Κι αυτός ο παράταιρος έρωτας είναι ανάμεσα σε έναν Παλαιστίνιο προμηθευτή ειδών φούρνου και σε μια Ισραηλινή Εβραία που «τρέχει» ένα «καφέ» κι από εκεί ξεκινά η γνωριμία η οποία εξελίσσεται σε σφοδρό έρωτα.
Και δεν φτάνει που η επαφή αυτή απαγορεύεται ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ δια ροπάλου, μπαίνει κι άλλο στοιχείο στη μέση: Είναι κι οι δυό τους παντρεμένοι!!!!
Κι ο σύζυγος της Εβραίος είναι και αξιωματούχος. Η δε γυναίκα του Παλαιστίνου, είναι ετοιμόγεννη.
Κι ένα βράδυ ο Παλαιστίνιος, της ζητά να την ακολουθήσει στη διαδρομή του ως την Βηθλεέμ, όπου έχει να παραδώσει εμπόρευμα και μετά να συνεχίσουν την «άνομη» νυχτερινή αυτοκινητάδα τους. Τη δασκαλεύει πώς να μιλά και πώς να φέρεται, όταν θα μπουν στην Βηθλεέμ, που είναι Ανατολική Ιερουσαλήμ κι ελέγχεται από τους Παλαιστίνιους, ώστε να μην την υποψιαστούν κι έχουν μπλεξίματα.
Όμως εκείνο το βράδυ έχει βγεί βόλτα κι ο …Διάβολος. Και σε ένα μπαράκι της Βηθλεέμ που επιμένει να την κεράσει ένα ποτό, κάποιος πάει να την πειράξει γκομενικά, γίνεται επεισόδιο , το επεισόδιο παίρνει διαστάσεις και δεν είναι μόνο η Μοσάντ που παρακολουθεί από τη μια, μα είναι κι οι ανάλογες υπηρεσίες της παλαιστινιακής πλευράς που κάνουν ακριβώς το ίδιο, από την άλλη.
Κι από κει και πέρα, έχουμε μπεί στο κλίμα ενός ΥΠΕΡΟΧΟΥ, αληθινά υπέροχου σεναρίου, που το παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα μέχρι το τέλος διότι έρωτας, σασπένς, μυστικές υπηρεσίες, προσωπικές σχέσεις, συζυγικές σχέσεις, συγγενικά και στρατιωτικά επακόλουθα, πολιτικές συγκρούσεις, πλέκονται με τρόπο αριστοτεχνικό κι ο θεατής μπαίνει στην ανθρώπινη ιστορία για να κατανοήσει και την άλλη, θέλοντας και μη.
Αυτό βέβαια που έρχεται ως πρώτη κατανόηση είναι πως η κατάσταση εκεί είναι αδιέξοδη και πως η κάθε μεριά είναι τόσο «παγιωμένη» στα δικά της ώστε τον άλλο εκτός από εχθρό δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό της να τον δει για τίποτε άλλο.
Κι όμως, παρά την ξεκάθαρη αυτή διαίρεση, η ταινία στέλνει και μήνυμα ελπίδας, και το στέλνει μέσω των γυναικών της ιστορίας με ένα εξαιρετικό, ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ τρόπο, ο οποίος δεν αποτελεί μέρος κανενός κηρύγματος, μα το αντίθετο: Βγαίνει μέσα από την κορύφωση του δράματος και τον δρόμο προς την κάθαρση, με όρους καθαρώς δραματουργικούς, αριστοτελικούς και φυσικά κινηματογραφικούς.
Η ταινία έγινε για να απολαύσει ο θεατής αυτό που λέμε «ΥΠΟΘΕΣΗ» σε ένα έργο και στηρίζεται αποκλειστικά στην κινηματογραφική δύναμη του ανθρώπου που την έκανε, ο οποίος αντλεί τη δύναμη από την κινηματογραφική γνώση και όπως διάβασα στο βιογραφικό του είναι και διευθυντής φωτογραφίας και φαίνεται πως ως σκηνοθέτης κατέχει το κάδρο και το πλανάρισμα ενώ το σενάριο υπογράφει άνθρωπος με το ίδιο επώνυμο, που δεν αποκλείεται να είναι αδελφός του (;) ή κάτι τέτοιο, αν είναι άντρας ή τίποτε σύζυγος αν είναι γυναίκα (δεν μπόρεσα να βρώ στοιχεία πέραν της αυστηρα επαγγελματικής ιδιότητος αλλά από καλλιτεχνική άποψη είναι επουσιώδες, ειδικά για έναν οπαδό του ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ, όπως ο υποφαινόμενος), ο οποίος εκτός από σεναριογράφος δηλώνεται κι ως μοντέρ στην παράλληλη καριέρα του. Ο ένας γράφει δηλαδή το σενάριο με το μοντάζ κατά νου κι ο άλλος σκηνοθετεί με την οπτική του διευθυντή φωτογραφίας ως παράλληλη ενασχόληση.
Τελικά, ο σκηνοθέτης είναι Παλαιστίνιος, για να λύσω το αίνιγμα της εισαγωγικής πρότασης , ονομάζεται ΜΟΥΑΓΙΑΝΤ ΑΛΑΓΙΑΝ ( ο σεναριογράφος λέγεται ΡΑΜΙ ΜΟΥΣΑ ΑΛΑΓΙΑΝ) αλλά και Ισραηλινός να ήταν επαναλαμβάνω πως τίποτε δεν θα άλλαζε. Το έργο είναι καλλιτεχνικό πόνημα και πονά εξίσου κι από τις δύο μεριές. ΚΙ έχει το φως να μπορεί να δει το βάθος και το σκηνικό της ερωτικής τραγωδίας, αυτής που κάνει αθάνατο το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που δεν είναι ότι αγόρι αγάπησε κορίτσι από εχθρική οικογένεια αλλά η ανέλιξη σε Τραγωδία του Ερωτα και στα ταμεία του που είναι πάντα αρνητικά.
Ως ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ δεν μπορώ παρά να το χειροκροτήσω και να το συστήσω ως το καλύτερο διάλειμμα στην οσκαρική περίοδο που διαρκώς κλιμακώνεται. Μία στάση για να σκεφτεί και κάτι άλλο ο κινηματογραφικός εγκέφαλος είναι αυτή η ταινία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα επειδή είναι ΤΑΙΝΙΑ και βγαίνεις γεμάτος από την αίθουσα, πολύ γεμάτος.
Ηθοποιία εξαιρετική. Μά πόσοι καλοί ηθοποιοί υπάρχουν στον Κόσμο; Εχω αναρωτηθεί ξανά για αυτό: Είναι κάτι τόσο εύκολο η Ηθοποία ή μήπως ο Ανθρωπος φέρει εντός του, σε κάθε μήκος και πλάτος της Γης, το ένστικτο, και κατεπέκταση την Ανάγκη, της αναπαραστατικότητας;