Κι εκεί που έχεις δει τα έργα και νομίζεις ότι έχεις σχηματίσει εικόνα, ξαφνικά σου έρχεται ένα έργο σαν την «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ», όπως πέρσι σαν την «ΠΡΟΣΒΟΛΗ», κι αρχίζεις να αναθεωρείς. Λόγω συγκλονισμού ή και σπαραγμού- όπως θέλετε πείτε το.
Πάμε και σε μία πρωταγωνιστική κατηγορία. Τονίζω το ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ διότι, σε αυτή την κατηγορία, μέρος της ερμηνείας είναι και το ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΛΙΚΙ. Να επιβάλει ο Ηθοποιός, ρόλο και παρουσία μαζί, αφού είναι κατηγορία leading actor, δηλαδή που σηκώνει την ταινία στους ώμους του και κρίνεται διαφορετικά, αξιολογείται διαφορετικά, από την ερμηνεία του άλλου που «στηρίζει», τυ supporting δηλαδή. . Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικώς «σταρ», σημαίνει, όμως, πως ακόμα κι ο ρολίστας που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, στα πλαίσια της ερμηνείας οφείλει να έχει πετύχει αυτή την «επιβολή». Αν τον «καταπιεί» το σύνολο, όσο κι αν απόδωσε σωστά τον χαρακτήρα, κάτι δεν ολοκληρώθηκε .
Η δεύτερη φετινή κατηγορία με ελληνικό ενδιαφέρον λόγω παρουσίας ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ αν και με βρετανική παραγωγή κ όχι ελληνική – η άλλη ανάλογη είναι του ΜΟΝΤΑΖ λόγω υπογραφής ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑYΡOΨΑΡΙΔΗ, από την ίδια ταινία, δηλαδή την «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ».
Και πρώτα από όλα την ΕΙΔΗΣΗ, μια και στη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ που εγώ διδάχτηκα από τους μεγάλους δασκάλους μου στα ωραία χρόνια του Τύπου, μιλούσε για αξιολόγηση του γεγονότος κι όχι το να γράφει ο καθένας τις επιθυμίες του ή τα μίση του. Αυτά περί του «σάρωσε ο Λάνθιμος» ή η «Ευνοούμενη» θα ήθελαν ένα άλλο χειρισμό από εκείνη τη δημοσιογραφία. Η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ» ΣΑΡΩΣΕ –Ο ΛΑΝΘΙΜΟΣ ΗΤΤΗΘΗΚΕ» θα ήταν το πιο ενδεδειγμένο, αν και στο ρήμα «σάρωσε» θα έπρεπε να προβλεφθεί κι ο λεπτομερής διαχωρισμός ότι «Η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ ΣΑΡΩΣΕ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ». Αν μιλάμε για Δημοσιογραφία κι αν θέλουμε να δίνουμε στον κόσμο ακριβείς πληροφορίες κι όχι προπαγανδίζουσες συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Και πρώτα από όλα την ΕΙΔΗΣΗ, μια και στη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ που εγώ διδάχτηκα από τους μεγάλους δασκάλους μου στα ωραία χρόνια του Τύπου, μιλούσε για αξιολόγηση του γεγονότος κι όχι το να γράφει ο καθένας τις επιθυμίες του ή τα μίση του. Αυτά περί του «σάρωσε ο Λάνθιμος» ή η «Ευνοούμενη» θα ήθελαν ένα άλλο χειρισμό από εκείνη τη δημοσιογραφία. Η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ» ΣΑΡΩΣΕ –Ο ΛΑΝΘΙΜΟΣ ΗΤΤΗΘΗΚΕ» θα ήταν το πιο ενδεδειγμένο, αν και στο ρήμα «σάρωσε» θα έπρεπε να προβλεφθεί κι ο λεπτομερής διαχωρισμός ότι «Η «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ ΣΑΡΩΣΕ ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ». Αν μιλάμε για Δημοσιογραφία κι αν θέλουμε να δίνουμε στον κόσμο ακριβείς πληροφορίες κι όχι προπαγανδίζουσες συμπάθειες ή αντιπάθειες.
Στα χτεσινά βραβεία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ βγήκε μια ετυμηγορία με περισσό ενδιαφέρον. ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ανέδειξαν την εργασία του Πολωνού ΛΟΥΚΑΣΤΣ ΖΑΛ στην ταινία του ΠΑΒΕΛ ΠΑΒΛΙΚΟΦΣΚΙ «ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ»
Ωρα και για σεναριακή κατηγορία. Πιάνουμε το ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ επειδή υπάρχει έμμεσα ελληνικό ενδιαφέρον λόγω σκηνοθεσίας Λάνθιμου- την «Ευνοούμενη» εννοώ.
Μπαίνουμε σιγά σιγά και στις ερμηνευτικές κατηγορίες, πιάνουμε σήμερα τον β’ ανδρικό ή supporting, όπως τον λένε οι Αμερικάνοι, που είναι κι ο σωστός όρος, όπως έχω αναφέρει πολλές φορές. Κι επειδή , η κατηγορία αυτή είναι σαν την αλήστου μνήμης…. Β’ ΑΘΗΝΩΝ, που περιλαμβάνει απεραντοσύνη, από ρόλο της μιάς σκηνής μέχρι συμπρωταγωνιστικό, η φετινή πεντάδα δίνει τη δυνατότητα, σε όποιον θελήσει να ασχοληθεί περαιτέρω, να το καταλάβει καλύτερα.
Το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, είναι πως βλέποντας αυτό το φιλμ, δεν αντιλαμβάνεσαι με βεβαιότητα αν αυτός που το έκανε είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτό περί «ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ» σπάνια το βλέπουμε σε έργα, ειδικά σε έργα που προέρχονται από διακεκαυμένες ζώνες. Κι επειδή οι «ίσες αποστάσεις» δεν αφορούν στην πολιτική αλλά στην ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, που είναι και το δυνατό σαιξπηρικό αρχέτυπο. Κι επειδή ο παράταιρος αυτός έρωτας βάλλεται εξίσου από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους όπου ο καθένας έχει τη δική του μεριά, όχι πάνω στο «συμπεθέριασμα» αλλά στα όσα συμβαίνουν και παρεμβαίνουν.
Τα blockbusters έχουν και φέτος την απόλυτη κυριαρχία στην κατηγορία αυτή, που είναι κι η κατηγορία τους και που , όπως έχω εξηγήσει και κατά το παρελθόν, ουσιαστικά σε αυτό το βραβείο «προσμετρείται» και το ποιο από τα blockbusters είναι το πιο αποδεκτό ως σύνολο. Κι αυτό εκδηλώνεται μέσω των εφφέ. Διότι, λίγο έως πολύ, όλα αυτά τα φιλμ έχουν πολύ καλά οπτικά εφφέ. Στο τέλος, όμως, εκείνο που μετράει περισσότερο είναι είτε η λειτουργικότητα (περίπτωση «Ex machina» όπου το εφφέ στήριζε σενάριο κι όχι… όγκο) είτε η ξεχωριστή έμπνευση πάνω σε κάτι.