Αναφωνώ «ΚΡΙΜΑ» διότι η ταινία είναι πολύ παραπάνω από αυτό που φαίνεται – δεν λέω καν «από αυτό που αναμένεται» διότι σκηνοθέτης είναι ο Νορβηγός ΜΟΡΤΕΝ ΤΥΛΝΤΟΥΜ κι ως επόμενη ταινία του μετά «ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΜΙΜΗΣΗΣ», αν μη τι άλλο θα κινούσε την περιέργεια.
Κρίμα διότι είναι ένα πολύ καλό φιλμ. Αρχικά καλό στο είδος του. Ω, ναι! Δεν έχει σχέση με τη διαστημική περιπέτεια τύπου blockbuster που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ή να βαριόμαστε να βλέπουμε. Κι αποδεικνύει κι εδώ ο Τύλντουμ ότι είναι σκηνοθέτης ΕΙΔΩΝ, ότι μελετά τα είδη και δοκιμάζεται στα είδη κι έχει στο καθένα κάτι δικό του ως σκηνοθέτης να πει.
Κι αυτό που βλέπουμε σε τούτη την ταινία είναι ένα κατ’ επίφαση «διαστημικό» φιλμ, που κρύβει , όμως,μέσα του μια διαφορετική ουσία. Και την ομορφαίνει την ουσία σε ταινία με ένα θαυμάσιο ρυθμό, με σασπένς και με την τόλμη να κάνει ιστορία δύο προσώπων, ενός άντρα και μιάς γυναίκας που βρέθηκαν παγιδευμένοι στο χρόνο και μέσα σε ένα «διαστημόπλοιο». Εμφανίζονται κι άλλα δύο πρόσωπα αλλά τα δύο κεντρικά που στο μεγάλο μέρος της ταινίας παίζουν σχεδόν μόνα τους, είναι ο Αντρας κι η Γυναίκα.
Ο Αντρας ξύπνησε πρόωρα , στα … 30 χρόνια. Διότι το διαστημόπλοιο στο οποίο βρέθηκε περιλαμβάνει μεν 5.000 επιβάτες και πολυμελές πλήρωμα αλλά όταν αυτός ξύπνησε οι άλλοι κοιμόνταν. Και ξύπνησε κατά λάθος , έπαθε μια μηχανική βλάβη η «άκατος ληθάργου» στην οποία τον είχαν. Οι άλλοι όμως κοιμούνται. Κι έχει μπροστά του άλλα 90 χρόνια (!!!!!) μέχρι να φτάσουν στη νέα διαστημική αποικία από τη Γη που αναχώρησαν.
Περνά ο καιρός, ο άντρας δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί, πλήττει και τότε αρχίζει να αποζητά τη συντροφιά. Τη γυναικεία συντροφιά. Μέχρι τότε η μόνη παρέα που έχει είναι ένας ρομπότ-μπάρμαν. Ξυπνά τη Γυναίκα που διάλεξε χωρίς να της αποκαλύψει εξ αρχής το μυστικό. Κι αρχίζουν μεταξύ τους να πλησιάζονται, σαν δύο πρωτόπλαστοι. Αυτοί και κανένας άλλος. Το μυστικό θα μπει στην υπόθεση ξεσκεπάσματος στο δεύτερο μέρος όταν θα εμφανιστούν, κατά τη σεναριακή επιταγή, και τα τεχνικά προβλήματα στο διαστημόπλοιο… Μέχρι τότε θα ζήσουν όπως ο Αδάμ κι η Εύα και θα μπουν σιγά σιγά στην ιστορία τους κι οι αλληλογνωριμίες μεταξύ των ιδιαιτεροτήτων των φύλων τους. Από τους Πρωτόπλαστους στη Μάχη των Φύλων …. Κι έπεται συνέχεια
Όχι ,δεν είναι έργο από αυτά που συνηθίζει να βλέπει κανείς, ειδικά με πλαίσιο το Διάστημα. Από την άλλη καταφέρνει ο σκηνοθέτης να μην το κάνει βαρύ, να του δώσει τόνο περιπέτειας, να υπογραμμίσει όμως και τη διαφορετικότητα τόσο με την ανάπτυξη των σχέσεων (ανάπτυξη που δεν θα προδώσει, όμως, το είδος και δεν θα «μπασταρδέψει» την ταινία) κι επίσης να του δώσει κι ένα τόνο καλού γούστου.
Η ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ είναι θεσπέσια, έχουμε δει πολλά διαστημικά ντεκόρ στην κινηματογραφική διαδρομή μας, τούτο δεν είναι «ένα ακόμα», έχει φαντασία, έχει πρωτοτυπία, μας ταξιδεύει σε ένα διαστημόπλοιο διαφορετικό από τα άλλα, με πολύ εμπνευσμένους σκηνογραφικά χώρους. Χάρηκα πολύ που καθώς ετοιμαζόμουν να γράψω για την ταινία κι ήθελα να αναφερθώ στην σκηνογραφία της μου ήρθαν οι υποψηφιότητες του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΩΝ κι είδα την ταινία να είναι στη λίστα, στην κατηγορία «Σκηνικά Ταινίας Φαντασίας».
Ωραίο και το ζευγάρι, ο ΚΡΙΣ ΠΡΑΤ κι η ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΛΩΡΕΝΣ. Συντονισμένοι στο παίξιμο, χάρη στην μπαγκέτα του σκηνοθέτη, ταιριαστοί και φυσιογνωμικά, με την Τζένιφερ Λώρενς να έχει «κατέβει» εδώ με ένα πιο «μαλακό» παίξιμο, χωρίς εκείνο το στοιχείο του «θράσους» που βάζει στους ρόλους και την κάνει διαφορετική από τις άλλες και με δική της προσωπικότητα , τα πήγαν μια χαρά.
Κι οι δυο συμπληρωματικοί ρόλοι που παίχθηκαν από τον ΜΑΙΚΛ ΣΗΝ και τον ΛΩΡΕΝΣ ΦΙΣΜΠΕΡΝ, ήταν ενταγμένοι αρμονικά στο πλαίσιο κι όλη η ταινία έμοιαζε συντονισμένη τέλεια.
Λυπήθηκα που μια προσπάθεια για κάτι διαφορετικό (δεν μιλώ για κάτι «πρωτοποριακό» ή αυστηρα καλλιτεχνικό» έτσι όπως τα περιορίζουν οι κριτικοί) δεν έτυχε της υποδοχής που θα της άξιζε. Κυρίως όμως επειδή οι διανομείς της την αντιμετώπισαν σαν φαγητό «της ώρας» σαν φιλετάκι που πέτσιασε σε κάποιο ταβερνείο και την εξόρισαν την δεύτερη εβδομάδα σε ωράρια για… κατιμάδες.