Το αρχικό χαρακτηριστικό του με τις βρισιές, τις απανωτές βρισιές και σε διαπασών διαρκείας, με τα χρόνια κι από ταινία σε ταινία, το εξέλιξε. Σιγά σιγα το πρόβαλε ως τρόπο έκφρασης, ως τρόπο εκδήλωσης συμπεριφορών, κάποια στιγμή τον έκανε και τρόπο εκδήλωσης συναισθημάτων

Από ένα σημείο κι ύστερα, δεν ήταν βρισιές για τις βρισιές, έδειχναν ότι κρύβουν πράγμα μεσα τους. Στη «μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» είχε φανεί ολοκάθαρα  ότι αυτός ο τρόπος που γινόταν υπογραφή έπαιρνε σάρκα και οστά ωρίμασης. Γινόταν κάτι σαν… Πίντερ. Όπως στον Πίντερ οι ήρωες μιλάνε για άλλες πράγματα, φαινομενικά άσχετα από εκείνα για τα οποία ήθελαν να μιλήσουν ή μάλλον για αυτά μιλούν αλλά με…παραβολές και μέσα από εκεί αποκρυπτογραφούνται. Στου Οικονομίδη τους ηρωες,  καθως αυτοί ωρίμαζαν, οι βρισιές ήταν για να πουν αυτά που δεν θέλουν ή και δεν μπορούν να τα πουν αλλιώς. Διότι τους  πνίγει το δίκιο, ή και το … άδικο, τους πνίγει η οργή, τους πνίγει ο ξεστρατισμένος εαυτός τους…ΟΙ βρισιές άρχισαν να αποκτούν υπόσταση. ‘Αρχισαν μέσα από εκεί να γίνονται πιο μεστοι οι χαρακτήρες. Να χρειάζονται έτσι,  καλους ηθοποιούς. Διότι πλέον σηκωνε μελέτη η διαφορά της βρισιάς από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, σήκωνε μελέτη κι η προέκταση , η διαφορά εκφρασης της εκάστοτε βρισιάς από ηθοποιό σε ηθοποιό, αναλογα με το χαρακτήρα που διαχειρίζεται.. Κι αυτό ήταν ένα πρώτο επίτευγμα, όπου πλέον επισημαινόταν ότι το σινεμά του έχει υπογραφή , δεν είναι υχαίο. Επιμενω στο σινεμα και λιγότερο στο ονομα, ακριβως επειδή τα εκτίμησα όλα αυτά ως Εργοκεντρικός Ναι, αυτό που έβλεπα ήταν ότι τα εργα ηταν εκείνα που βελτιώνονταν

Στη «Σπασμένη φλεβα» ειδα και το παρακάτω. Οτι μέσα από τις βρισιές προσωπικότητας των χαρακτήρων, προχωρούσαμε παραπέρα και πλέον είχαμε και σεναρια. Στη «Σπασμένη φλεβα» έχουμε σεναριο ολοφάνερα, που είχαμε βεβαια  και σε κάποια προηγούμενα του . Εδώ όμως τα πραγματα είναι πλέον ξεκάθαρα διότι είναι παν-ώριμα. Στο σενάριο συνεργάζεται κι ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΟΥΡΙΚΗΣ, ο ηθοποιός, που δεν παίζει στην ταινία, δεν ξέρω πόσο συνεβαλε ή όχι, εγω ως Εργοκεντρικός, εκείνο που βλέπω είναι ένα θαυμάσιο σενάριο Με θαυμαστούς χαρακτήρες και ρόλους, ολοκληρωμένοι στο πλαίσιο τους, αρνητικοί στα σίγουρα, αυτός είναι ο κόσμος του σεναρίου και μεσα από αυτή την αρνητικότητα βγαίνει κι η κοινωνική αναφορά, δεν φτάνει στα αίτια όπως θα έλεγαν κάποιοι που περιμένουν από το σινεμά να τους λύσει μαρξιστικά ζητήματα, το έχω διαβάσει ως κριτική ακόμα και για το «Σικάγο» το μιούζικαλ (ότι δεν εδειχνε τα αίτια της οικονομικής κρίσης!!!!) το λούμπεν περα από ταξικό είναι κι εσωτερικό, ψυχολογικό. Λούμπεν ψυχολογίες. Βασ νισμένοι κι αυτοβασανιζόμενοι, αθλιοι, πλην ελαχιστοτατων είναι λερωμένοι χαρακτήρες. Αυτος είναι ο «βυθός» του, αυτή είναι η
Μαφία» του, οι «νονοί» του. Δεν λεω ποιος χαρακτήρας είναι ο θετικός διότι θα κάψω το έργο. Και θα το καψω επειδη εχει σημασ.ία να τον ανακαλύπτουμε μόνοι μας, διότι υπάρχουν κι άνθρωποι που ΑΓΑΠΑΝΕ. Κι αγαπάνε τον άλλο με τα ελαττώματα του. Ακόμα κι αν τους την εχει φέρει και τους εχει παγιδεύσει , και με την αναισθησία του, τους εχει πάρει στο λαιμό του.

