Και την έχουν δωσει αποστομωτικά, πρώτα στους μπλαζέ της κριτικής του καιρού τους, που μιλούσαν σε πολλές περιπτώσεις για «θεατρογραφήματα» κι όχι για «έργα» αλλά έχουμε φτάσει στο 2025, η τηλεόραση παίζει σχεδόν καθημερινά , τουλάχιστονμια ταινία του ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ, κι αυτή τη στιγμή θριαμβεύουν στο αθηναϊκό θέατρο, ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ, δύο έργα της παραγωγής του απ΄τη δεκαετία ’40: «Η Δεξια , η Αριστερα κι ο κυρ-Παντελής», για την οποία είχα γραψει στην πρώτη της σαιζόν και το «ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ» για το οποίο γράφω τωρα. Και μάλιστα και τα δυο από την περίοδο του Εμφύλιου.
Κι είναι εκπληκτικό ότι δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο, πρόκειται απλώς για φαινόμενο επαναλαμβανόμενο. Και στις προηγούμενες δεκαετίες και στις δεκαετίες της μεγάλης ακμής, του 40,του 50, του 60, έφτασαν πολλές φορές να είναι και πέντε τα θέατρα σε μια σαιζόν που έπαιζαν όλα Σακελλάριο. Είτε πρόζες είτε επιθεωρήσεις είτε οπερέτες είτε καινούργια είτε επαναλήψεις . ‘Συνεπώς αν κάποιος εκπροσωπεί κι εκφράζει τη διαχρονικότητα είναι ο αείμνηστος κυρ-Αλέκος, ο μπάρμπα-Αλέκος της δικής μας σχέσης, ένας άνθρωπος που με το έργο του κατανίκησε το ΧΡΟΝΟ. Και ξέρετε γιατί και πως τον κατανίκησε; Διότι , αυτό που δεν έβλεπαν οι σνομπ κριτικοί της εξ Εσπερίας επιρροής, ήταν η γνησιότητα των ηρώων, η βαθιά ελληνικότητα των χαρακτήρων, η οποία είναι παντός καιρού. Ο Σακελλάριος, είτε μόνος του με όποιον κι αν συνεργαζόταν, έπιανε ακριβως αυτό το κουκούτσι. Αυτό είναι που κάνει διαχρονιά και τα έργα του. Και πάμε και σε ένα επιπλέον προσόν, το ταλέντο στο γράψιμο, την τεχνική του γραψίματος, την τεχνική της δομής. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης μυ είχε εξομολογηθεί κάποτε ότι στην τεχνική διδάχτηκε πολλά από τον Σακελλάριο. Όπως το ίδιος είχε πει κι ο Ιψεν για τον Ευγένιο (Εζέν) Σκριμπ, που έλαμψε τον 19ο αιώνα, διασκοντας τη δομή και τη φόρμα του καλοφτιαγμένου έργου. Όπως το ίδιο κάτοχος περί δομής ήταν ο μπαρμπα-Αλέκος και στο τραγούδια για αυτό κι εχει γραψει και τραγούδια χιλια και πάνω, έχει συνεργαστεί με ΟΛΟΥς τους μεγαλους ΟΛΩΝ των εποχών, κι είχε φοβερή κατάρτιση στη δομή του τραγουδιού. Κι επιπλέον, μαζί με τον ΝΙΚΟ ΓΚΑΤΣΟ ήταν ο έτερος κάτοχος της τέλειας ρίμας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Βάλτε όλα αυτά και καταλαβαίνετε το ποσο απλή είναι η εξήγηση.
Το «ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ» ανεβαίνει πάνω που έχει κηρυχθεί ο Εμφύλιος. Οκτώβρης του 1947, στο Κεντρικόν» Μετά τον «Κυρ-Παντελή» που έπεσε πάνω στην κήρυξη του Εμφυλίου (30 Μαρτίου 1946 η επίσημη κηρυξη εμφυλίου πολέμου, δυο βδομάδες μετα η πρεμιέρα στο θέατρο «Κοτοπούλη»- και τους τα έκαναν λαμπόγιαλο ..) και μετά και το «Μια κυρία ατυχήσασα» που με τον εμφυλιο είχε να κάνει η αποβολή του σπουδαστή από τη Σχολή αλλά η λογοκρισία επί Χούντας στην ταινία «ο στριγγλος που εγινε αρνάκι» με τον Κωνσταντάρα η οποία έγινε με 20ετη καθυστερηση (και καταλαβαίνει κανείς τα αίτια αυτής της καθυστέρησης- την ειχε παίξει σε περιοδεία κι ο ΚΑΤΡΑΚΗΣ!!!!)) το απέκρυψε και το έργο έμενε με κάποιο κενό.
