Η Λωρήν Μπακώλ κατάφερε κάτι αξιοθαύμαστο: Να μην είναι "ντίβα" στον καιρό της, να είναι η παρτενέρ (στη ζωή και στην οθόνη) του ΜΕΓΑΛΟΥ Χόμφρει Μπόγκαρτ, και να καταγραφεί στην Ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες ντίβες του Χόλυγουντ. Να μην είναι σταρ στα χρόνια του Μπόγκαρτ και στη συνέχεια, με την έννοια ότι για να είσαι σταρ καταρχήν πρέπει να έχεις ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΤΑΙΝΙΕΣ. Δεν είχε ούτε ένα φιλμ δικό της, κι όμως είναι σαν να είχε. Ενώ πολλές από εκείνες που ήταν βεντέτες ολκής τον καιρό εκείνο, πέρασαν στην αιωνιότητα με πιό ξεθωριασμένα αστέρια. Του καθενός όπως του επιφυλάσσεται.
Η Λορήν Μπακόλ το πέτυχε χάρη στη σοβαρότητα της, την απερίγραπτη ομορφιά της , το ότι στάθηκε κυρία στη διάρκεια ολόκληρου του καλλιτεχνικού βίου της και σε μιά έξυπνη κίνηση που έκανε μετά τον θάνατο του μεγάλου, το 1957. Αποσύρθηκε από το Χόλυγουντ και κατέφυγε στο Μπροντγουέι. Εγινε πρωταγωνίστρια στο θέατρο, από κει απέκτησε κύρος, εκεί έκανε επιτυχίες προσωπικές και τιμήθηκε δύο φορές με το "Τόνυ" ενώ με το Οσκαρ δεν είχε την παραμικρή σχέση. Με τι ρόλους; Οι εμφανίσεις ήταν που μετρούσαν στο σινεμά. Μόλις το 1997 προτάθηκε για ερμηνεία β' ρόλου στο "Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα" της Μπάρμπρα Στρέιζαντ αλλά η Ακαδημία δεν έκρινε την ερμηνεία εκείνη ως καλύτερη της χρονιάς και "αποτάθηκε" στην ΖΥΛΙΕΤ ΜΠΥΝΟΣ για τον "Αγγλο ασθενή". Της έδωσαν ένα τιμητικό αργότερα λόγω κύρους..
Ζούσε στο Μανχάταν, ερχόταν όμως και στο Λος Αντζελες, αγαπημένο της στέκι ήταν το μπαρ του BEVERLY HILLS HOTEL, και τη συναντούσα συχνά-πυκνά. Την είχα γνωρίσει μέσω Θεώνης Βαχλιώτη-Ολντριντς, με την οποία είχαν μιά εντελώς παράξενη σχέση, που ξεκίνησε από την αμοιβαία αντιπάθεια για να γίνει στο τέλος ΕΚΛΕΚΤΗ ΦΙΛΙΑ. Οταν το 1975 η Θεώνη ήταν υποψήφια για το οσκαρ κοστουμιών στον "Υπέροχο Γκάτσμπου¨, το οποίο και κέρδισε, παρουσιάστρια του βραβείου θα ήταν η Λορίν Μπακόλ. Μόλις η Θεώνη την είδε στη σκηνή, κόπηκαν τα γόνατα της. "ΑΥΤΗ θα το δώσει;" είπε στον διπλανό της, "να δεις που θα χάσω". Ημαστε ακόμα στην εποχή της αντιπάθειας.. Τελικά ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΑΣΕ.
Τα βρήκαν οριστικά, κι έγιναν επιστήθιες φίλες, όταν γύρισαν το "Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα". Η Θεώνη σκοτωνόταν συνέχεια με την Μπάρμπρα Στρέηζαντ, παρόλο ότι στην προσωπική τους ζωή τις συνέδεε αγάπη κι αλληλοεκτίμηση- στο πλατό, όμως, η Θεώνη δεν μπορούσε να ανεχθεί την Μπάρμπρα. Εκεί μπόρεσε και συνενοήθηκε καλά με την Μπακώλ και έλεγε μετά "πως αν δεν ήταν η Κυρία Μπακώλ- έτσι την αποκαλούσε στο τέλος, Κυρία Μπακώλ- κι εκείνο το άγιο παιδί ο Τζεφ Μπρίτζες, δεν νομίζω πως θα την τελειώναμε ποτέ εκείνη την ταινία". Στις μέρες του Οσκαρ 1997, η Θεώνη μου τηλεφώνησε στο Λος Αντζελες από τη Νέα Υόρκη όπου δούλευε για το θέατρο και με παρακάλεσε να πάω να βρώ την "Κυρία Μπακώλ" και να της μεταφέρω τις ευχές της για "καλή επιτυχία" και να της εκφράσω την αγάπη της, αφήνοντας να εννοηθεί πως την είχε ψηφίσει.
"Τη λατρεύω τη Θεώνη" μου απάντησε η "Κυρία Μπακώλ" και "όταν μιλήσετε πες της πως θα της τηλεφωνήσω μετά την απονομή"
Δεν ρώτησα ποτέ για εκείνο το τηλεφώνημα, διότι εκείνο το βράδυ απέφυγα να τη συναντήσω κατ΄ιδίαν αν και είχε αντιδράσει με μεγαλοπρέπεια μολονότι είχε έρθει έτοιμη για να το πάρει, είχε προετοιμάσει και συγκινητικό λόγο που θα τον απηύθυνε στους Ουρανούς, στον Χόμφρει Μπόγκαρτ.
Με τον "Μπόγκυ" είχαν πάει μαζί το 1947 στην Πορεία στην Ουάσινγκτων να ζητήσουν χάρη για τους "Δέκα προγεγραμμένους του Χόλυγουντ". Μετά το θάνατο του, της την είχε "πέσει" κι ο Σινάτρα που εκείνη τον αποκαλούσε "αλήτη" και κατέληξε να παντρευτεί τον μεγάλο ηθοποιό της σκηνής και της οθόνης Τζέισον Ρόμπαρντς, τον οποίο εγκατέλειψε λόγω της επιθετικής συμπεριφοράς που του προκαλούσε το μεθύσι. Ολα τα περνούσε με διακριτικότητα.
Ηταν και σε κάτι ακόμα ΤΥΧΕΡΗ : Επέζησε και ως χήρα Μπόγκαρτ εκπροσώπησε μιά εποχή σε ζωντανές εκδηλώσεις όπου γύριζε τον κόσμο και μάζευε τιμητικά έπαθλα.
Το πρόσωπο της... και το βάδισμα της...το πρώτο στην οθόνη, το δεύτερο στην έξω ζωή..είναι που θα (μου) μείνουν:
