Η Νοτιο-Κορεάτικη ταινία «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» του ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ σημείωσε διπλή νίκη στα εναπομείναντα σωματεία κι αυτό δηλώνει ότι το ρεύμα της στον χώρο των κινηματογραφιστών είναι τεράστιο. Κι είναι βέβαιο ότι θα αποκρυσταλλωθεί και στα Οσκαρ με σημαντικές νίκες κι όχι μόνο με το ΣΙΓΟΥΡΟ της ΔΙΕΘΝΟΥΣ (πρώην «Ξενόγλωσσης») Ταινίας.
Τη μύηση μου στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, ως Τέχνη του Κινηματογράφου, την οφείλω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΧΛΙΩΤΗ. Στην Ελλάδα, αυτή που μου δίδαξε τα πρώτα και με έβαλε στον κόσμο αυτόν, ήταν η ΝΤΕΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ, υποψήφια δύο φορές για Οσκαρ Κοστουμιών (για το «Ποτέ την Κυριακή» το 1961 και για τη «Φαίδρα» το 1963) η οποία με «άρπαξε» με την καθοριστική για μένα φράση «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα». Ηταν κάτι σαν «γεννηθήτω φως» κι από εκεί άρχισα. Νόμοι, κανόνες, νόρμες, αισθητική, χαρακτήρες, σενάριο άρχισαν να ξεπηδάνε . Και λάτρεψα τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ως Νο 3 αγαπημένη κινηματογραφική κατηγορία, μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, διότι με παραξένευε το γεγονός πως ξαφνικά, μέσα από ένα σενάριο αρχίζεις Και ντύνεις όλους τους ανθρώπους. Αυτή η «κοινωνική φόρμα» της αείμνηστης Ντένης επηρέασε ακόμα περισσότερο την κουλτούρα μου, με οδήγησε στη συνειδητοποίηση της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΟΔΙΣΤΡΑΣ και του ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΦΤΗ που έντυναν πόλεις και κωμοπόλεις και χωριά και πληθυσμούς, για όλα τα βαλάντια, με ανταμοιβή το μεροκάματο..
Μπορεί οι «νέο-σουφραζέτες» του me too, ως άλλες μαινάδες, να έκαναν συγκεντρώσεις έξω από τα σινεμά τoυ Παρισιού που έπαιζαν το «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» κι ήθελαν να στείλουν τον Πολάνσκι στην πυρά, ωστόσο Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, γνωστή ως «ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕΖΑΡ», έκανε αυτό που κάνουν οι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και πιάνουν στα πράσα τους αδιάβαστους : Τον στέλνει να διαγωνιστεί σε 12 Κατηγορίες, τις περισσότερες από κάθε άλλη ταινία
Ευκαιρία είναι να δούμε την κατηγορία των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ, μια και χτες δημοσιεύσαμε τα βραβεία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ τους και βγήκαν κάποια αποτελέσματα τα οποία χρήζουν «μύησης» στην κατηγορία. Οποιος ρίξει μια ματιά στα αποτελέσματα του εν λόγω Σωματείου (είναι δημοσιευμένα στο PANTIMO.GR), θα δει να υπάρχει κατηγορία των «οπτικών εφφέ» σε σύνολο και των «οπτικών εφφε ως supporting κατάσταση». Στο Οσκαρ η κατηγορία εννοείται πως είναι ενιαία κι αυτό που εξετάζεται είναι το ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ που ήταν πιο λειτουργικό για την ταινία. Είτε ως σύνολο οπτικών εφφέ, για τη δουλειά που έγινε από την ομάδα, είτε για το ένα και μόνο εφφέ, που υπήρχε στην ταινία αλλά που θεωρήθηκε, ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ κι όχι από τους ειδικούς των Εφφέ, ως πιο αποτελεσματικό, ως πιο λειτουργικό για την ταινία.
Οπότε, θα έχουμε ενδιαφέροντα πράγματα να πούμε, στο αφιέρωμα των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ από το PANTIMO.GR στις επόμενες μέρες.
Οπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, την βραδιά των Οσκαρ θα την περάσουμε μαζί. Παρακολουθωντας και σχολιάζοντας λεπτό προς λεπτό την τελετή και τα βραβεία. Στις 9 Φεβρουαρίου (ξημερώνοντας 10 του μηνός) συντονιζόμαστε. Μετά τις 2 το πρωί, που το ημερολόγιο μόλις θα έχει αρχίσει να δειχνει 10 του μήνα. ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Καταρχάς, να μάθουμε κάποτε τους όρους και τη γλώσσα μας και να μη μεταφράζουμε αυτολεξεί από τα αγγλικά διότι βγαίνουν κάτι… τέρατα. Όταν το βραβείο λεγόταν «ART DIRECTION», είχαν πονέσει τα μάτια μας με το αυτολεξεί «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ». Τι είναι η «καλλιτεχνική διεύθυνση» ωρέ; Σε τι ακριβώς του Κινηματογράφου παραπέμπει; Τι είναι ;.. Κανένα… καμπαρέ; Τι κάνει η «καλλιτεχνική διεύθυνση» δηλαδή;
Κάπως «ξάφνιασαν» οι ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ από το ΣΩΜΑΤΕΙΟ τους με τις Επιλογές τους.
Έγραψα την ΑΝΑΛΥΣΗ του ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΑΖ (Νο 5), όπου εξήγησα τα της πολλαπλής ειδικότητας που καταλήγει στις «εφευρέσεις» ηχητικών εφφέ, σε διάφορα ευρήματα ηχητικά, σε «ηχητικό μοντάζ διαλόγων» , σε δουλειά πάνω στα «κοψίματα» της μουσικής και στο συνολικό «κόψιμο» του ήχου και πάμε τώρα να δούμε τη «μίξη», αυτό που εννοούμε όταν λέμε «Ήχος» ή πιο παλιά «Ηχοληψία». Να δούμε τώρα δηλαδή τις συνθέσεις των ήχων και κυρίως την επιλογή του ήχου, η οποία συνολική επιλογή έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία της ταινίας και πως αυτή αντιμετωπίζει τον ήχο, τι είδους ήχο θέλησε ώστε να είναι συμβατός με το είδος αλλά και με την εικόνα της ταινίας. Κι όταν λέμε «συμβατός», εννοούμε την άποψη. Διότι συμβατός μπορεί να είναι κι ένας ήχος που αναιρεί την εικόνα επειδή έτσι τον θέλησε ο σκηνοθέτης και προς αυτή την κατεύθυνση συνεργάστηκε με τον ηχολήπτη, κι ο τελευταίος με τη συνολική του ομάδα.
Σε αντίθεση με τον φετινό Β’ Ανδρικό ρόλο, όπου κάποιοι ρόλοι μοιάζουν σχεδόν συμπρωταγωνιστικοί και χρειάστηκε να γράψω ένα κατεβατό επεξηγήσεων περί θέσης του ρόλου στο σενάριο, ο Β’ Γυναικείος είναι σαφής: Καμία από τις 5 δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί συμπρωταγωνίστρια, όλες έχουν περιορισμένους σε διάρκεια ρόλους ή παίζουν εκτός πρωταγωνιστικού διδύμου.