Εξαιρετικά δείγματα της «στηρικτικής» έννοιας, του supporting actor (στον τομέα αυτό, η αγγλική γλώσσα βάζει στις άλλες τα γυαλιά, είτε με το υποτιμητικό «β’ ρόλος» είτε με τη σνομπίστικη υπενθύμιση «μη πρωταγωνιστικός»), είναι μελέτη στηριγμάτων η φετινή 5άδα. Και βέβαια, όλα έχουν ξεκινήσει από το σενάριο, από τους ρόλους που τους έγραψαν, λαμβανομένου υπόψη ότι οι 4 από τους 5 είναι για ταινίες με υποψηφιότητα στο Oscar Σεναρίου. Όλα αυτά περί Σεναρίου και ρόλων τα λέω διότι έχει σημασία σε ποιο σημείο του σεναρίου εμφανίζεται ο κάθε ρόλος, τι έρχεται να εξυπηρετήσει, τι είδους ανάπτυξη του δίνουν και για ποιο σκοπό. Οπότε, μέσα από αυτά, θα καταλάβουμε και με ποια στοιχεία έχει να δουλέψει και να παλέψει ο κάθε ερμηνευτής.
Ο τίτλος του δημοσιεύματος αφορά στον ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΝΘΙΜΟ και στην ταινία του «Poor things», μια και νικητής στους Σκηνοθέτες αναδείχτηκε ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΝΟΛΑΝ για το “OPPENHEIMER”. Όμως υπάρχει συνέχεια , αν έχετε κέφι διαβάστε τη.
Από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει φέτος, είναι οι «ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ» του ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΑΛΜΠΗ στο ΔΗΜΟΤΙΚΟ του ΠΕΙΡΑΙΑ, το ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ με διαφορά από το αμέσως επόμενο , που είναι το Εθνικό.
Φέτος που κάνουν εισβολή κι οι Γιαπωνέζοι…Ναι, υπάρχει μια πρόκληση στα φετινά οπτικά εφφέ, η οποία έχει να κάνει και με τους τρόπους τεχνικής λειτουργίας όσο και με το γεγονός ότι η διεθνοποιημένη Ακαδημία υιοθετεί κι ένα γιαπωνέζικο του είδους και το βαζει στην 5άδα, το Godgilla minus one…
Χρόνια το πάλευαν οι casting directors, οι υπεύθυνοι διανομής: Να αντιπροσωπευθούν με ΒΡΑΒΕΙΟ.
Στο αμέσως προηγούμενο αφιέρωμα, που αφορούσε στη ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ, είχα γράψει για ταύτιση φέτος των δυο ειδικοτήτων, με 5άδες ίδιες κι απαράλλαχτες. Για σπάνια φορά, δεν υπάρχει έστω μία παραλλαγή. Αυτό δηλώνει την αισθητική των έργων που ξεχώρισαν κι η οποία θεωρήθηκε απαράμιλλη κι αφορά στη συνύπαρξη των δυο ειδικοτήτων , και στο πως δημιούργησαν υλικό για να προσφερθεί στον διευθυντή φωτογραφίας και να φτιάξει την ΟΨΗ. Ωστόσο, όπως είχα αναφέρει και στο άλλο αφιέρωμα, στους διευθυντές φωτογραφίας δεν παρατηρείται η ίδια ταύτιση στις 5άδες, παραλλάσσονται , το «El Conde» και το «Maestro» δεν εκπροσωπούνται στα σκηνικά και στα κοστούμια, θέσεις που κατέχουν η «Barbie» κι ο «Ναπολέων»
Το ενδιαφέρον στη φετινή χρονιά είναι η ΠΛΗΡΗΣ ΤΑΥΤΙΣΗ μεταξύ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ και ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ. Είναι απολύτως ίδιες, χωρίς την παραμικρή παραλλαγή.
Ηταν ένα από τα κάστρα δικής μου προκατάληψης που ισοπεδώθηκε κι από το οποίο εισέπραξα κι ένα μάθημα, όχι πλέον κινηματογραφικό αλλά της ίδιας της ζωής.
Ο Ρυθμός, η ραχοκοκαλιά, η συνεκτικότητα… Τρία βασικά της δημιουργικής ύπαρξης μιας ταινίας εκφράζονται από το ΜΟΝΤΑΖ. Και να ΄ταν μόνο αυτά…Με τα πάντα συνδέεται.. Και με τη φωτογραφία, την κίνηση της κάμερας, τον ήχο, τις επιλογές του ήχου, όλα αυτά βέβαια, αναλόγως με την εκάστοτε περίπτωση. Με το σενάριο να δείτε πόσο συνδέεται. Μοντέρ έχει αλλάξει τον τρόπο γραφής σεναρίου- έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παράδειγμα του δασκάλου ΠΗΤΕΡ ΖΙΝΕΡ, που πήρε το Oscar Μοντάζ για τον «Ελαφοκυνηγό» κι ο οποίος στο «Νονό» με το μοντάζ που εισηγήθηκε άλλαξε τον τρόπο γραφής του Κόπολα, το μετέτρεψε σε τρεις παράλληλες δράσεις και τα έφερε όλα μαζί στην ίδια κορύφωση ως να ήταν ένα .
Θα ξεκινήσω από το ζευγάρι. Αν και κανονικά πρέπει να ξεκινήσω από το σενάριο. Θα ξεκινήσω , όμως, από το ζευγάρι, τον ΑΝΤΑΜ ΝΤΡΑΪΒΕΡ και την ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ, με τους οποίους ο σκηνοθέτης ΜΑΙΚΛ ΜΑΝ δεν ξέρω πόσο, κι αν , ασχολήθηκε