Μην μπερδεύεστε ότι για να προταθείς για Οσκαρ ερμηνείας πρέπει να έχει προταθεί και το σενάριο για τη δική του κατηγορία..Οχι!!! Σημαίνει όμως ότι και σε ένα σενάριο που μπορεί να μην είναι από τα πλέον διακριθέντα, μπορεί η δουλειά πάνω στους χαρακτήρες να είναι τέτοια ώστε να προκύπτει ρόλος ενδιαφέρον προς αξιοποίηση. Οπερ, σημαίνει ότι αυτό από το οποίο ξεκινούν για την αξιολόγηση μιας ερμηνείας είναι ο ρόλος και η συνεισφορά του από το σενάριο. Διότι υπάρχουν κι ΕΡΓΑ ΡΟΛΩΝ όπου το σενάριο έχει ασχοληθεί περισσότερο με το ρόλο και γύρω από το ρόλο και λιγότερο με την ιστορία.
Και μετά, πιάνουμε τις άλλες περιπτώσεις, το από που πιάστηκε ο ηθοποιός, ποιο πάτημα βρήκε, τη σκηνοθετική καθοδήγηση, το κλίμα , την ΥΠΕΡΒΑΣΗ του ίδιου του εαυτού του που είναι επίσης σημαντικό στοιχείο αξιολόγησης, και φυσικά το πως ο ίδιος έβγαλε εις πέρας την ταινία σηκώνοντας την στους ώμους.
Διότι, στον Α’ ΡΟΛΟ, είτε ανδρικό είτε γυναικείο, τα κριτήρια διαφοροποιούνται κάπως από την εξέταση κι αξιολόγηση μιας supporting ερμηνείας διότι στον Α’ ΡΟΛΟ εξετάζονται και τα ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ προσόντα. Η έννοια ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ είναι πολύ σημαντική για διάκριση σε αυτή την κατηγορία, διότι μπορεί να είσαι καλός ηθοποιός αλλά να μην έχεις εκείνο το ειδικό βάρος που μπορείς, χάρη σε αυτό, να σηκώνεις στις πλάτες σου ένα έργο. Όταν λέμε πρωταγωνιστής δεν περιοριζόμαστε μόνο στον ΣΤΑΡ, μη γίνει παρανόηση
Ο ΣΥΝΤΝΕΫ ΠΟΛΛΑΚ μου το είχε εξηγήσει πολύ καλά αυτό το ΜΑΘΗΜΑ και μου είχε αναφέρει ως παράδειγμα ένα δικό του περιστατικό: Με τον Μπρους Ντερν, όταν τον είχε σκηνοθετήσει στο «Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν» .Του είπε ο Πόλακ και μάλλον τον πίκρανε αλλά η ιστορία τον επιβεβαίωσε, να μην προσπαθεί να κάνει το σταρ, δεν είναι εκεί το είδος σου, του είχε πει, δεν είσαι από αυτή τη στόφα, ρολίστας είσαι, προς τα εκεί να στρέψεις την προσοχή σου, εκεί είναι ο δρόμος σου, το πρωταγωνιστικό δεν το έχεις κι ας είσαι καλός ηθοποιός.
Πάμε λοιπόν να εξετάσουμε τους ΠΕΝΤΕ που ξεχώρισε ο κλάδος των Ηθοποιών-Μελών της Ακαδημίας. Όχι τους ίδιους φυσικά αλλά τις ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ τους. Διότι υπενθυμίζω το ΑΠΑΝ περί Ακαδημίας που πρέπει κάποιος να γνωρίζει είναι ότι οι Ακαδημίες είναι Αριστοτελικές, ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΕΣ και βραβεύουν ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ κι όχι πρόσωπο. ΕΡΜΗΝΕΙΑ , ΟΧΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΗ.
Αλλωστε , είναι χαρακτηριστική η ρήση του τότε Προέδρου της Ακαδημίας ΝΤΑΝΙΕΛ ΤΑΡΑΝΤΑΣ, βραβευμένου με ΟΣΚΑΡ σεναριογράφου του «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ», το 1971, όταν βραβεύτηκε ο ΤΖΩΡΤΖ ΣΚΟΤ για το «ΠΑΤΟΝ», ο οποίος είχε αποκηρύξει και την υποψηφιότητα και την Ακαδημία κι όλο το διάστημα της υποψηφιότητας δεν έκανε άλλη δουλειά από το να καθυβρίζει τους κινηματογραφιστές σύσσωμους, με τα πιο βαριά σχόλια.. Και ΤΟ ΠΗΡΕ. Όταν ρωτήθηκε ο Τάραντας, πως το εξηγεί που βράβευσαν κάποιον υβριστή τους, απάντησε «ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΔΕΝ ΒΡΑΒΕΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΚΟΤ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ»
ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ
- ΡΙΖ ΑΧΜΕΝΤ «Ηχος από Μέταλλο» (Sound of metal)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα
O ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται ένα χεβιμεταλά ντράμερ, που ζει στην ένταση, η μουσική είναι το παν για αυτόν, και ξαφνικά χάνει την ακοή του. Ο,τι χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί, δηλαδή. Κι ο κόσμος γύρω του αρχίζει να καταρρέει.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Το ΝΕΥΡΟ του!. Το νεύρο με το οποίο παίζει το ρόλο, η εσωτερική ένταση, που αποτυπώνεται σε πρόσωπο και σώμα καθώς προσπαθεί να αντέξει αυτό που του συνέβη. Και μέσα από αυτό το νεύρο κάνει πιο έντονα τα συναισθήματα του θεατή για αυτόν, είναι νεύρο χεβιμεταλά κωφού πλέον, που δηλώνει απελπισία αλλά και μέσα από αυτήν προχωρά στην αποφασιστικότητα.
- ΤΣΑΝΤΓΟΥΙΚ ΜΠΟΖΕΜΑΝ «Η θρυλική Μα Ρέινυ»(Ma Rainey’s Black Bottom)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη (και δυστυχώς μεταθανάτια) υποψηφιότητα
Ο ΡΟΛΟΣ: Ο φιλόδοξος τρομπετίστας στο γκρουπ της θρυλικής Μα Ρέινυ ο οποίος θα έλθει και σε προστριβές μαζί της καθώς εκείνη προσπαθεί να επιβάλει τους όρους της γύρω από τη μαύρη μουσική στους λευκούς του Συστήματος. Ετος 1927, Σικάγο
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Το έργο δεν είναι ακριβώς πάνω του, είναι ο κατά κάποιο τρόπο «ανταγωνιστής» της Μα Ρέινυ, μέσα στο γκρουπ. Όμως, ο ρόλος μέσα από τη θεατρική γραφή του Ωγκεστ Ουίλσον, δίνει στοιχεία στα οποία ο ηθοποιός πάτησε και κατέπληξε διότι τον είχαν ταυτισμένο με τα blockbuster. Εδωσε στο ρόλο ΕΝΕΡΓΕΙΑ, αυτό είναι το στοιχείο μέσα από το οποίο είδε τον χαρακτήρα, μέσα από αυτή την ενέργεια πρόβαλε και τις φιλοδοξίες και κάποια άλλα ύποπτα συμπτώματα συμπεριφοράς του χαρακτήρα. Κι έδειξε και μια ερμηνευτική τεχνική στο να ανταποκριθεί κινηματογραφικά στη θεατρική γραφή του κειμένου του. Αν κάποιος από τους 5 υποψήφιους, έκανε ανατροπή της εικόνας του, αυτός είναι ο Μπόζεμαν.
- ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ «Πατέρας» (The father)
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΝΙΚΗΤΗΣ του ΟΣΚΑΡ Α’ Ανδρικού ΡΟΛΟΥ το 1992 για την «ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ». Η φετινή είναι η 6η υποψηφιότητα του. Προτάθηκε και για τις ερμηνείες του στις ταινίες: «Τα απομεινάρια μιας μέρας» (1994), «Νίξον» (1996), «Amistad» (β΄ ρόλου, 1998), «Οι δύο Πάπες» (β΄ ρόλου, 2020)
Ο ΡΟΛΟΣ: Ενας υπερήλικας με Αλτσχάιμερ ο οποίος ζεί τις καταστάσεις γύρω του, από περιβάλλον έμψυχο κι άψυχο, μεταξύ πραγματικότητας και σαστισμένου μυαλού
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: O Σερ Αντονυ δίνει ένα μάθημα κινηματογραφικής υποκριτικής σε θεατρικό ρόλο. Χωρίς κομπασμούς, χωρίς «φιγούρα», χωρίς επίδειξη θεατρικότητας αλλά από την άλλη με όλη την ποιότητα της θεατρικής Τέχνης από την οποία κάποτε ξεκίνησε, πριν αράξει στο Χόλυγουντ. Το μεγάλο ατού στην ερμηνεία του είναι το ενιαίο ύφος που έχει πετύχει πάνω στις καταστάσεις του ρόλου είτε ζει την πραγματικότητα είτε τη διαταραχή του αλτζχάιμερ. Και παίζει όλες τις λεπτομέρειες χωρίς να αλλάζει ύφος κι εν τούτοις μεταδίδει στο θεατή το εκάστοτε συναίσθημα, της εκάστοτε διαφορετικής στιγμής. Ένα επίσης αξιοπρόσεκτο στοιχείο στην ερμηνεία του είναι κι η ενσωμάτωση του στο χώρο, ο τρόπος με τον οποίο κινείται μέσα στο πολλών δωματίων ντεκόρ και με αυτό τον τρόπο υποδηλώνει ότι το διαμέρισμα μπορεί κι αυτό να συναποτελείται από παιχνίδια της μνήμης του, του μυαλού του που τα χάνει. Είναι καταπληκτικό στοιχείο για να διδάσκεται , ο συντονισμός ηθοποιού και ντεκόρ, όπως το κάνει στον «Πατέρα» ο Σερ Αντονυ.
- ΓΚΑΡΥ ΟΛΝΤΜΑΝ «Mank»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ Α’ ανδρικού ΡΟΛΟΥ 2018 για την «ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΩΡΑ». 3η υποψηφιότητα η φετινή, είχε προταθεί και το 2012 για το «Και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλυ»
Ο ΡΟΛΟΣ: Υποδύεται υπαρκτό πρόσωπο, τον σεναριογράφο του «Πολίτη Κέην» Χέρμαν Μάνκιεβιτς , τις φάσεις προετοιμασίας του έργου αλλά και της δεκαετίας που προηγήθηκε
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Ο Γκάρυ Ολντμαν παίζει τον Μάνκιεβιτς του σεναρίου ως «ρατέ», και το μεγαλειώδες , που πιστώνεται από τον ΄ίδιο στο φιλμ, είναι ο τρόπος με τον οποίο παίζει εδώ τη σχέση με το ποτό, που είναι εντελώς μα εντελώς διαφορετικός από εκείνον που είχε χρησιμοποιήσει στο ρόλο του Τσωρτσιλ, που του χάρισε το Οσκαρ.. Εδώ, έχει σκηνές μεθυσμένου κι η μεγάλη του σκηνή με το ξέσπασμα, το παραλήρημα και την άνωθεν έμπνευση του κεντρικού χαρακτήρα για τον «Πολίτη Κέιν» είναι ένας τρομερός αυτοέλεγχος και την ίδια στιγμή μια απόλυτη υπέρβαση. Συγχρόνως έχει δώσει στο σώμα του και μια κουρασμένη κίνηση, μια νωχέλεια, τη σωματική συμπεριφορά του ανθρώπου που βαριέται.
- ΣΤΗΒΕΝ ΓΕΟΥΝ «Minari»
ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ: Πρώτη υποψηφιότητα
Ο ΡΟΛΟΣ: Παίζει τον Κορεάτη οικογενειάρχη που ξερριζώνει τη φαμίλια και μεταναστεύουν στις ΗΠΑ,σε αγροτική περιοχή, κι αντιμετωπίζει προβλήματα προσαρμογής, δικά του αλλά κυρίως της οικογένειας, μα και δικά του με την οικογένεια.
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ: Οσο κι αν ακούγεται περίεργα, το προσόν του είναι ένα άτυπο star performance. Στο πως ο φακός του αναδεικνύει τις πτυχές και τις κάνει ερμηνευτικές. Το προσόν του φακού, το επαναλαμβάνω συχνά, είναι μέρος του ταλέντου ενός ηθοποιού. Δεν το έχουν όλοι. Εχει ένα λιτό τρόπο που παίζει τα διάφορα συναισθήματα και τις σχέσεις με το κάθε μέλος της οικογένειας κι ο φακός του επιτρέπει να καταγράψει ένα προσωπικό σάστισμα αλλά και μια εγωιστική αποφασιστικότητα
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ: Αντε τωρα να δούμε πως θα αξιολογήσουν το ερμηνευτικό επίτευγμα οι διάφοροι κινηματογραφικοί κλάδοι. Διότι η απόφαση των Ηθοποιών του Σωματείου περί Τσάντγουικ Μπόζεμαν δεν ξέρουμε αν βρίσκει σύμφωνους και τους άλλους. Κι η απόφαση των BAFTA περί Σερ Αντονυ υποδηλώνει αφενός το ότι υπάρχουν κοινά μέλη στις δυο Ακαδημίες, την βρετανική και την αμερικάνικη, κι οι Ηθοποιοί της Ακαδημίας δεν είναι βέβαιο ότι συμμερίζονται την γνώμη των πολλών του Σωματείου τους. Ο Σερ Αντονυ θα πάρει σίγουρα τους συγγραφείς με το μέρος του για την απόδοση ενός τόσο «συγγραφικού» ρόλου, αντίρρηση δεν θα έχουν ούτε οι Μοντέρ, το ακριβώς ανάποδο, μια ερμηνεία που προβλήθηκε από το μοντάζ, όμως τόσο οι μοντέρ όσο κι οι συγγραφείς αλλά και σε ένα βαθμό σοβαρό οι ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ και με κλειστά μάτια οι Ηχολήπτες, δεν αποκλείεται να (από)δείξουν ότι υπάρχει εκεί μέσα κρυμμένη δύναμη που λέγεται Ριζ Αχμεντ. ΟΙ Σκηνογράφοι θα είναι με τον Σερ Αντονυ σου πως παίζει με το σκηνικό αλλά κι ο Γκάρυ Ολντμαν θα αποσπάσει την προσοχή τους στο πως έχει εναρμονιστεί με το ντεκόρ εποχής κι εδώ επίσης θα παίξει με άνεση ο Μπόζεμαν, όπως και στους Ενδυματολόγους . Οι Διευθυντές Φωτογραφίας κι η έννοια «κοντινό πλάνο» θα καθορίσουν το τελικό αποτέλεσμα.