Σκεφτειτε λοιπόν, Οκτώβρη-Νοέμβρη ίσως και Δεκέμβρη του 1947 στο «Κεντρικόν», πρώτη προσωπική θιασαρχική δουλειά του Λογοθετίδη, το κοινό υπο ποίες πολιτικές συνθήκες πηγαίνει στο θέατρο, και τι βλέπει; Ναι, ένα ηρωα μεν του ελληνικού στρατεύματος και γύρω γυρω του όλων των ειδων τα λαμογια. Ξεκινώντας από τα υπουργεία. 1947-επαναλαμβάνω και τονίζω! Οι συγγραφείς πλέκουν με μαεστρία την υπόθεση, τον αγνών ιδεών απόστρατο που ακριβως λόγω αγνότητας δεν εχει να τη βγαλει, μένει κολλημένος στις αρχές του. Γυρω του όμως οι πατριδοκάπηλοι πλουτίζουν. Και του λεένε ότι θα του στήσουν άγαλμα στην πλατεία μπροστα στο σπίτι του. Οπου θα εκτοπίσουν άλλο άγαλμα, κάποιου άλλου ήρωα, πρηγουμενων ιστορικών καιρών. Ο οποίος δεν είναι πιά χρήσιμος…
Βλέπουμε λοιπόν τι σημαίνει αξία, τι σημαίνει ουσιαστική τεχνική, τι σημαίνει γνησιότητα συναισθημάτων, με όλα αυτά τα ευρήματα. Κι είναι αποθεωτικό το εύρημα του φινάλε, όταν εχουν ξεμπροστιαστεί οι επιτηδειοι αλλά χωρις να χάσουν τα πόστα τους από την Εξουσία, μένει μόνος αυτος ο ήρωας, να του εχουν κόψει και το ηλεκτρικό επειδή προτίμησε να πληρώσει τα φαρμακα της κόρης του, και να περιμένει να φωταγωγηθεί το σπίτι από την πλατεία. Το βραδυ που θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια. Ένα στοιχείο που κατά την κριτική μου γνωμη στην παρασταση δεν τονίστηκε τόσο έντονα, αυτό με το κομμένο φως να παιρνει φως το σπίτι από το φως του ήρωα αλλά της πλατείας…. Προσωπικά με συγκλονίζει κι ως ιδέα, κι ως εύρημα αλλά κι ως θεατρική αποτύπωση.
Αυτά τα έργα λοιπόν δεν γερνάνε, το απέδειξαν, και δεν γερνάνε διότι υπάρχει κι άλλος ένα λόγος: Εχουν ρολάρες. Πρωταγωνιστικές ρολάρες αλλά και στηρικτικές επίσης. Εργα που στηθηκαν και γραφτηκαν πάνω στον γίγαντα ΒΑΣΙΛΗ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗ. Εργα όμως τοσο σπουδαία και σπάνια ,που μπορούσαν να παιχθούν από άλλους σπουδαίους κωμικούς όταν ο γίγαντας είχε εγκαταλείψει το μάταιο (αν και για την καριέρα του καθόλου ματαιο) τούτο κόσμο. Κι ο Κωνστανταρας κι ο Χατζηχρήστος κι ο Σταυρίδης κι ο Κωνσταντίνου από μετεπειτα γενια κωμικών, έπαιξαν αυτα τα έργα ή εργα που τους έγραψε απευθείας ο Σακελλάριος όπως και για το Φωτοπουλο και για τον Αυλωνίτη και για τον Ηλιοπουλο και φυσικά για τη Βασιλειάδου που την είδε ως καρατερίστα κι ως ς «ασχημη», αφήνω την Αλίκη και τη Ρένα και την Τζένη, δικές του περιπτώσεις κι αυτές και ειδικά η Αλίκη τεραστιες, κι έβαλαν σφραγίδα ερμηνευτική, τα ενεταξαν στο δικό τους άλμπουμ. Διότι είναι ρολάρες κι απαιτουν μεγαλους ηθοποιούς. Και φυσικά ευφυείς ηθοποιούς που δεν θα κάνουν το λάθος να πάνε να μιμηθούν το Λογοθετίδη, δόξα τω Θεω τα εργα εχουν τοσο πλουσιους χυμούς, που καλούν τον κάθε ηθοποιό να μπει και να ψάξει τους ρόλους με τα προσωπικά του μέσα, να αναδείξει τις δικές του αξίες. Διότι είναι πλέον ΕΡΓΑ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟΥ.!!!!!Η αλήθεια τους είναι που τα κάνει διαχρονικα και για τους ηθοποιούς δελεαστικά. Ετσι φτιάχνεται μια ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Αλλωστε, το συγκεκριμένο έργο το έπαιξαν σε πρόσφατες δεκαετίες κι ο Θύμιος Καρακατσάνης με δικό του θίασο, κι ο Νίκος Μπουσδούκος στο Εθνικό , κι ο Γιάννης Μπέζος που εδώ έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει την παρασταση.
Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ μου άρεσε παρα πολύ διότι αυτό που είδα στην ερμηνεία του ήταν η ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ του τι παίζει. Ποιος είναι ο ρόλος, τι είναι αυτος ο χαρακτήρας, ποιο είναι το πλαίσιο που τον φιλοξενεί, ποια είναι η κατασταση στις μερες που θα ξαναπαιχθεί το έργο και με ποιο τρόπο το δίνουμε στο τρέχον κοινό ώστε να επικονωνήσουμε τα μηνύματα του. Χωρις παρεμβαση, χωρίς επικαιροποιήση, χωρίς νύξεις και λοιπά ευκολάκια, ο Λαζόπουλος στα χρόνια που εχει μαζέψει από τη πείρα του στο κωμικό είδος κι έχει φτιάξει την προσωπικότητα του , είχε μπει ακριβως εκεί μέσα. Επιπλέον επειδή είναι συγγραφέας με την ίδια πείρα που εχει ως ηθοποιός μπορούσε να καταλάβει ακόμα καλύτερα το κείμενο, τα σημεία του, το δηλητήριο του, την πίκρα του, τα διαστήματα χαλάρωσης. Επαιξε το ρόλο με υπερεπάρκεια.Είχε πιάσει το στοιχείο ενός «πατέρα», σαν να βλέπει καποιος γιός τον πατέρα του στο κάποτε κι αισθάνεται έτοιμος κι έτοιμος να τον νιώσει διότι πλέον ηλικιακά μπορεί και να ταυτίζεται.. Ετσι τον έπαιξε το ρόλο. Και δραματοποιώντας και κωμικά σχολιάζοντας
Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρισα σαφεστατα τον ΠΑΥΛΟ ΟΡΚΟΠΟΥΛΟ ως συγγενή λαμόγιο, εξαιρετικά μετρημένος, την ΠΑΡΘΕΝΑ ΧΟΡΟΖΙΔΟΥ ως «Νίτσα Τσαγανέα» σύζυγος Λαζόπουλου, ακριβως ταλαίπωρη σύζυγος στρατηγού μεσα στη στερηση που περιμένει από τον παλιατζή να ζήσουν,,ο ΤΑΣΟΣ ΠΑΛΑΝΤΖΊΔΗΣ, ω ναι, η ωραία κωμικη φιγούρα του ζωγράφου που την εχουν φυλλαξει οι συγγραφείς για να είναι αυτή που θα καταγγείλει τις αποκαλύψεις, και θα σημείωνα τον ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΡΚΑΛΑ ως ιδιαίτερο του υπουργού, για την παρουσία του και το πως κίνησε το «λαμόγιο» του ρόλου του
Το σκηνικό του Γιωργου Γαβαλα κι οι φωτισμοί του ΝΙΚΟΥ ΒΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ στάθηκαν στη φωτεινή μεριά της παράστασης, ένα «υφος» για ευχαριστη κωμωδια και τα σοβαρα και τα δραματικά ας τα πουν οι ηθοποιοί και το κείμενο. Δεν ακολούθησαν ταυτολογία. Τα κοστούμια (ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ) είχαν εποχή είχαν και θεατρο εκείνης της εποχής, μια εποχή που και στα φτωχικά της, με τα χρώματα στα οποια κατεφυγε τότε το ρούχο, φέρνει παντα νοσταλγια