Τα γράφω κάθε χρόνο, βαρέθηκα να τα επαναλαμβάνω, άλλωστε όπως μου είχε διδάξει κάποιος σοφός καθηγητής της ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ο Δρ.Α ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΙΣΟΝ ΑΚΥΡΗ»
Διότι από τη στιγμή που κάτι επαναλαμβάνεται, παύει να είναι πληροφορία.
Κι ακόμα δεν πέρασε 24ωρο από την ανάρτηση της κριτικής για την «CAROL» κι η ΚΕΙΤ ΜΠΛΑΝΣΕΤ είναι «μέσα».
Το «αλλά» έχει να κάνει με το ότι τελικώς για κάποιες ταινίες λέγονται και γράφονται περισσότερα πράγματα από αυτά που θα δει ο θεατής όταν πάει παρακινημένος από τις «σειρήνες». Και καμιά φορά, η φόρα με την οποία πήγε, δεν φάνηκε ανταποδοτική ενώ η ταινία παρέμενε καλή αλλά ήταν αυτό που πραγματικά ήταν.
Ανακοινώθηκε από το Τμήμα Οπτικών Εφφέ της ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΓΡΑΦΟΥ η shortlistτων ταινιών που περιέχουν τα καλύτερα κι από την οποία θα ψηφιστεί η πεντάδα ή η τριάδα.
Κανένας όμως δεν βραβεύει τον σκηνοθέτη ΤΟΜ ΜΑΚΚΑΡΘΥ αλλά πάνε απευθείας στο σενάριο.
Είναι η γαλλική κωμωδία «Le prenom» των ΜΑΤΙΕ ΝΤΕΛΑΠΟΡΤ- ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕ ΛΑ ΠΑΤΕΛΙΕΡ, που τη μάθαμε από το σινεμά ως «Για όλα φταίει το όνομα σου» και παίζεται τώρα στο ΘΕΑΤΡΟ «ΑΛΙΚΗ» από μία ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ πεντάδα που την απαρτίζουν οι ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΑΤΖΗΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΒΙΚΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΑΝΗΣ ΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ, ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΆΚΗ. Με το κινηματογραφικό……η σύγκριση βαίνει υπέρ της εδώ παράστασης!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μου πήρε πολλή ώρα να αποδώσω σε τίτλο το περιεχόμενο της ταινίας του ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ από το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ ώστε να ξέρει ο θεατής τι ακριβώς πρόκειται να δει και να μη νομίσει άλλα κι άλλα. Μη νομίσει ότι θα δει «το μινόρε της αυγής» του Μεσθεναίου ή το «Ρεμπέτικο» του Φέρρη με πρωταγωνιστή αυτή την φορά τον Βασίλη Τσιτσάνη.
Τώρα που έρχεται και σε μας.. Στην Αμερική συνέβη νωρίτερα… Ήρθε η ώρα να εκφράσει κι ο κινηματογράφος ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό πρόβλημα που έχει δρόμο μπροστά του…
Η ταινία προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1966, σκηνοθέτης είναι ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΑΝ, σεναριογράφος ο ΛΩΡΕΝΣ ΝΤΑΡΕΛ (ναι..ναι.. ο συγγραφέας του «Αλεξανδρινού Κουαρτέτου») και πρωταγωνιστούν η ΣΟΦΙΑ ΛΟΡΕΝ, ο ΠΗΤΕΡ ΦΙΝΤΣ κι ο ΤΖΑΚ ΧΩΚΙΝΣ
Ξεκινώ με αυτήν την επισήμανση επειδή συνέβη και τις προηγούμενες φορές που ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο έφτασε μέχρι τα Οσκαρ ως υποψήφιος κι όλοι οι «ασχολούμενοι» κράτησαν όλες τις φορές το θυμό τους αποκλειστικά για το Οσκαρ. Το ότι δεν τον είχαν βραβεύσει οι ενώσεις των κριτικών επίσης, γιατί το προσπέρασαν; Δεν τα παρακολουθούν ή δεν τα επεξεργάζονται;