Σκέφτηκα πολλές φράσεις με τις οποίες ήθελα να χαρακτηρίσω την ταινία στον τίτλο του κειμένου που θα έγραφα. Κατέληξα σε αυτόν. Διότι το καλλιγράφημα μπορεί να ηχεί ως κάτι συγγενικό με την καλλιγραφία, την οποία το φιλμ τη διαθέτει, παραπέμπει όμως και σε ποίηση. Κι έτσι η καλαίσθητη αισθητική, ο λεπτός χειρισμός θέματος, τα ψυχανεμίσματα των ανθρώπων και προπάντων το ξύπνημα του έρωτα έτσι όπως δίνεται, σε αυτούς τους απαλούς τόνους, προέκρινε την επικράτηση του «τρυφερού καλλιγραφήματος»

Εννοείται πως όσα είπαμε για τον Β’ ΑΝΔΡΙΚΟ ΡΟΛΟ, στην ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 4, ισχύουν και για τον Β΄ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ. Καταρχάς ξεκινώ και πάλι από τη χρήση του όρου supporting, που σημαίνει «στηρικτικός» κι όχι β’ ρόλος, δεύτερος ρόλος, που είναι ΚΑΙ υποτιμητικός (για ρόλο κι ηθοποιό) αλλά και άκομψος. Supporting είναι στον ΣΑΙΞΠΗΡ μεγάλοι γυναικείοι ρόλοι όπως η Δυσδαιμόνα στον «Οθέλλο» κι η Οφηλία στον «Αμλετ» διότι στηρίζουν τον κεντρικό ήρωα και δεν είναι συμπρωταγωνίστριες αφού το έργο δεν είναι η ιστορία της σχέσης τους.

Θα μπορούσε και να μην ήταν «διάλειμμα», αν το ΙΡΑΝ είχε υποβάλει τη συγκεκριμένη ταινία στη φετινή χρονιά διότι το έργο έχει όλες τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο. Όμως η χώρα δεν την υπέβαλλε, για άπειρους πιθανούς λόγους, πολιτικούς και μη, κι έτσι τη βλέπουμε σαν ένα «διάλειμμα» που συνιστάται. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες, μη οσκαρικές, που προβάλλονται και που μόνο για διάλειμμα δεν προσφέρονται αλλά για απόλυτη διαφυγή.

Οι κατηγορίες της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, όπως και του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (θα κάνουμε ανάλυση αυτής της κατηγορίας εν ευθέτω χρόνω), θα επαναλαμβάνω κάθε χρόνο, ότι χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και ξεκαθαρίσματος κάποιων πραγμάτων. Διότι οι πιο πολλοί αγνοούν τον βασικό κανόνα και για τις δύο αυτές κατηγορίες: Ότι τα ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ είναι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ κι όχι ΜΟΥΣΙΚΑ ή, ακόμα χειρότερα , τουλάχιστον στην κατηγορία του Τραγουδιού, δισκογραφικά. Δεν έχουν καμία σχέση με την «κομματάρα», τη «θεματάρα» και το «soundtrack» κι άλλα τοιαύτα που  νομίζουν μερικοί ότι έτσι τη βγαίνουν στην …Ακαδημία. Καλύτερα να μελετήσουν και να μάθουν. Διότι η ΜΟΥΣΙΚΗ στον κινηματογράφο αξιολογείται με κινηματογραφικούς κανόνες κι όχι με κανόνες αυτοκινητάδας στην παραλία και το stereo να παίζει την «κομματάρα». Η οποία ως κινηματογραφική αξιολόγηση μπορεί και να προσπερνιέται άνετα από τους κινηματογραφιστές.

Η φετινή σοδειά ίσως δώσει καλύτερη ευκαιρία σε κάποιον μελετητή του κινηματογράφου να κατανοήσει τα περί ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΑΖ καθώς και τη διαφορά του από τον ΗΧΟ, τη διαφορά δηλαδή του sound editingαπό το sound mixing. Και τούτο, επειδή για σπάνια φορά συνέπεσαν οι πεντάδες, οι ίδιες ταινίες που προτάθηκαν στη μία κατηγορία, προτάθηκαν και για την άλλη.

