Η «ΦΑΙΔΡΑ» είναι το πρώτο τους φιλμ, την επαυριο του θριαμβου, με το συμβόλαιο της United Artists, που τους κάνει εταιρία παραγωγής εντός των δικων της πλαισιών, για ταινίες της Μελίνας Μερκούρη που θα τις σκηνοθετεί ο Ζυλ ΝΤασεν, επιτρέποντας στην ίδια να κάνει και ταινίες εκτός πλαισίου και Ντασέν, όχι όμως και στον Ντασεν το ανάλογο χωρις τη Μελίνα, έρχεται με σαρκα, οστα κι εφαρμογή.
Καταλαβαίνει κανείς από τα ονόματα των παρτενέρ πλέον ότι η Μελίνα με τον Ντασέν παίζουν πλέον σε άλλα γήπεδα. Με άλλους συμρωταγωνιστές, από το διεθνές στερέωμα, , με αμερικανικες παραγωγές που θα γίνονται στην Ευρώπη με έδρα τη Γαλλία κι ορμητήριο το Παρίσι, κι από εκεί θα απλώνονται.
Και ξεκινούν με τη «ΦΑΙΔΡΑ», έναν ελληνικό μύθο από την αρχαιότητα, μεταφερμένο στο Σημερα του 1962, ουσιαστικά τις ρίζες και τις καταβολές του «Ποτέ την Κυριακή». Την βγάζουν ως Ελληνίδα από πλευράς Μύθου και Διεθνή από πλευρας λάμψης κι αποδοχής πλέον.
Με τον ΑΝΤΟΝΥ ΠΕΡΚΙΝΣ που έρχεται από το «ΨΥΧΩ» του Χίτσκοκ κι από δυο ταινίες με τη Σοφία Λόρεν και μία με την Ωντρευ Χέπμπορν και μια υποψηφιότητα για supporting Oscar, σε ταινία του μεγαλου ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΪΛΕΡ ,στο πλευρό του αείμνηστου πλέον Γκαρυ Κούπερ, που η ταινία είχε πάρει και «Χρυσό Φοίνικα», το «Ο άνθρωπος δίχως όπλα». Της τον διαλέγουν για σύγχρονο Ιππόλυτο. Ετσι όπως τον θέλουν, προβληματικό, συνεσταλμένο, αφημένο στα πάθη της κι έτοιμο για το τίμημα της ενοχής, καταγωγή κι αυτος του Νόρμαν Μπέητς. Και για Θησέα της εχουν τον διεθνή της Ιταλίας ΡΑΦ ΒΑΛΟΝΕ, που είχε παίξει με τις περισσότερες.
Και για χωρο εκτύλιξης του δράματος και μεταφορά του αρχαίου μύθου, τον κύκλο των Ελλήνων εφοπλιστών. Επίσης διεθνούς σημασίας τότε με τους Ωναση-Νιαρχο και σκιά γερου Λιβανού να δίνει το παρόν της.
Σε αυτά στάθηκε ο Τύπος της εποχήςκι έχασαν την ουσία. Αχολήθηκαν πιο πολύ με τις υπόνοιες παρα με το ίδιο το έρο.Στο οποίο η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗ έχει γράψει ένα σεναριο που της το ακριβοπλήρωσαν οι παραγωγοί κι είναι γεμάτο από ψυχολογικές λεπτομέρειες της γυναίκας του εφοπλιστή, η οποία είναι και κόρη εφοπλιστή , και δεν μπορεί να βάλει φραγμό στην έλξη της για τον γιό του συζυγου από προηγουμενο του γάμο, τον οποίο γνωρίζει με χρονική καθυστερηση για λόγους που εξηγεί το σεναριο. Και γεννιέται ένας έρωτας, στον οποίο κανείς από τους δυο δεν θα μπορεσει να συγκρατηθεί, από εκείνους τους ερωτες που παραδίνεσαι για να το ζησεις στα άκρα και να καταστραφείς.
Ο Ντασέν με τη γνώση του στο αστυνομικό είδος στήνει ατμόσφαιρα και κατάσταση πλοκής γυρω από την κλιμάκωση αυτού του καταδικασμένου από θεούς κι ανθρωπους έρωτα.
