σινεμά των ειδών, που το βραβεύουν σπανιότατα στα Φεστιβάλ, σίγουρα δεν μιλάμε για κάποια «ανατομία» (για να μεταχειριστώ τη λέξη του τίτλου), στο είδος, στο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ ώστε να δικαιολογηθεί προς τα εκεί ο «Φοίνικας»…. Ωστόσο, με ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ κριτήρια δεν παύει να είναι ένα ενδιαφέραν φιλμ.