Όχι πάντως από τις «συστάσεις». Διότι αυτές λένε για τη σχέση του εκδότη Μαξ Πέρκνς με τον συγγραφέα Τόμας Γουλφ και μας το «προτείνουν» με ΚΟΛΙΝ ΦΕΡΘ και ΤΖΟΥΝΤ ΛΟ με παρτενέρ τους τη ΝΙΚΟΛ ΚΙΝΤΜΑΝ και την ΛΟΡΑ ΛΙΝΕΥ. Γιατί, όμως, βαριόμαστε και μετά βίας στα μισά μόλις του δεύτερου μέρους κάτι πάμε να αισθανθούμε;
…Αυτό προέρχεται όμως από την ΑΡΓΕΝΤΙΙΝΗ αν κι είναι ανακατεμένη κι η ΙΣΠΑΝΙΑ στην παραγωγή του, όπου μία εκ των χρηματοδοτών είναι η εταιρία «El Deseo» του ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟ’ΒΑΡ και του συνεταίρου αδελφού του, ΑΓΚΟΥΣΤΙΝ. Οι οποίοι εμπλέκονται, σύμφωνα με τους τίτλους, και προσωπικά στην εκτέλεση .
Και πώς να μην είναι, όταν πηγαίνεις στο σινεμά κι αποκομίζεις τέτοια και τόσα συναισθήματα. Κι όλο αυτό με τη διαδικασία της απόλαυσης . Η αληθινή ΤΕΧΝΗ μπορεί να μιλά κι απευθείας στην ΚΑΡΔΙΑ, χωρίς να της παραγνωρίζουμε το δικαίωμα της διανοητικής επεξεργασίας- σε άλλες περιπτώσεις.
Επί πολλά χρόνια ισχυριζόμουν με πείσμα ότι οι Ελληνες θεατές δεν έχουμε επαφή με τον ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ κινηματογράφο. Νομίζουμε ότι έχουμε επειδή έχουν περάσει στο κοινό τη γραμμή πως ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ είναι το ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΟ. Τα φιλμ όμως που γίνονται στις ευρωπαικές χώρες για να τα δουν Ευρωπαίοι θεατές, δεν τα βλέπαμε. Δεν ξέραμε τι έβλεπαν, δεν είχαμε επαφή. Τα τελευταία, όμως, χρόνια αυτό αρχίζει κι αλλάζει.
Πρώτα από όλα θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα σχετικά με την «ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ» και την «FLORENCE: ΦΑΛΤΣΟ ΣΟΠΡΑΝΟ». Ώστε να μην μπούμε σε άσκοπες συγκρίσεις παρόλο ότι σε κάποια σημεία θα ήταν αναπόφευκτες. Ούτε η μία ταινία ούτε η άλλη διεκδικούν κανενός είδους «πατρότητα» δεδομένου ότι η κάθε μία εμπνέεται με διαφορετικό τρόπο από το πρωταγωνιστικό πρόσωπο και τώρα «λύνονται» πολλές απορίες που είχαν ενσκήψει στον υπογράφοντα όταν έγραφε για τη γαλλική ταινία «ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ»
Αυτό το φιλμ ήθελε ένα «τσακ» για να ανήκει στα κλασικά κι εξαιτίας ενός άλλου «τσακ» βρέθηκε στα «ξεχασμένα». Κι αυτό , επειδή το είδος που εισηγήθηκε, και που στην εποχή του έκανε το φιλμ να φαίνεται αν όχι «πρωτοπόρο», πάντως σίγουρα « ασυνήθιστο», ξεπεράστηκε όταν δύο δεκαετίες αργότερα, στα 70ς, ο σπόρος εκείνος κάρπισε και τράνεψε και δημιούργησε παγιωμένο ΕΙΔΟΣ και ΜΟΔΑ: Τα έργα ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ!
Πολλά ειπώθηκαν, το έργο δεν με ενθουσίασε και θα εξηγήσω τους λόγους, ωστόσο πήρα πολλά πράγματα μαζί μου.
Για το «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» του ΕΥΓΕΝΙΟΥ Ο’ΝΗΛ. ΚΙ επειδή την έχω ΔΕΙ σε αυτή την παράσταση, θέλησα να γράψω και για την ΕΡΜΗΝΕΙΑ της αλλά και για το τι αυτή η κατάκτηση σημαίνει!
Αυτό που με ενθουσιάζει με το Ισπανικό Σινεμά και με τους Ισπανούς Κινηματογραφιστές (μολονότι ως τώρα δεν βλέπαμε πολλά από τα έργα τους κι ας νομίζαμε ότι βλέπαμε…) είναι αφενός το πόσο ακομπλεξάριστα υπηρετούν το σινεμά των ειδών κι αφετέρου πόσο το κατέχουν. Κι όλο αυτό καταλήγει στο να βάζουν τη δική τους σφραγίδα και υπογραφή. Και προσφέρουν ΤΕΡΨΗ και ΟΥΣΙΑ.
Αν και την είχα δεί την ταινία εγκαίρως, καθυστέρησα σκοπίμως να γράψω. Διότι μέσα μου ήμουν ακαταστάλακτος. Να κάτι που ευχαριστιέμαι με το site- αυτή την πολυτέλεια. Στις εφημερίδες δεν την έχουμε κι είναι πρακτικά λογικό κι αναπόφευκτο.