Αυτό ήταν το μυστικό του ΚΟΥΕΝΤΙΝ ΤΑΡΑΝΤΙΝΟ, αυτό τον έκανε διάσημο κι αυτό είναι που σε τούτη την ταινία βρίσκεται σε καθεστώς απογείωσης: Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ, το «ΓΟΥΣΤΑΡΛΙΚΙ» του σινεμά.

Η ταινία σάρωσε στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΓΚΟΓΙΑ, τα βραβεία της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ, στα ισπανικά «Οσκαρ» δηλαδή, κερδίζοντας 7 κατηγορίες, μεταξύ των οποίων της ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ και του ΣΕΝΑΡΙΟΥ, όχι, όμως και της καλύτερης ταινίας που πήγε στο «CAMPIONES» το οποίο βραβεύτηκε προφανώς λόγω του περιεχομένου του, μια κι αναφερόταν σε άτομα με ειδικές ανάγκες. Αυτό , για να δείτε πως αξιολογούνται οι ταινίες στις ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και πόσο κανονικό είναι μια ταινία να παίρνει πολλά βραβεία, μέσα κι η σκηνοθεσία, μέσα και το σενάριο αλλά να μην παίρνει την καλύτερη ταινία. Διότι η «καλύτερη ταινία» είναι ένα σύνολο και ξεκινά συνήθως από το περιεχόμενο της.

Μπορεί όμως, ο τίτλος χαρακτηρισμού και να αντιστραφεί. Να γίνει ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΝΟΣ «ΑΛΗΘΙΝΟΥ» ΕΡΩΤΑ.

Το remake του θρυλικού κινουμένου σχεδίου της ΝΤΙΣΝΕΥ «DUMBO» κι η μετατροπή του σε live-action, κατέληξαν σε «αποτυχία». Και την υπογράφει ο ΤΙΜ ΜΠΑΡΤΟΝ οπότε η αποτυχία χρεώνεται ως διπλή. Να την εξετάσουμε όμως;

Η ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΙΔΕΑ, το «concept» δηλαδή, έχει να κάνει με το επιτέλους ρε executives εκεί στην Ντίσνεϋ κι αλλαχού, δεν κοιτάτε να βρείτε κανένα σενάριο, καμιά φρέσκια ιδέα με τόσα παιδιά που γράφουν σενάρια κι υποβάλλουν εδώ κι εκεί, και τρώνε «πόρτα», αντί να έχετε στο νου σας μόνο τα λεφτά κι από πού θα τα κονομήσετε, καταστρέφοντας στην ουσία το δημιουργικό ιστό του…industry, της κινηματογραφικής βιομηχανίας δηλαδή.

Οχι πως η κοπέλα που την αντικαθιστά στις νεανικές της σκηνές, η ΣΟΦΙ ΚΟΥΚΣΟΝ, δεν ανταποκρίνεται, αλλά να.. έτσι όπως ξεκινά η ταινία και βλέπεις το πρόσωπο και την έκφραση της Ντέημ Τζουντι και το ρόλο στον οποίο πήγες να τη δεις , πληροφορημένος ότι παίζει μια συμμαζεμένη προχωρημένης ηλικίας νοικοκυρά που αποδείχτηκε ότι επί σειρά δεκαετιών ήταν πράκτορας της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ και δούλε για λογαριασμό των Σοβιετικών στους οποίους παρέδιδε «μυστικά»…, ε, την ήθελες σε όλη τη διάρκεια να την βλέπεις.

Ο κινηματογράφος της ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ εξακολουθεί να μας εκπλήσσει ευχάριστα με το να βλέπουμε πως έχει μπει για τα καλά στο σινεμά των ΕΙΔΩΝ και δοκιμάζει τις δυνάμεις του εδώ κι εκεί.

Αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο κατά τον υπογράφοντα, σε τούτη την ταινία, το οποίο αφορά αφενός σε όποιον ενδιαφέρεται να κατανοεί το αντικείμενο κι αυτό που λέμε «σενάριο» κι αφετέρου στο θεατή που μπορεί ανεπηρέαστα από το τι του γράφουν ή του λένε, να απολαύσει την συγκεκριμένη ταινία.

Ας μου επιτραπεί να ξεκινήσω από το «εύρημα», το σεναριακό «εύρημα» που περισσότερο αφορά στο story του ΤΖΑΚ ΜΠΑΡΘ και λιγότερο στο σενάριο του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΚΕΡΤΙΣ, επειδή είναι αυτό που μπλοκάρει πολλούς θεατές οι οποίοι δεν μπορούν να εξηγήσουν μέσα τους το ανικανοποίητο της ολοκλήρωσης.

Την εκτίμηση μου στην ιταλική κωμωδία την έχω διατυμπανίσει τόσες φορές ώστε καταλήγει σε «πληροφορία επαναλαμβανομένη ίσον άκυρη», που μου είχε διδάξει κάποιος σοφός, τουλάχιστον όσον αφορά στους αναγνώστες που με έχουν παρακολουθήσει συστηματικά.