Οι χαρακτήηρες στη «Σπασμένη φλέβα» είναι στο σύνολο τους αρνητικοί αλλά μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΔΙΑΝΟΜΗ που ξεκινα ως βαση για να στηρίξει τη σκηνοθεσία του ο Οικονομίδης, βαζει τους ηθοποιούς σε ένα κλίμα να υπερασπίζοναι με το πως τους ερμηνευουν αυτούς τους απάνθρωπους και τις απάνθρωπες, που νοιάζονονται μονο για την πάρτη τους για την οποία πονούν ως ανθρωποι βασανισμένο, που επίσης για αυτές (και για αυτούς) δεν νοιάστηκε κανείς.ι.

Οι ερμηνείες είναι μεγάλο επίτευγμα της σκηνοθεσίας επειδή τους εχει βαλει σε ένα κλίμα  και καθώς συνυπάρχουν κι αλληλοϋποσκάπτονται, έχει ο καθένας τα ανθρώπινα, για εκείνον «δίκια» του, για τον θεατή την παρακολούθηση μιας δραματικής ιστορίας ανθρώπων, που θα μπορούσε να τον αφήνει αδιάφορο ως περιστατικό. Δεν τον αφήνει όμως αδιάφορο. Διότι το σεναριο κι οι ερμηνειες κατεπεκταση υπο την σκηοθετικη μπαγκετα, διαρκως τον τσιγγλάνε, διαρκώς το κανουν να ενδιαφερεται για το παρακάτω, να τους συμπονέσει κι αφου τους κατανοήσει, να τους σιχαθεί Διότι και τα θύματα την έχουν τη σιχασιά τους

Η υπόθεση εχει για ήρωα ένα σημερινό ανθρωπο της οικονομικής κρίσης, που το μαγαζί του το παίρνει η Τράπεζα, το σπίτι ο Τοκογλύφος, στο οποίο ενέπλεξε και την οικογέεια του και τους αφήνει στον άσσο, είναι απελπισμένος ο ανθρωπος, και ψαχνει διεξόδους βοήθειας. Ακόμα κι έτσι, παριστανει και τον ζιγκολό. Εχει και μια γκόμενα περασμένων Μαίων, περπατημεννη και ξύπνια κι όσο μπορεί την απομυζα αλλά όχι ότι κι αυτή είναι το θυμα από το ρεμαλι της Φωκίωνος Νέγρη.. Είναι κι αυτή  μια…  λέρα - και καταπιεσμενη ταυτοχρονα. ‘Η λετσι τη συφέρει να το βιώνει…Όπως επίσης από αδιεξοδο σε αδιεξοδο ο ήρωας μας , δεν αφηνει ευκαιρία να πηγαίνει χαμένη, να ξεσηκώνει γυναίκες στο διαβα του από το παρελθόν, να τα βροντήσουν όλα και να φύγουν μαζί του.

Τον σιχαίνονται οι πάντες. Με ένα τρόπο που σου ξυπνάνε συναισθήματα για αυτόν και βέβαια καταλαβαίνεις και τους ίδιους.

Ότι η διανομή είναι το ήμιση της σκηνοθεσίας εδώ δεν βρίσκει απλώς την εφαρμογή του. Εδώ κοντευει να γίνει η ίδια η σκηνοθεσία

Είναι ταινία για να χαζεύεις ηθοποιούς.

