To«και ναι και όχι» θα προσπαθήσω να το εξηγήσω παρακάτω στο κείμενο, το «μα χωρίς αυστηρότητα» οφείλεται στο γεγονός ότι είναι τίμια η ταινία.

Το πρόβλημα με τον ΡΙΝΤΛΕΗ ΣΚΟΤ , όπως και με τον ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ και με μερικούς ακόμα (μην αραδιάζω τώρα ονόματα), το έχουν και το δημιουργούν εκείνοι που ασχολούνται μαζί τους. Τους χαρακτηρίζουν auteurs, μπερδεύονται με την έννοια «μεγάλος σκηνοθέτης» κι όταν πάνε να εφαρμόσουν την προκρούστεια λογική τους πάνω στις ταινίες ξαναμπερδεύονται και τότε τους «θάβουν». Ενώ αν κοίταζαν απευθείας τις ταινίες…..

Με βάση τη θεωρία του auteur θα το πίστωναν ή χρέωναν κάποιοι στην Ιταλία αφού ο σκηνοθέτης είναι Ιταλός και ιταλικά όλα του τα θεμέλια. Με βάση, όμως, τους κανόνες της κινηματογραφικής παραγωγής η ταινία εκπροσωπεί την Αγγλία αφού πρόκειται για το «αγγλικό» ντεμπούτο του σκηνοθέτη του «Γόμορα» ΜΑΤΕΟ ΓΚΑΡΟΝΕ

Από τις εκδηλώσεις προτίμησα αυτή τη συγκεκριμένη που είχε συγκεντρωμένα έξη φιλμ μικρού μήκους Ελλήνων σκηνοθετών, για να δούμε και τι γίνεται σε αυτό το χώρο, μια κι η Δράμα , λόγω χρόνου, μου είναι πολυτέλεια. Από τα ΕΞΗ που είδα, τα ΤΕΣΣΕΡΑ κινούνταν ανάμεσα στο «μου άρεσαν» και στο «με ενθουσίασαν». ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: ΘΕΤΙΚΟΣ. Κι….. ΕΥΟΙΩΝΟΣ

Η Ιταλία στέλνει πολύ πράγμα φέτος στην Ευρωπαική Ακαδημία, τουλάχιστον στα προκριματικά. Να δούμε τι θα περάσει. Το «Mia madre» του ΝΑΝΙ ΜΟΡΕΤΙ ανήκει στο είδος του σινεμά του auteur. Το σινεμά δηλαδή όπου καλείται το κοινό να δει τι θέλει ή τι θα ήθελε να πει ο ποιητής κι όχι το έργο καθαυτό.

Η Γερμανία «κατεβαίνει» στα προκριματικά  της Ακαδημίας με ταινίες που αφορούν στο ναζιστικό στίγμα της. Υπάρχει κι άλλη μία ταινία, που είναι ακόμα πιο «ζόρικη», το «LABYRINTH OF LIES» για την οποία θα γράψω όταν έρθει η σειρά της.

Κι όταν τύχει να μας επισκεφτεί, πετάμε από τη χαρά μας και δεν χορταίνουμε να το βλέπουμε. Το εν λόγω σινεμά είναι να έχεις να πεις πράγματα και να τα δίνεις στον κόσμο με τους όρους του κινηματογράφου και του καλώς εννοούμενου entertainment, της καλώς εν νοούμενης ψυχαγωγίας. Τέτοιο είναι το «Sicario», τέτοια περίπτωση είναι κι ο σκηνοθέτης του φιλμ  , ο Καναδός ΝΤΕΝΙΣ ΒΙΛΕΝΕΒ

Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε ο Γαβράς με το «Τσεκούρι» και συνέχισαν οι αδελφοί Νταρντέν με το « Δύο μέρες μια νύχτα». Και τώρα παραλαμβάνει τη σκυτάλη ο άγνωστος μέχρι χτες ΣΤΕΦΑΝ ΜΠΡΙΖΕ με το «Νόμο της αγοράς»

Με την περίπτωση Λάνθιμου έχουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα τι ζητάμε εμείς από τον ελληνικό μας κινηματογράφο και τι του βρίσκουν οι ξένοι. Με τον ιταλικό έχουμε να απαντήσουμε στο ανάποδο: ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Εντυπωσιάστηκα. Με την ευφυΐα που το διέπει και με τα πολλά επίπεδα προσληπτικότητας.