Mε περιβάλλον, την Αγγλία της δεκαετίας του ‘ 50, της δεκαετίας που ανάδειξε πολύ το γυναικείο ρούχο. Οπου το κοστούμι εντάσσεται πλήρως μέσα στο σενάριο, χωρίς όμως να προβάλει ιδιαιτέρως κάποια ενδυματολογική μονάδα ενώ ο ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ αποδεικνύεται εδώ περισσότερο σκηνοθέτης παρά σεναριογράφος μια και υπάρχει ΘΟΛΟΣ ΣΕΝΑΡΙΑΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ. Οσο για τον δημοφιλή ΝΤΑΝΙΕΛ ΝΤΕΙ ΛΙΟΥΙΣ εδώ κάνει ξεκάθαρα star performance, ερμηνεία προσωπικής γοητείας….

 Ο ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ αναδείχτηκε νικητής του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ για την ταινία του «Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» κι είναι πλέον ανοιχτός ο δρόμος για το ΟΣΚΑΡ. Μετά, μάλιστα, κι από το ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ που έδωσε το χρίσμα στο ίδιο φιλμ, ο δρόμος είναι ολάνοιχτος. ‘Η μήπως δεν είναι;

Τα προηγούμενα αρκετά χρόνια, όταν η νέα στρατηγική στο Χόλυγουντ, έστρεψε τα στούντιο προς τα blockbusters κατ’ εξακολούθησιν , αναβαθμίστηκε κι η κατηγορία αυτή. Με την έννοια ότι το Οσκαρ των Οπτικών Εφφέ έγινε κάτι σαν το βραβείο του ensemble cast στο Σωματείο Ηθοποιών. Πως δηλαδή επιβράβευε το καλύτερο blockbusterδια των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ του. Όπως κι οι Ηθοποιοί στο Σωματείο τους δια του ensemble cast ουσιαστικά πριμοδοτούν την καλύτερη, γι αυτούς, ταινία.

Κι η Καθολικότητα, την οποία πετυχαίνει η ταινία του ΤΑΣΟΥ ΜΠΟΥΛΜΕΤΗ, είναι και Αθλητική και Συναισθηματική αλλά και Κινηματογραφική και θα μιλήσω και γι αυτό.

Στο κείμενο , πάντως, και στις γενικότερες αναφορές μου θα χρησιμοποιώ τον αμερικάνικο όρο supporting, που είναι ο σωστότερος, ο τελειότερος. Ο ελληνικός «β΄ρόλος» δεν μου αρέσει καθόλου, είναι υποτιμητικός για τον ηθοποιό αλλά και για τον ίδιο το ρόλο, ο ιταλικός (που τον ακολουθεί κι ο γαλλικός) «attore non protagonista» θίγει έστω και την ματαιοδοξία. Ο supporting, όμως, είναι η ουσία, το βαθύτερο νόημα διότι ο ρόλος δεν είναι καθόλου «δεύτερος» ή «δευτερεύων» όπως τον έλεγαν παλιά. Είναι ΣΤΗΡΙΚΤΙΚΟΣ, ορίζεται μέσα από τη θέση που κατέχει στο σενάριο κι η αξιολόγηση μιάς ερμηνείας γίνεται με βάση το ρόλο αλλά και τη σχέση του ρόλου με το υπόλοιπο έργο. Επίσης, να πω στους αναγνώστες που ενδιαφέρονται ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ πως με διαφορετικά κριτήρια αξιολογείται η supportingερμηνεία από την leading, από την «πρωταγωνιστική» δηλαδή. Κι επειδή η κατηγορία supporting είναι αχανής, μια και περιλαμβάνει από συμπρωταγωνιστικούς ρόλους μέχρι ρόλους της μίας σκηνής όπου ζητούμενο, ας πούμε, στην τελευταία περίπτωση, είναι αν μέσα σε αυτή τη σκηνή μπορούν κι ολοκληρώνονται σχέσεις, χαρακτήρες , ανατροπές , καταλαβαίνει κανείς ότι μέσα από αχανές υλικό γίνεται κι η επιλογή των ΠΕΝΤΕ από τον Κλάδο των Ηθοποιών. Εν αρχή ήν ο λόγος ΚΙ ΕΔΩ κι η αξιολόγηση ξεκινά από το ΣΕΝΑΡΙΟ κι από τη θέση που κατέχει ο ρόλος και προχωράει στο πως ο ηθοποιός ανάδειξε τη σημαντικότητα του ρόλου που του ανέθεσαν και που εκείνος ανέλαβε.