Βεβαίως, κι όλο αυτό προσκρούει στην έννοια «remake», εξού και κάποια έργα δεν τα αγγίζουμε διότι είναι μνημεία και δεν υπάρχει λόγος. Και δεν τα αγγίζουμε διότι το βασικό που εξετάζεται σε ένα οποιοδήποτε remake , είναι αν πήρε το παλιό και το πήγε παραπέρα, αν το έκανε καινούργιο.

Εφόσον έχει συμβεί αυτό και το έχει πάει οπουδήποτε παραπέρα και δεν έφτιαξε ένα αντίγραφο, τότε οφείλουμε να δούμε το έργο ως ένα αυτόνομο δημιούργημα ή και προϊόν- δεν με φοβίζει η λέξη, ο Κινηματογράφος είναι Τέχνη της Βιομηχανίας, παράγεται με τις διαδικασίες ενός βιομηχανικού προϊόντος, συνεπώς δεν με τρομάζει ούτε με απωθεί η λέξη «προϊόν»

Κι ως αυτόνομο πλέον, θα το κρίνουμε με βάση τον εαυτό του, τον αυτόνομο εαυτό του κι όχι με ο,τιδήποτε άλλο σε παραλληλισμό ή σύγκριση. Και φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό και να μας αρέσει

Όμως, όταν έχουμε αυτό το στοιχειώδες στο μυαλό μας, που είναι και βασικός, θεμελιώδης κανόνας λειτουργίας της Δημιουργίας, αρχίζουμε και καλλιεργούμαστε  κι ως θεατές. Εχουμε από τη μια το κριτήριο πλέον, του τι πρέπει να κρίνουμε, κι από την άλλη το νούμερο ΕΝΑ στοιχείο της σχέσης ενός θεατή με ένα έργο, την απόλαυση.

Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ συνταξιδεύει με το ΓΟΥΣΤΟ, το ΚΡΙΤΗΡΙΟ βοηθά στην ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ.

Ξεκινώ με αυτά τα στοιχεία για να γράψω για τη «MULAN» που από κινούμενο σχέδιο τη μετέτρεψαν σε ταινία με ηθοποιούς, επειδή κάποιοι έφτασαν και στο σημείο να την συγκρίνουν με το προγενεστέρο κινούμενο σχέδιο. Κι αν το animation ηταν καλύτερο από το τωρινό με τους ζωντανούς ηθοποιούς.

Πως είναι δυνατόν, καταρχάς, να συγκρίνουμε ένα κινούμενο σχέδιο με ένα έργο ηθοποιών; Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ αφορά ΜΟΝΟ ΣΕ ΟΜΟΕΙΔΗ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Άλλος θεμελιώδης κανόνας της Δημιουργίας που αποβλέπει και στην καλλιέργεια του θεατή.

Συνεπώς, στην τωρινή «MULAN» για ποιο λόγο πάμε; Τι πάμε να δούμε;

Αν δηλαδή πάμε να δούμε το κινούμενο σχέδιο μεταφερμένο σε νέα βερσιόν με ηθοποιούς, τότε οφείλουμε να μάθουμε, αν δεν το ξέρουμε ως τότε, πως όταν μία τέχνη μεταφέρεται σε μία άλλη ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να ακολουθεί τους ΚΑΝΟΝΕΣ της ΔΕΥΤΕΡΗΣ. Επίσης θεμελιώδης κανόνας που αφορά και στη σεναριακή μεταφορά βιβλίων (ή και θεατρικών έργων) σε ταινίες.

Είναι ανοησία να πάμε στην τωρινή «Mulan» και να την κρίνουμε με τους κώδικες ή τις αποστάσεις του κινουμένου σχεδίου.  

Πάμε λοιπόν στην ΤΩΡΙΝΗ. Τι είναι αυτή η «Mulan»; Είναι ένα περιπετειώδες παραμύθι , που αναφέρεται σε αόριστους προκατακλυσμιαίους καιρούς  όπου η Κίνα ετοιμάζεται να δεχτεί επίθεση από εξωτερικό εχθρό , κηρύσσει γενική επιστράτευση και μια κοπέλα, που δεν τη χωρά ο τόπος ούτε η συμβατική ανατροφή για τις κοπέλες, αποφασίζει να παρουσιαστεί ως αγόρι και να στρατευτεί για να πάει να πολεμήσει ενώ κανονικά από την οικογένεια τους θα στρατευόταν ο μπαμπάς της..

