Με πολύ «σοκαριστικό», από πλευράς αντιμετώπισης, θέμα «κατεβαίνει» η Δανία στα προκριματικά των βραβείων της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ με τούτο το φιλμ. Και με κάνει να αναρωτιέμαι πόσοι άλλοι Ευρωπαίοι, μεταξύ αυτών κι εμείς οι Ελληνες, θα είχαν (είχαμε) το «κουράγιο» να το πω; για να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Θα χωρίσω κι εγώ την κριτική μου σε τρεις ενότητες, όπως είναι κι η θεατρική τριλογία του ΕΥΓΕΝΙΟΥ Ο’ΝΗΛ που είχε την τόλμη ή το «θράσος» να μεταφερθεί στην οθόνη σχεδόν «ατόφια» . Και παίζεται ξανά στα σινεμά της Αθήνας. Τη δική μου «Τριλογία» θα τη δείτε χωρισμένη στις ενότητες που ο ίδιος «βάφτισα»: «ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ», «ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ», «ΜΥΘΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ»
Εξαιρετική περίπτωση ο ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ, κυρίως ως προς το πόσα ξέρει από ΣΙΝΕΜΑ. Όχι απλώς ξέρει το σινεμά αλλά ξέρει ΑΠΟ σινεμά. Κι έτσι δίνει υπόσταση σε ένα περιστατικό που από μόνο του δεν έχει πολλά περιθώρια αν μείνει δραματουργικά απείραχτο. Η συνεργασία με τον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ είναι ένα πρώτο δείγμα αυτής της απαράμιλλης γνώσης.
Σαν την «ΠΛΗΜΜΥΡΑ» δεν υπάρχει τίποτε αυτή την εβδομάδα. Κι είναι μια οφειλή προς τους κινηματογραφικούς εαυτούς μας τώρα που το «Τάμα» εκπληρώθηκε» έστω κι αν πέρασαν 42 χρόνια από το 1974 που παρήχθη και 41 από το 1975 που έχασε το Οσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας από το «ΑΜΑΡΚΟΡΝΤ» του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ.
Ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ είναι ΕΔΩ, είναι ΑΚΜΑΙΟΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΣ, ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και μόλις πληροφορήθηκα ότι η ΙΣΠΑΝΙΑ επέλεξε την «ΧΟΥΛΙΕΤΑ» να την εκπροσωπήσει και στα ΟΣΚΑΡ .
Κι επίσημη ΥΠΟΒΟΛΗ από τη χώρα για το ΟΣΚΑΡ 2017.
Οποιος αγάπησε την «πατέντα» των ταινιών «ΜΠΟΡΝ», δηλαδή οι περισσότεροι εξ ημών, θα πάει και θα τη δει και θα την απολαύσει, ακριβώς επειδή ξεκινά με αυτή την πρόθεση και με αυτή τη διάθεση. Θα διαπιστώσει, όμως, ότι μείναμε σταθμευμένοι στην «πατέντα» κι ότι η 4η (για τον Ντέιμον) ή 5η (για τον «Μπορν») ταινία δεν πήγε παραπέρα το ταξίδι της.
Το «ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΚΟΣ», όπως μεταφράζεται στα ελληνικά ο τίτλος, του ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΚΑΛΙΓΚΑΡΙ είναι μια άλλη κατηγορία ιταλικού σινεμά, διαφορετική από το «PERFETTI SCONOSCIUTI», είναι το λεγόμενο «ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΟ». Ένα «Φεστιβαλικό, όμως, κάπως ιδιαίτερο, κι όχι στενά «auter-ίστικο», που αν το δούμε «σκέτο» ως ταινία μπορεί και να μη μας πει τόσα πολλά, αν όμως λάβουμε υπόψη μας μερικές συνοδευτικές πληροφορίες τότε μπορεί και να το δούμε με άλλο μάτι. Διαλέγετε και παίρνετε. Θα προσπαθήσω να σας τα περιγράψω όσο πιο αντικειμενικά μπορώ.
Όχι, όμως, από οποιονδήποτε Γάλλο, καλό ή κακό, μα από τον ΠΩΛ ΒΕΡΧΟΦΕΝ. Ο οποίος αποφάσισε να στραφεί και προς τη Γαλλία, δεν ξέρουμε για ποιους λόγους, πάντως τον ωφέλησε. Το «ELLE» μας τον επαναφέρει όπως τον γνωρίσαμε κι όπως τον αγαπήσαμε όσοι τον αγαπάμε.
Ωρα ήταν να πεθυμήσω να δω κι ένα blockbuster. Προτίμησα το «Μούτρο» από το «Ομάδα αυτοκτονίας» φερειπείν, κυρίως λόγω ΤΖΕΙΣΟΝ ΣΤΕΙΘΑΜ από τον οποίο και θα αρχίσω διότι γι αυτόν πήγα και δεν έκλαψα τα λεφτά μου. Αν και το φιλμ μου άρεσε κατά 70 ο/ο, με βοήθησε όμως και σε κάποιες διαπιστώσεις, που έτσι κι αλλιώς μου είναι γνωστές.