Ξεκινώντας φυσικά από τον ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΙΣΜΠΙΚΗ ο οποίος είναι μεγαλειώδης. Σε ερμηνεία, παλμό, ψυχη, εκτοπισμα, με τον τρόπο που παίζει μπορεί και κοντρολάρει τα αισθήματα-συναισθηματα του κοινού. Ξερετε τι δύσκολο πραγμα είναι αυτό; Χωρίς να εξωραϊζει. Εχοντας όμως πιάσει τον ηρωα στο πνευμα κι επαναλαμβάνω ότι αυτό το πνευμα είναι σκηνοθεσία Οικονομίδη. Πρωταγωνισταρας ο Μπισμπίκης. Τι λιτότητα την ίδια ώρα που υπάρχει παλμός κι εκρηκτικοτητα, πως φαίνεται το μεγεθος της αξίας στα κοντινά που του κάνει δώρο ο Οικονομίδης, με…πονηρό σκοπό, ξέροντας πως αυτός που θα ωφεληθεί από όλο αυτό θα είναι η ιδια η ταινία.

Προχωρώ. Σε όλους, στους περισσότερους τουλάχιστον,  που περνάνε από εκεί μεσα είτε με ρόλους είτε με περασματα. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ , με έκανε δυο τρεις φορες να αναρωτηθω αν είναι ο ίδιος ή αν εχω ξεγελαστεί. Πως επαιξε έτσι λιτα, το καθαρμα, το ψυχρό, που όμως έχει και τους λόγους του..Με τι λιτότητα έβγαλε τον αδιστακτο.. Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ παλι, με ένα πέρασμα, έδειξε το φοβο που εμπνεει πλέον ο ήρωας ο οποίος εχει αφηνιάσει. Φοβερή ερμηνευτική η συνεννόηση με τον Μπισμπίκη. Η ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗ, μία σκηνή κι έδειξε την απαξία της εμπιστοσύνης στον ηρωα. ΣΟΦΙΑ ΚΟΥΝΙΑ, ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΑΤΟΣ…Αν μιλάμε για αληθειες στο σινεμά!!!!! Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΑΚΟΣ που πραγματικά «σκίζει» τα τελευταια χρόνια σε ρόλους «κακού» , ω, ναι, αποφευγοντας την τυποποίηση διότι ξερει να προβάλει και το θύμα μεσα από τον κακό. Η ΜΑΡΙΑ ΚΕΧΑΓΙΟΓΛΟΥ; Όταν «φτύνει» το μίσος της για τον ανάξιο άντρα!!!!! ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΑΡΟΣ. Ο γιός . Να τον χαστουκίσεις ή να τον συμπονέσεις; Είναι θέμα…σειράς. Σεναρίου και συναισθηματων. Ελεος για κανέναν. ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, η νυφη κι η κόρη παίζουν έτσι ώστε να κρατουν τις ισορροπίες με τους συνερμηνευτες τους στις σκηνές που μοιράζονται. Το ίδιο κι η ΚΛΕΛΙΑ ΡΕΝΕΣΗ, οι τρεις αυτές μοιράζονται κάτι..κοινό ως θέσεις μεσα στο σεναριο. Την εξηγηση θα την παρουν οι θεατές στην ταινία. Δεν μπορώ να πω περισσότερα.

Κι αφησα τελευταία την ΜΠΕΤΤΥ. Την ΜΠΕΤΤΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ. Η πείρα, η τολμη, η ιδεολογία, η συναίσθηση κι η αδιαφορία για το οποιοδήποτε τσαλάκωμα. Προπάντων όμως η συναίσθηση του τι παίζω, ποιαν παίζω, που το παίζω και τι εκπροσωπεί όλο αυτό στο οποίο παίζω. Η αναγνωριση της αξίας μιας επιλογής και μιας πρότασης σε ένα ρόλο υπό μια σκηνοθεσία περιμένοντας το best performance by an actress in a supporting role.

Tελευταίο- τελευταίο, αφηνω τον ΛΕΞ με το τραγούδι τιτλων φινάλε.  ΣΕ αυτό το είδος της μουσική που είναι κι η πιο ενδεδειγμένη για την ταινία του Οκονομίδη, είναι ο δικός μας «Εμινεμ»