Και το περιπετειώδες παραμύθι προχωρεί, μοιραία ακόμα και καλλιεργημένοι θεατές που αγαπούν το είδος (καλλιεργημένος θεατής δεν είναι αυτός που βλέπει φεστιβαλικά αλλά εκείνος που εχει Γνωση περί της Τέχνης του Κινηματογράφου) θα πέσουν παλι στη «λούμπα» με ευρήματα από το «Τίγρης και Δράκος»…Κι εδώ δεν θα έχουν άδικο ούτε αν ανακαλύψουν ευρήματα της ταινίας του Ανγκ Λι ή κάτι από τον «Ηρωα» του Ζανγκ Γιμού. Θα έχουν λάθος, όμως, αν το συγκρίνουν με κάποιο εξ αυτών ή παραγνωρίσουν την έννοια του δανείου ή της επιρροής. Το «δάνειο» κι η «επιρροή» είναι πράγματα καλλιτεχνικώς κατοχυρωμένα κι είναι αναπόφευκτα διότι ακριβώς επειδή εκείνα ήταν μεγάλα έργα έφτιαξαν και ΣΧΟΛΗ ώστε να βρίσκουν μαθητές , μελετητές ,δανειολάτρεις ή αναφορικούς.

Το θέμα δεν είναι το δάνειο ή η επιρροή αλλά το τι έκανες με αυτό το δάνειο

Άλλο ένα στοιχείο που ο καλλιεργημένος ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ θεατής καλό θα είναι, οφείλει μάλλον, να το γνωρίζει. Καθώς θα αφήνεται στην απόλαυση ή αν θα προσπαθεί να την «μπλοκάρει»

Αυτό είναι το ζητούμενο. Πήρες το δάνειο ή έκανες την αναφορά, τι πέτυχες με αυτό;

Στην περίπτωση της «Mulan» θα έλεγα ότι δεν αξίζει τον κόπο να σταθεί ιδιαιτέρως σε αυτά, παρά να τα δει και να τα προσπεράσει.Guarda e passa, που λένε κι οι φίλοι μας οι Ιταλοί.

Διότι όλα γίνονται για την ψυχαγωγική ενίσχυση του περιπετειώδους παραμυθιού, λιγότερο για τη θεαματική ενίσχυση, αν κι ως θέαμα επιδιώκει να αναδειχτεί αλλά δεν φτάνει υψηλά σε αυτό το σκοπό. Με οπτικά εφφέ της σημερινής τεχνολογίας βγάζουν κάτι το οποίο ίσα ισα ικανοποιεί το δίωρο αλλά όχι το κάτι παραπέρα στο είδος. Δεν διαφέρει από κάτι ανάλογα blockbuster που γυρίζει τελευταίως ο Ρίντλεη Σκοτ. Είναι μια μέση κατηγορία του είδους blockbuster.H μουσική συνδράμει αρκετά στην περιπέτεια και στην ενσωμάτωση της στους ήχους κατά τις σκηνές των μαχών.

Οσο για την Κινέζα πρωταγωνίστρια, αυτό το φυλετικώς ορθόν των τελευταίων ετών, δεν με βρίσκει σύμφωνο, χάνει από μαγεία.. Κι από Τέχνη. Και γίνεται κι ένα συρματόμπλεγμα με ηλεκτρικές εκκενώσεις .Μην εγγίζετε- όπως έλεγαν κάτι παλιές επιγραφές του Ηλεκτρικού Ρεύματος. Σκέφτομαι πως αν υπήρχε και παλιά, ποιά «γηγενής» θα είχε τη γοητεία και τη δραματικότητα αλλά και την εργασία πάνω στο σώμα στους κινεζικούς βηματισμούς σαν την Ευρασιάτισσα της ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΤΖΩΝΣ στο «ΕΚΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ» (Love is a many splendored thing), ή τι θα είχαμε χάσει από την Αυστριακή Ηθοποιάρα ΛΟΥΙΖΕ ΡΑΪΝΕΡ ως ηρωίδα της Περλ Μπακ στο «ΥΠΟ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ». Φυσικά, ο ρόλος της Μουλάν δεν αντέχει τέτοιο βάρος περί πρωταγωνίστριας.

Με άλλα λόγια , το έργο ως ΑΥΤΟΝΟΜΟ είναι περιπετειώδες παραμύθι ξεκούρασης αλλά και τίποτε περισσότερο.. Και καμιά φορά η ξεκούραση για την ξεκούραση μπορεί να οδηγήσει και στην πλήξη.

Σκηνοθεσία: ΝΙΚΙ ΚΑΡΟ. Πρωταγωνίστρια: ΓΙΦΕΪ ΛΙΟΥ