Κι είναι επληκτική η ερωτική σκηνή, η πρώτη τους ερωτική επαφή, στοπω ς τη στηνει, όπου παρεμβάλλονται στο μοντάζ αρχαία αγαλματα, εκκλησιαστικά σύμβολα, Ιστορία και Θρησκεία και φωτιές που ξεκινούν από το τζάκι… Και πυρπολούν το ζευγαρι και τους γυρω τους..Κι είναι εδώ που ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ θα κανει τη μεγαλη παρεμβαση του. Διότι εδώ έχουμε ένα θύμα: Το καταπληκτικό τραγούδιι του Μίκη «Αγαπη μου, αγαπη μου, η νυχτα θα μας πάρει». Ο Ντασέν όπως μου το είχε διηγηθεί ο ίδιος ο Μίκης ένα απόγευμα στο σπίτι του, ΔΕΝ θέλησε να μπει ως τραγούδι στην ταινία, το άφησε να κυκλοφορήσει ως δίσκος με τη Μελίνα, εκτός φιλμ. Ηταν κατηγορηματικά ενάντιος. Προφανως εκείνο που έγινε με «Τα παιδιά του Πειραιά» δεν θα το ήθελε να ξανασυμβεί, να είναι πάλι ένα τραγούδι που θα έρθει να πάρει την ταινία παραμάσχαλα και να τη σηκωσει εκεί πάνω. Ετσι, αποκλείστηκε για τον Μίκη η ευκαιρία να έπαιρνε κι αυτος το Oscar Τραγουδιού. Αλλωστε σε καμια επόμενη ταινία του ζεύγους δεν λανσαριστηκε ξανα τραγούδι…. Εκτός από το ψέλισμα του «αστρου της Ανατολής» στο «Τοπ Καπι», που όπως ειχα γραψει, δεν ηταν τραγουδι με τη δομημένη έννοια του ορου.. Ο Μίκης Θεοδωράκης οργανωσε ορχηστρικά το θέμα και του έδωσε θεοδωρακικές, επικες διαστάσεις για τη μεγαλη σκηνή που οι δύο παρανομοι εραστές θα αφεθούν στο άνομο πάθος τους χωρις να υπολογίζουν τι κουβαλούν πίσω τους και ποια ταμπού σπαει η ερωτικη τους συνευρεση..
Αυτή τη φορά δεν ήταν τραγούδι, από αλλού ήρθε το πρωταγωνιστιλίκι στο ποιος κλέβει την παρασταση. Από την ΝΤΕΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ. Διότι εδώ, όπως είπαμε, έπεφταν πλέον τα λεφτα της United Artists κι άνοιγαν την πόρτα τους οι Διεθνείς Οίκοι Υψηλής Ραπτικής. Διότι τώρα δεν είχε να ντύσει μια Ελληνίδα πρωταγωνίστρια, ελληνικής ταινίας, ως πόρνη του Πειραιά και να ψαξει να της φτιάξει χαρακτήρα με μπλουζακια από τα πανέρια. Εδώ είχε να ντυσει πλέον μια διεθνή σταρ, σε παραγωγή μεγαλου στουντιο, σε ρόλο εφοπλιστίνας που κινείται στα μεγαλα σαλόνια κι ο ΟΙΚΟΣ ΝΤΙΟΡ άνοιξε την πόρτα του και τα υπόγεια του και εδωσε το πρασινο φως στην Ντένη να αντλησει εμπνευσεις. Με τη σφραγίδα Ντιορ. Για τη Μελίνα Μερκούρη. Τα κοστούμια που σχεδίασε η Ντενη έγιναν θεμα, ειδικά η μαυρη ρεντιγκότα κι η πυτζάμα, και βέβαια όταν την ντύνει καταλευκα με λευκο τυρμπάν και τα μαύρα γυαλια απέξω ,για τη σκηνή στο εφοπλιστικό γραφείο του πατέρα πριν ξεσπάσει η θύελλα και μπουκάρουν οι μοιρολογίστρες…Την υπέγραψε..
