Κι η ιστορία αυτή  είναι από εκείνες που κάνουν το σινεμά συναρπαστικό, επειδή είναι συναρπαστικές κι οι ίδιες αλλά αυτό δεν θα έφτανε αν δεν είχε το ανάλογο μαστόρεμα.

Αφορμή είναι ο «ΝΩΕ» του ΝΤΑΡΕΝ ΑΡΟΝΟΦΣΚΥ με τον ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ. Πάνε 10 χρόνια

Για την ελληνική , μαυρόασπρη ταινία «Tranzit» του ΚΑΡΟΛΟΥ ΖΩΝΑΡΑ , τα λέω αυτά, η οποία καθρεφτίζει ένα έλλειμα, το οποίο δεν αφορά πάντα  στους δημιουργούς αλλά και σε ενασχολούμενους  “εξωδημιουργικά” με το σινεμά.

Επειδή Κάποιοι τα μπερδεύουν και πρώτοι από όλους εκείνοι που δεν θα έπρεπε.

Το Οποίο ορίζεται με ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΦΙΝΑΛΕ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΧΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ.

Το «Μέρος Δεύτερο» του “Dune» του κατά ΝΤΕΝΙ ΒΙΛΝΕΒ  είναι έργο που σε παρασύρει ως θέαμα δράσης κι ακολουθεί τους κανόνες του θεάματος.

Την κριτική για τη  «Philomena” του Στηβεν Φρήαρς μου «υπενθύμισε» το φβ και τη μεταφέρω τώρα στο PANTIMO.GR. Ακολουθεί η κριτική ατόφια: