Οπότε, η εν λόγω «Barbie» εχει από τη μια , αυτου του τυπου τις.. λογοκριτικές απορίες, στο αφετέρου, όμως, πέφτει κάποια στιγμή κι η ίδια σε μια παγίδα, σαν να παει να απαντήσει σε υπαρξιακά ερωτήματα μέσω της περιβόητης κούκλας... Κι εκεί είναι το σημείο που η ταινία δεν αποφεύγει τη σύγχυση. Καθώς πάει να δώσει διαστάσεις παραπάνω από εκείνες που το συγκεκριμένο θέμα, στο συγκεκριμένο είδος, , σηκώνει.. Κι έτσι, καθώς το βαραίνει, μάλλον το αποπροσανατολίζει  .  Τη μεν σοβαροφάνεια την φρενάρει, δεν ξεφευγει από τα πλαίσια της σάτιρας και της κωμωδίας, Όμως καθώς πάει να ανακατέψει και τα του άντρα, να τον αποπειραθεί ως αρνητικό στοιχείο χωρίς όμως ποτέ να καταλήγει επίσημα σε αυτό, ωστόσο τις νύξεις τις κάνει, να, όλα αυτά, είναι που οδηγούν το παραπάνω από όσο σηκώνει.

Ως ψυχαγωγία, ως χιούμορ, ως σεναριακή γραφή (βέβαια  η συνεργασία του Νοα Μπάουμπαχ έχει συμβάλει στην σύγχυση, είναι το είδος των σεναρίων του τέτοιο, κι εδώ καλείται να δώσει αυτού του είδους τη σύγχυση που λογαριάζεται ως «καλλιτεχνική» και δη του «ανεξάρτητου»…Το χιουμορ όμως, υπάρχει, οι εμπνεύσεις υπάρχουν, οι χορογραφίες είναι θαυμασιες, η σκηνογραφική διευθυνση πάνω στο ροζ είναι χάρμα οφθαλμών κι αν κάτι ο υποφαινόμενος απόλαυσε ήταν τους ηθοποιούς. Τη δουλειά των ηθοποιών, τη δουλειά με τους ηθοποιούς.  Ο ΡΑΥΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΓΚ, που έχει μια τάση υποπαιξίματος, εδώ ήταν ένας άλλος. Κατέληγε στο «άλλος» χάρη στο πως κινήθηκε το ερμηνευτικό σύνολο. Οι ηθοποιοί μεταξύ τους έφτιαξαν κλίμα, αντάλλαξαν ιδέες.  Φάνηκε σε όλους τους ρόλους αυτό, φάνηκε στη χορογραφία, στο πως οι ηθοποιοί πρόσεχαν κι άκουγαν και παρατηρούσαν ο ένας τον άλλο κι έφτιαχναν κλίμα. Κι η ΜΑΡΓΚΟ ΡΟΜΠΙ μεσα σε όλη αυτή την ανταλλαγή, επέτρεψε στον παρτενερ της να πάρει μεγάλο μερτικό αλλά να πάρει κι εκείνη από αυτόν…Εννοείται πως εδώ παίρνει μεγαλο μερίδιο η ΓΚΡΕΤΑ ΓΚΕΡΓΟΥΙΚ, η σκηνοθέτης του φιλμ διότι όλο αυτό το πράγμα το παρακολούθησε, το συντόνισε , το όρισε προφανώς και βοήθησε τους ηθοποιούς να ανταποκριθούν με δημιουργικές ιδέες.

Είναι από τις περιπτώσεις που αυτό το οποίο συνηθίσαμε να λέμε «ομαδική ερμηνεία» και να προσπαθούνε κάθε χρόνο να το αποκωδικοποιήσουμε στα βραβεία του Σωματείου Ηθοποιών (στα SAG) εδώ μας βάζει σε ένα νόημα, σε ένα παράδειγμα, περι της σημασίας της ομαδικής ερμηνείας και πως αυτή επιτυγχάνεται.

Από όλη την ταινία έχω κρατήσει αυτό ως το περισσότερο που με απασχόλησε στο καθαρα καλλιτεχνικό μέρος. Επειδή μέσα από αυτό το κλίμα της ερμηνευτικής ομοιογένειας βγήκε κι η σκηνοθετική ταυτότητα της «Barbie». .