Θα ξεκινήσω προσωποκεντρικά, από τον ΜΑΡΤΙΝ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑ. Για να κάνω μια τοποθέτηση. Ο Μακ Ντόνα δεν είναι σκηνοθέτης με την παραδεδεγμένη έννοια του όρου. Είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ που ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ τα έργα του. Το έργο του είναι συγγραφικής ταυτότητας κι αξίας κι η σκηνοθεσία εξαρτάται από το έργο που έγραψε.
Όπως είχα γράψει στην Ανάλυση περί ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, φέτος έχουμε την ιδιαιτερότητα να είναι ταυτόσημες οι δυο πεντάδες: Σεναρίου Πρωτοτύπου και Σκηνοθεσίας. Και δεν ταυτίζονται μόνο στους τίτλους ταινιών αλλά και στα πρόσωπα. Οι ίδιοι άνθρωποι διεκδικούν και στις 2 κατηγορίες. Και το ερώτημα είναι το εξής; Οι Σκηνοθέτες έγραψαν τα σενάρια τους ή οι σεναριογράφοι σκηνοθέτησαν τα έργα τους; Το ερώτημα αυτό είναι που κάνει και τη διαφορά, μόνο που η απάντηση δεν γίνεται αντιληπτή δια γυμνού οφθαλμού
Φέτος συμβαίνει κάτι σπάνιο το οποίο είναι για μελέτη, πραγματική μελέτη, ανώτερης βαθμίδας σπουδών. Η 5άδα του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ είναι ίδια με την 5άδα της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ. Αλλά η συγγένεια που οδηγεί στην Επιστήμη δεν σταματά εδώ. Υποψήφιοι για Πρωτότυπο Σενάριο και για Σκηνοθεσία είναι οι ΙΔΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Μέχρι κι ο Στήβεν Σπήλμπεργκ υπογράφει σενάριο , κάτι που δεν πολυσυνηθίζει, ως επι το πλείστον δουλεύει ως σκηνοθέτης πάνω σε σενάρια άλλων. Φετος, όμως, όχι
Κυριολεκτικά σαρωτική ήταν η επιτυχία της γερμανικής ταινίας «ΟΥΔΕΝ ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟΝ ΜΕΤΩΠΟΝ» στα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου-Τηλεόρασης, τα γνωστά ως BAFTA.
Και τα συμπεράσματα είναι συναρπαστικά για το πως παίζεται το παιχνίδι της Βρετανικής Ηγεμονίας, όπως αλλού έτσι κι εδώ.
Από την ώρα που ξεκίνησαν οι απονομές των Σωματείων, το «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» των ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΥΑΝ και ΝΤΑΝΙΕΛ ΣΑΪΝΕΡΤ μαζεύει τρόπαια ακόμα κι από σωματεία που δεν ήταν ο κλαδικός εκπρόσωπος υποψήφιος στα Oscar. Όπως είχε συμβεί με τους set decorators, όπως συνέβη και με τους Art Directors, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω…. Χτες οι Σκηνοθέτες επισημοποίησαν την Υπεροχή
Υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ OSCAR, εκπροσωπεί το ΒΕΛΓΙΟ κι αρχίζω κάπως απότομα λέγοντας ότι στον όγκο της παραγωγής του γερμανικού «Ουδέν νεώτερον απο το δυτικόν μέτωπον» μπορεί να αντιπαρατεθεί το βάθος των συναισθημάτων ετούτου εδώ.
Το οποίο προέρχεται από θεατρικό έργο ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα το καλοκαιρι του 1959, για τον οποίο η «ΑΛΚΗΣ ΘΡΥΛΟΣ» (Ελένη Ουράνη), ο φόβος κι ο τρόμος της κριτικής, έγραψε στη ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, σε λογοτεχνικό έντυπο ιερουργούσε το κριτικό ίνδαλμα του υποφαινόμενου, «θα το ζήλευε η Αγκαθα Κρίστι». Και λέει κι άλλα πολλά η αυστηρή κριτικός, που καλωσορίζει το νέο συγγραφέα ,ο οποίος λεγόταν ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ.
Δείτε λίγο τα σενάρια, προσέξτε τους ρόλους που προέρχονται από αυτά, παρακολουθείστε τη σκηνοθετική κατεύθυνση που δίνουν οι συγγραφείς των σεναρίων , μια και φέτος έχουμε πλήρη ταύτιση των δύο ιδιοτήτων, καθώς και την περίπτωση της επισήμανσης κάποιου, μέσα από ένα έργο μικρό, που κατά τα λοιπά δεν έπαιζε η ταινία του στα μεγάλα γήπεδα.
"ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ" και στα ΔΥΟ Σωματεία ο «ΠΙΝΟΚΙΟ» του Ντελ Τόρο.
Πάμε πάλι- όπως κάθε χρόνο: Η ΜΟΥΣΙΚΗ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ είναι για να «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» κι όχι για να ακούγεται.. Δεν είναι ραδιόφωνο, δεν είναι δισκογραφία. Το score πρέπει να εξυπηρετεί κινηματογραφικά την αντίληψη, την σκηνοθετική αντίληψη της ταινίας μέσα από τη μουσική. Η φετινή 5άδα είναι ένα καλό τέτοιο μαθηματάκι, περί της κινηματογραφικότητας της Μουσικής, για όσους, φυσικά, θέλουν να το πάρουν… Οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να μιλάνε για…soundtrack και θα νομίζουν τη μελωδία από μόνη της…Δεν είναι όμως Φεστιβάλ Μουσικής. Την Κινηματογραφική Μουσική για να την καταλάβουμε πρέπει να τη δούμε στην ταινία. Με το να βάλουμε να τα ακούσουμε στο cd , κινηματογραφικό συμπέρασμα γύρω από τη Μουσική δεν βγαίνει.