Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Είναι άλλο πράγμα ο ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ κι είναι εντελώς διαφορετικό η ΘΕΡΙΝΗ ΣΑΙΖΟΝ. Το πρώτο αφορά σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα που γεννήθηκε μέσα από τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες μιάς χώρας και του λαού της. Το δεύτερο έχει να κάνει με τις αλλαγές στον τρόπο διανομής των ταινιών, που σηματοδοτείται από το εξωτερικό και φτάνει ως κι εδώ.
Κι εννοώ το έργο του ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΝΤΥΡΕΝΜΑΝΤ, που είναι ένα έργο γύρω από την επιστροφή για εκδίκηση σε γενέθλιο τόπο εξού και τα περί συγγένειας. Δεν πρόκειται όμως για το έργο εκείνο, ούτε για remake ούτε για τίποτε σχετικό. Το πολύ-πολύ να είχε επηρεάσει ίσως κι ασυνείδητα τη συγγραφέα ΡΟΖΑΛΙ ΧΑΜ στη συγγραφή του βιβλίου της στο οποίο βασίστηκε η ταινία.
Βέβαια, κακώς τα λένε «θρίλερ» συλλήβδην και το συγκεκριμένο είναι μάλλον αστυνομικό διότι με το αίνιγμα έχει να κάνει και με τη λύση του μυστηρίου. «Θρίλερ» έλεγαν εκείνα που προκαλούν ριγηλότητα. Σήμερα αποκαλούν έτσι ,ακόμα και τις πολιτικές ταινίες! Ας είναι…
Δεν είναι ούτε «Filmnoir» (ας περιοριστεί ο όρος για κάθε τι αστυνομικό που έχει και νυχτερινά πλάνα), ούτε έργο μελέτης του αμερικάνικου σινεμά των 70ς. Είναι μια περιπέτεια αστυνομικής δράσης σε κωμικούς τόνους του ΣΕΙΝ ΜΠΛΑΚ, σεναριογράφου των ταινιών «ΦΟΝΙΚΟ ΟΠΛΟ», που για αυτόν έχει γίνει ΕΙΔΟΣ, αφού αυτός το δούλεψε και το «εκπόνησε» και πάνω σε αυτό το είδος, ως σκηνοθέτης πλέον, κάνει το «NICE GUYS»
Λυπάμαι που πιθανόν να απογοητεύσω κάποιους, είτε επισκέπτες του site, είτε θεατές που την είδαν θετικά, όμως η ταινία αυτή δεν με βρίσκει καθόλου στο πλευρό της. Κι οι λόγοι είναι καθαρώς κινηματογραφικοί.
Το κύκνειο άσμα του παραγωγού ΝΤΕΗΒΙΝΤ Ο. ΣΕΛΖΝΙΚ κι ως ένα βαθμό και της πρωταγωνιστικής καριέρας (στο Χόλλυγουντ σίγουρα) της αγαπημένης του συζύγου και δημιουργήματος του, ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΤΖΟΟΥΝΣ, είναι αυτή η ταινία, που βασίζεται στο βιβλίο του ΣΚΩΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ. Εγχρωμη, μεγάλη παραγωγή, γυρισμένη εξ ολοκλήρου στην Ευρώπη (ΚΥΑΝΗ ΑΚΤΗ, ΖΥΡΙΧΗ, ΡΩΜΗ), δώρο για την αγαπημένη, μόνο που στο μεταξύ οι καιροί είχαν αλλάξει κι οι δυνάμεις εγκατέλειπαν.
«Εκπλήξεις» αποκαλούνται στη γλώσσα των ΦΕΣΤΙΒΑΛ αλλά και των κινηματογραφικών ΒΡΑΒΕΙΩΝ γενικότερα, όσα δεν μπόρεσαν να προβλέψουν οι κριτικοί κι οι απεσταλμένοι. Ακόμα κι όταν ο «Χρυσός Φοίνικας» καταλήγει στον ΚΕΝ ΛΟΟΥΤΣ.
Πως ήταν «ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ» (Thenotebook) του ΝΙΚ ΚΑΣΑΒΕΤΗ; Ένα τέτοιο πράγμα ή κάτι ανάλογο ,είναι αυτό το φιλμ του ΓΚΑΜΠΡΙΕΛΕ ΜΟΥΤΣΙΝΟ, αρχής γενομένης (που είναι και το ήμισυ του παντός) από το ΛΑΜΠΡΟ cast στο σύνολο του όπου ηγείται ο ΗΘΟΠΟΙΑΡΑΣ που λέγεται ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ.
Στα σινεμά της Β’ Προβολής ανακαλύπτονταν ή κι αποκαλύπτονταν πολλές φορές κάποιες αλήθειες κι έμεναν , ως εκ τούτου, κι αναπάντητα κάποια ερωτήματα. Όταν ερχόταν ένα έργο να γεμίσει τα κενά του προγράμματος κάποιου κινηματογράφου , μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας των πρώτων ημερών. Ένα τέτοιο έργο είναι και το «Η ΤΖΕΙΝ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΗΣ»
Πρώτα ήταν το «Deadpool» που είχα παρατηρήσει μια τάση ανανέωσης και προέκτασης δυνατοτήτων. Τώρα παρατήρησα κάποια ανάλογα και στο «CAPTAIN AMERICA:ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», το οποίο , για να κριθεί… «κριτικά» χρειάζεται δύο πράγματα: Πρώτον, την κατανόηση των απαιτήσεων του ΕΙΔΟΥΣ και δεύτερον την εξ αυτής πιθανότητα ανάδειξης σκηνοθετικών υπογραφών.