Στη «Φαίδρα» τα καλά διεθνή λεφτά, έκαναν και κατι άλλο καλό. Στη διανομή. Κι αυτό ήταν υπόθεση του ζεύγους, Με κάθε δικαιολογία πως το έργο αναφερεται σε ελληνική εφοπλιστική οικογένεια, πλαίσιο είναι ο Πειραιας με τα ναυπηγεία και τα εφοπλιστικά γραφείς καθως κι η Υδρα ως θερετρο των Ελλήνων εφοπλιστων…. Πήραν Ελληνες ηθοποιούς που αυτα τα λεφτα δεν τα είχαν δει ούτε στον υπνο τους .Και πρωτος ο ΤΖΑΒΑΛΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ, ο κομμουνιστής με τις εξορίες και με τη θητεία στο αρχαίο δράμα, με την επιβλητικότητα , τον αρχοντικό αέρα και το στόμφο της εποχής του ως ιδεώδης για το ρολο του εφοπλιστή πατερα στολάρχη. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ κι η ΖΩΡΖ ΣΑΡΡΗ ως αδελφη και κουνιάδος της ηρωίδας, επίσης εφοπλιστές, υπο την σκέπη του πατρός κι η ΟΛΥΜΠΙΑ ΠΑΠΑΔΟΥΚΑ, παλιά γνωριμη, από τα χρονια της Μελινας στο θίασο Κοτοπουλη, που της ανέθεσε το ρόλο της «επι τν τιμών», με υπαινιγμούς και μιάς σεξουαλικής σχεσης μεταξύ τους…
Στην Ελλάδα η «Φαίδρα» είχε μεγαλη επιυχία, στο εξωτερικό όχι την αναλογη του «Ποτέ την Κυριακή».. Η «Δαμασκηνος Μιχαηλίδης» είχε παραχωρήσει το δίκτυο των δικων της αιθουσων παρόλο ότι η ταινία ήταν διανομής ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΜΠΙΡΗ, που «κατείχε» τη μισή United Artists και το φιλμ παίχθηκε στα μεγαλα σαλόνια, όπως ακριβως ήταν και η εικόνα του και το πλαίσιο του.Τα της Ντένης και της υποψηφιότητας της , τα μεταφέρω, εντος εισαγωγικών, από ένα άλλο άρθρο μου για αυτήν:
« Το OSCAR των Μαυροασπρων Κοστουμιών (τότε υπηρχαν δυο ξεχωριστες κατηγορίες για τα εγχρωμα και τα μαυροασρπα στις περιπτώσεις, Φωτογραφίας, Σκηνικών και Κοστουμιών) το πήρε η ΝΟΡΜΑ ΚΟΧ η οποία δεν έχει απλώς να ντύσει τις δύο θεικές αντίπαλες ΜΠΕΤΤΥ ΝΤΕΗΒΙΣ και ΤΖΟΑΝ ΚΡΩΦΟΡΝΤ που συναντούνται στο πλατό για το ψυχολογικό θρίλερ «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΜΠΕΙΜΠΙ ΤΖΕΗΝ;» αλλά καλείται και να τις ντύσει με ρόμπες, που εκδηλώνουν όλο τον ξεπεσμό τους σε μια νοσηρή κατάσταση στην οποία βρίσκονται μέσα στο σπίτι έγκλειστες ενώ κουβαλούν και το ξεπεσμένο Χόλυγουντ από το οποίο προέρχονται-ως σεναριακοί χαρακτήρες. Επιπλέον, έχει την ευκαιρία να δώσει στο ξεκίνημα του φιλμ και κοστούμια από το γκλάμορ Χόλυγουντ του ’30 που φορούσαν σε πρεμιέρες και δεξιώσεις.
Η Ντένη μπορεί να υπογράμμιζε τη Μελίνα σε διεθνή σούπερ σταρ αλλά η Νόρμα Κοχ είχε να μετατρέψει δύο αληθινούς μύθους σε ψυχολογική κατάσταση «ρόμπας». Η ΝΟΡΜΑ ΚΟΧ ήταν που κέρδισε το Οσκαρ μαυρόασπρων κοστουμιών για το «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΜΠΕΙΜΠΙ ΤΖΕΗΝ;» κι αργότερα ξαναπροτάθηκε αλλά χωρίς να κερδίσει , πάλι για θρίλερ Μπέττυ Ντέιβις «Το μυστικό της Σαρλότ» (1965) αλλά και για το πώς έντυσε την Νταιάνα Ρος ως Μπίλυ Χολιντέι μαζί με δύο συνεργάτες, τον Μπομπ ΜακΚι της Στρεηζαντ κ και τον Ρέι Αγκαγιαν στο «Η κυρία τραγουδά τα μπλουζ» (1973).» ΥΓ. Ο Ρέι Αγκαγιαν θα ντύσει και τη Μελινα αργότερα και θα προταθεί κι αυτόςγια Oscar σε κοστούμια πάνω της, στο «Η βασίλισσα του Σικάγου» (“Gaily, Gaily”) που εκανε η Μελινα με τον ΝΟΡΜΑΝ ΤΖΟΥΙΣΟΝ. Από εκείνα που της επέτρεπε η εταιρία να κάνει, και χωρίς τον Ντασέν…