Εχει πολύ να κάνει με το ότι ο σκηνοθέτης έχει βεβαρημένο σεναριακό παρελθόν, πιστώνεται ένα OSCAR ΣΕΝΑΡΙΟΥ, και τι σεναρίου, το «ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ», ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚΚΟΥΑΙΡΙ, δεν είναι απλός σκηνοθέτης- σεναριογράφος, όπως άλλοι τρανοί και σπουδαίοι , μπορεί και πιο τρανοί από εκείνον -σε επίπεδο ποσότητας. Ο Κριστοφερ Μακουάιρ, γίνεται σκηνοθέτης, κουβαλώντας το σεναριακό του παρελθόν, τη σεναριακή του προϊστορία. Ασχετως αν γράφει και τα σεναρια, ασχέτως αν τα γραφει μόνος του ή με συνεργάτες, η ματιά του είναι σεναριακή. Η δομή του είναι σεναριακή. Και στο τελευταίο «Misson impossible» το αφήνει λευτερο να φανεί, του επιτρέπει να φανεί η ωριμότητα της εξελιξης ενός blockbuster, που λατρεύτηκε από το διεθνές κοινό σύμφωνα με το όσα λένε οι αριθμοί κι οι εισπραξεις.

Δεν το είδαν σαν μια «ξεπέτα» τουτο εδώ, το φερόμενο ως τελευταίο της σειράς. Εδωσαν μια άλλη ουσία στον «κακό» του θέματος, που δεν είναι πρόσωπο αλλά έννοια κι ομάδα, τον εβαλαν μέσα στις σύγχρονες ανησυχίας της εξελιγμένης τεχνολογίας και της απειλής αφανισμού του κόσμου, του πέρασαν κι ένα μήνυμα στο τέλος περί διλημμάτων, περί σοβαρών αποφάσεων, περί ισχυρού και εδωσαν και μια ηθική αξία στην έννοια «ισχύς».

Αυτό μπορει να κάνει κάποιους να περιορίζονται στις σκηνές της δρασης και στο κατά πόσο είναι τόσες πολλές όσες θα περίμεναν ή αν είναι ευρηματικές κι ακατάπαυστες, όπως σε προηγούμενα. Εχει διαφύγει η ουσία. Η ωρίμανση.

Κι αυτή την ωρίμανση , την προσωπική του και μέσα από αυτήν και του είδους του, πρεσβεύει ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ, ως ένας καλλιτέχνης του είδους που τους ΥΠΟΧΡΕΩΣΕ να τον αναγνωρίσουν και να του αποτίσουν τον οφειλόμενο προς το άτομο του σεβασμό, την ιστορία του, την ταυτότητα του. Ναι, διότι μέσα από αυτα τα blockbuster κι ειδικά των τελευταίων ετων και των χρονων της πανδημίας, ο Τομ Κρουζ έδωσε ένα αγώνα, τον αγώνα του να κρατηθούν τα σινεμά ζωντανά, να σωθούν οι αίθουσες. Και να υπενθυμιστεί , το ποιος είναι ο ζωτικός χώρος του κινηματογράφου. Αυτή η ηθική απέναντι στο σινεμά είναι που έκανε τις Κάνες να τον καλέσουν  τότε, να τον τιμήσουν και να στειλουν το μήνυμα προς τους μέχρι χτες κατευθυνόμενους και μη, αμφισβητίες, επειδή ήταν νεος, ωραίος, πετυχημένος  και ταλαντούχος αρα επρεπε να υποβαθμιστεί, οι Κάνες γύρισαν το παιχνίδι, τον κάλεσαν, τον τίμησαν, τον χρησιμοποίησαν για τη σωτηρία του σινεμά κι αυτος ανταποκρίθηκε πρόθυμα, στη συνέχεια έγινε και μέρος της Ολυμπιάδας του Μακρόν, κι όλα αυτά ξεκίναγαν από την αγαπη προς το σινεμά κι αυτό του έφερε την αναγνωριση

Ο Τομ Κρουζ είχε εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τις προσπάθειες αναγνωρισης μέσω του Oscar και της αναζητησης των ρόλων εκείνων. Προς λύπη των θαυματσων εκείνων που του αναγνωρίζουν κι αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία.  Κάπου, ίσως, στενοχωρήθηκε, κάπου αποφάσισε να στραφεί σε αυτά που του αποδίδουν, είναι κι ανθρωπος εξωκόσμιων ανησυχιών κι αναζητήσεων, αφοσιώθηκε στα blockbuster κι έγινε ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ τους. Δόθηκε ολόψυχα, όχι απλώς ως ευφυής με ικανότητες παραγωγού στο να φτιάχνει την καλή συνταγή, την καλή ταινία στο είδος, αλλά στο να κατακτήσει την ΑΘΑΝΑΣΙΑ του μέσα από αυτή την αυταπάρνηση . Από αυτό το δόσιμο. Αλλωστε αυτος ήταν κι ο λόγος της συμμετοχής στην Ολυμπιάδα, η έμπρακτη απόδειξη ότι έχει γίνει κασκαντερ του εαυτού του. Το ότι ο ίδιος κάνει τις επικινδυνες σκηνές αυτοπροσώπως είναι το περαιτέρω του σε αυτή την υπόθεση. Και καθως έρχονται από το 2027 τα Oscar για τους κασκαντερ (όπου θα γραψω ξεχωριστό θέμα στο pantimo.gr) εκεί θα δούμε και τι ρόλο θα κληθεί να παίξει.

