Επειδή προβάλλεται το σήμα της «Marvel»,στην οποία ανήκει πνευματικά και περιουσιακά, άρα είναι κάτι δικό της.

Τι δικό της; Κάτι που να θέλει να δώσει την «μίνιμαλ» εκδοχή ενός κόμικς που μεταβάλλεται σε έργο δωματίου κι οι χαρακτήρες αντιμετωπίζονται ως λίγο παραπάνω σαν χαρακτήρες κι όχι σαν χαλκομανίες από το κόμικς;

Θα μπορούσε να αποτελεί κάτι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό, αν, ας πούμε, γραφόταν ένα έργο από την αρχή και πήγαινε εντελώς σε άλλα πλαίσια και στάδια το αρχικό concept. Μεγαλύτερο σχετικό παράδειγμα από τον «Joker» δεν υπάρχει. Όμως εκεί είχαμε ένα εντελώς άλλο έργο εξού κι όλοι το αντιμετωπίσαμε ή κάναμε έκκληση και προς εκείνους που πήγαιναν προκατειλημμένοι, να το δούμε και να το δουν ως έργο αυθύπαρκτο  το οποίο δεν έχει σχέση με τους «Μπάτμαν»

Κι εδώ για κάτι τέτοιο πήγαιναν. Όμως χωρίς ολοκληρωμένο επιτελικό σχέδιο παρά μόνο με την αρχική ιδέα.

Δι΄ αυτού του τρόπου, όμως, και τους fan του κόμικς απογοήτευσαν  αλλά και δεν κατάφεραν να βρουν ερείσματα σε άλλου είδους κοινό.

Πολύ «μίνιμαλ» ως παραγωγή, αρκετά εσωστρεφής για το είδος, περιορισμένη ανάπτυξη δράσης αν και τα εφφέ επιχείρησαν να προσαρμοστούν σε «εφφέ σεναρίου», αν και στους χαρακτήρες έδωσαν κάποια ανθρώπινη υπόσταση κι επισήμαναν την αγωνία που διακατέχει τον καθένα, αν κι η φωτογραφία κατάφερε να «καλλιτεχνίσει» και να δώσει πολύ μα πολύ σκούρα και σκοτεινή διάθεση στο όλο εγχείρημα. Με μια βασανισμένη επεξεργασία στους φωτισμούς. Πολλά τα «αν και..» που όμως δεν καταφέρνουν να γείρουν προς τα εκεί την πλάστιγγα…

Στο πρώτο μισό βλέπουμε αυτούς τους «νέους μεταλλαγμένους» ως τρόφιμους κάποιου ιδρύματος στο οποίο ο καθένας επιχειρεί να βρει τις συνδέσεις με τα πριν του και να συντονιστεί με το τώρα του. Σαν να βλέπουμε συνεδρίες είτε ατομικές είτε ομαδικές. Κι οι εκθέσεις αυτές οδηγούν σε συγκρούσεις μεταξύ τους αυτά τα άτομα, ορίζονται οι ταυτότητες τους. Κάπου ως εκεί παρακολουθείται με κάποιο ενδιαφέρον , που το κινεί κι η περιέργεια, επειδή γίνεται ανθρωποκεντρικό..

Όμως, «μεταλλαγμένους» βλέπουμε βρε αδερφέ και πρέπει το έργο να ξεκαθαρίσει με το είδος στο οποίο ανήκει. Οπότε, θα έρθουν κάποια στιγμή και τα εφφέ, για να μη νομίσουμε ότι το σενάριο το έγραψε κανένας…Ερβιν Γιάλομ, κάποιος συγγραφέας ψυχοθεραπευτής και μπαίνοντας πιά στα εφφέ και στη δράση αποκομίζουμε το έλασσον. Και μας καθιστά αμήχανους στην παρακολούθηση. Σε όποιο κινηματογραφικό στρατόπεδο κι αν ανήκει ο καθένας μας.  Και κυρίως στους fan της Marvel η οποία τα τελευταία χρόνια επιθυμεί να επεκταθεί ή να αυτοπροσδιοριστεί εκ νέου αλλά αυτό που προκύπτει είναι κάτι λίγο. Δεν είναι «Black Panther» επ’ ουδενί. Διότι εκεί είχαμε πλήρη ανανέωση ρεπερτορίου. Εδώ έδωσαν βάρος  ή μάλλον επιχείρησαν να δώσουν ένα βάρος που το ίδιο το πρωτογενές υλικό δεν το σηκώνει, δεν το αντέχει.

Συνεπώς η «μετάλλαξη» του είδους πάνω στους ήδη «μεταλλαγμένους» δεν ωφέλησε, δεν βοήθησε, μάλλον ακύρωσε.

Σε επιμέρους επιτεύγματα ήδη στάθηκα, αλλά δεν είναι καν επιτεύγματα, είναι επισημάνσεις κάποιων αρετών στην αναζήτηση, κάποια αναγνώριση.. Το έργο, όμως, πρέπει να είναι ολοκληρωμένο. Ο εντοπισμός κι η επισήμανση κάποιων προσπαθειών δεν λένε τίποτα όταν αυτά δεν καταλήγουν στην ολοκλήρωση, πόσο μάλλον στη διάσωση. Το δεύτερο μέρος φανερώνει πλήρως τις αδυναμίες του εγχειρήματος. Σαν να μην είχε νόημα όλο αυτό.

Τα παιδιά που παίζουν ανταποκρίνονται φιλότιμα κι επαγγελματικά αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για να ξεχωρίσει κανείς εκτός από τα φωτογενή του προσόντα, είναι ένα σύνολο που καταλήγει να φαίνεται ουδέτερο. Είναι ένα teen-agers cast, όπου τα παιδιά δεν φταίνε, αντίθετα έδωσαν ό,τι μπορούσαν στην ευκαιρία που τους προσφέρθηκε.

Ο σκηνοθέτης ΤΖΟΣ ΜΠΟΥΝ , σκηνοθέτης είναι, συμμετέχει και στο σενάριο, δεν μπορεί να μην φέρει ευθύνη. Οσο κι αν μπορεί να τον παρέσυραν τα στελέχη της εταιρίας που αποφάσισαν.

Όπως και να έχει, στην Τέχνη πάνω από όλα μετρά το αποτέλεσμα κι όχι το παρασκήνιο.

ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ μιλώντας, το σενάριο που είδαμε πάσχει κι η σκηνοθεσία που το υπηρετεί για να το αναδείξει, δεν τα καταφέρνει. Κι αυτά είναι σαφή, είναι ορατά, βρίσκονται στην οθόνη που προβάλλεται η ταινία.

ΥΓ Ο πιο ανόητος χαρακτηρισμός που διάβασα για την ταινία είναι «Προβλέψιμη». Άλλη μια λέξη που κακοπαθαίνει από άγνοια της χρήσης και προπαντός της ΕΝΝΟΙΑΣ των όρων. Μόνο «προβλέψιμη» δεν είναι. Διαφορετικά δεν θα απογοητεύονταν όσοι άλλο πήγαν να δουν κι άλλο είδαν.