Εγραψα όλα αυτά για τον Τομ Κρουζ διότι αυτή είναι η ηθική που διέπει την ταινία και που την μεταβολίζει σε blockbuster μεν αλλά ενός διαφορετικού και ιδιαίτερου τυπου. Είναι ολοφάνερο ότι με τον ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚΚΟΥΑΙΡΙ συνεργάστηκαν στενά, κι ο Μακκουάιρι του το οργανωσε όλο αυτό, δίνοντας του σεναριακή δομή, δίνοντας περιεχόμενο αγωνίας στην κάθε σκηνή δρασης που ετοίμαζαν ως γυρισμα της επόμενης μέρας, του έβαλε φινάλε ώστε να μπουν τα κατάλληλα εμπόδια και να λειτουργεί ως πλεύση για το που θελουν να πάνε την ταινία.

Ναι, ως κριτικός θέλω να σταθώ σε τρια σημεία. Τα οποία σηκώνουν μελέτη και μαθήματα σε συνέχειες.

Τοι ένα αφορά στις επικίνδυνες σκηνές κι εκείνη την πολυδιαφημισμένη του φινάλε για την οποία δεν θα πω πολλά, να την απολαύσετε. Αξίζει, όμως της προσοχής αυτό που λέω περί σεναριακού διότι η σκηνή της εναεριας μονομαχίας στο ελικοπτερο αναμεσα στον Ιθαν-Τομ, και τον «κακό», τον ΕΣΑΪ ΜΟΡΑΛΕΣ, είναι σκηνή σεναριακή, γραμμένη για ντεκουπάζ και πολλά καρέ, μέσα από τα οποία διεξάγεται μια  μονομαχία και ξεδιπλώνεται μια ψυχολογία- ή μαλλον δύο. Για όσους αναρωτιούνται περί σεναριου. Φυσικά και το «χαρτί» το παίρνει η επικνδυνότητα των  εναέριων κινδύνων για τον Τομ Κρουζ. Αναρωτιέμαι, όμως, αν αυτή είναι η πιο επικίνδυνη σκηνή ή μήπως η άλλη, ΕΦΟΣΟΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ στο μερος που διαδραματίζεται η υπόθεση αλλά με αυτό τον «τρελό» (χαχα) όλα μπορούν να συμβούν, εννοώ τη σκηνή που παλευει στα μανιασμένα κύματα, στο ΒΕΡΙΓΓΕΙΟ ΠΟΡΘΜΟ, στη Βεριγγεια Θαλασσα, μεταξύ Αλάσκας και Σιβηρίας λίγο πριν το Βόρειο παγωμένο Ωκεανό. Κι επειδή μιλώ για σεναριακή λογική, δείτε τη λεπτομερή ανάλυση της αγωνίας για το τι φοράει όταν μπαίνει στο υποβρύχιο και το τι πρεπει να αφαιρεσει όταν ολοκληρώνει την αποστολή του στο παγωμένο νερό. Ολη αυτή η αγωνία είναι γραμμένη σε σελίδες ολόκληρες κι έτσι έχουν πάει στο γυρισμα. Για να κανουν μετα μοντάζ και να γίνει αυτό που βλέπουμε..

Το ΔΕΥΤΕΡΟ στοιχείο είναι οι CASTING DIRECTORS- τώρα που πλέον θα πρέπει να ασχολούμαστε λίγο παραπάνω μαζί τους. Βλέποντας όλους αυτούς τους ηθοποιούς που έχουν επιλεγεί να τον πλαισιώσουν , στις αναλογες καταστάσεις, αναρωτήθηκα προς στιγμήν αν η διανομή είναι το ημισυ της σκηνοθεσίας ή αν η σκηνοθεσία είναι το ημισυ της διανομής. Μιλώ για το σύνολο, για το ρολο  που έχει ο καθένας, για το ότι οι προτάσεις-υποδείξεις έχουν φτιάξει σκηνοθεσία,  μιλώ όμως και για την επαναφορά του ΕΣΑΪ ΜΟΡΑΛΕΣ που τέτοιο ρόλο «κακού» έχει χρόνια να παίξει.

ΤΡΙΤΗ επισήμανση και κλείνω είναι το φινάλε που συμπυκνώνει όλη την ηθική της ταινίας και του ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ προσωπικά και της ευφυούς διαχείρισης του ΜακΚουάιρι: Οτι στο φινάλε με ένα μαγικό τρόπο βγάζει όλο το θίασο επι σκηνής, σαν να τους βαζει να κάνουν υποκλιση με το φινάλε και την ολοκλήρωση μιας ξεχωριστής παράστασης. Το πόσο τίμησε τους συναδελφους του με αυτή την κίνηση είναι συγκινητικό σαν και όλα του τα υπόλοιπα.