Υλικό αυτή τη φορά, η ΜΑΡΓΚΕΡΙΤ ΝΤΥΡΑΣ. Βιβλίο της όπου η διασημη Γαλλίδα συγγραφέας συνεργάζεται και στο σεναριο της μεταφοράς με τον Τζούλι. Η Ντυράς ως μυθιστοριογράφος κινηματογραφικής ερχόταν από το «Moderato cantabile» κι ως ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ, μέσα στο κίνημα του «νέου μυθιστορήματος», του nouveau roman που συγγραφείς του έρχονταν ως σεναριογραφοι να ενισχύσουν το άλλο κίνημα, το «νέο κύμα», τη nouvelle vague. Η Ντυρας απεδείχθη κυρίαρχος σεναριογράφος από του συγγραφείς αυτού του κινήματος, μαζί με τον ΑΛΑΙΝ ΡΟΜΠ ΓΚΡΙΓΙΕ- σε ένα βαθμό και τον ΧΟΡΧΕ ΣΕΜΠΡΟΥΝ, , με σεναριακό κοσμημα της  το «ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ», για το οποίο μαλιστα προτάθηκε και για Oscar Σεναρίου πρωτοτύπου, συμπτωματικά την ίδια χρονιά με το «Ποτέ την Κυριακή» όπου με τον Ντασεν είχαν βρεθεί συνυποψήφιοι σε αυτή την κατηγορία.

Με αυτές τις περγαμηνές θέλησαν η Μελίνα με τον Ντασεν να κάνουν και κάτι που να συγγενεύει με αυτή την κατάσταση. Κάτι κοντά στη nouvelle vague, αν και το συγκεκριμένο έργο φέρνει πιο κοντά στον Αντονιόνι.

Το μυθιστόρημα είναι στριφνό αλλά και δυνατό. Σίγουρα αντιεμπορικό. Εν πρώτοις δεν φαίνεται και κινηματογραφικό. Κι όμως… ΚΙ όμως κατάφεραν κι εξασφάλισαν δυο ηχηρά ονόματα, τα οποία μπήκαν κάτω από τη Μελίνα, τη ΡΟΜΥ ΣΝΑΪΝΤΕΡ και τον ΠΗΤΕΡ ΦΙΝΤΣ. Αυτό δείχνει ότι κι οι ατζέντηδες των συγκεκριμένων ηθοποιών ήθελαν να ενισχύσουν το καλλιτεχνικό προφιλ των πελατών τους και να τους στείλουν σε αυτή την ταινία..Η Ρόμυ Σνάιντερ βαδίζει ακόμα στο δρόμο της ωρίμανσης, μια διετία της έμεινε  για να βγει παέτοιμη και ναγίνει , μέχρι τελος του συντομου βιου της, το νουμερο 1 αστέρι του γαλλικού σινεμά, από την «Πισίνα» κι ως το τέλος είχε «φαει» όλες τις Γαλλίδες. Και το πρωτο «Σεζαρ» η Ρόμυ το είχε πάρει Εδώ ακόμα εμπλουτίζει τον εαυτο της. Οσο για τον Πίτερ Φιντς ήταν μεγαλη επιτυχία που τον εξσφαλισαν ο οποίος είχε ηδη κανει θεατρο με την ΒΙβιιν Λη και ταινίες με την Ελίζαμπεθ Τειλορ, τη Σοφία Λόρεν και τη Σούζαν Χέιγουρντ και κάποια προσωπικά κομμάτια δικά του, με κορυφαίο τη «δικη του Οσκαρ Γουαιλντ»…Κι οι ρόλοι  όλο κι ερχονταν, ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Κι οι συνερμηνευτριες.. Κι η Γκλέντα Τζακσον, κι η Λιβ Ουλμαν κι η Φαίη Νταναγουει κι η Ανν Μπανκροφτ.… Με καταληξη το Oscar, δυστυχώς για αυτόν , μεταθανάτιο, εννοώ δεν πήρε τη χαρά του, στο «ΔΙΚΤΥΟ»». Δεκα χρόνια μετά το φιλμ του Ντασεν, ως παρτενέρ της Μελίνας Μερκούρη. Για να ξέρουμε τι λεει κι η Ιστορία κι όχι μόνο η κακεντρέχεια…

Το βιβλίο- σεναριο είναι πολύ..Ντυρας. Είναι πάνω στο μοτίβο της. Ένα περιστατικό είτε κοινωνικό είτε ιστορικό είτε πολιτικό πως επιδρά πάνω σε ένα ζευγάρι, σε μια ερωτική ιστορία, πως αντανακλά πάνω της.

Κι εδώ έχουμε ένα παντρεμένο ζευγάρι, που πηγαίνουν διακοπές στην Ισπανία μαζί με τη μικρη κορη τους και μια νεαρή,οικογενειακή φίλη, η οποία, όμως είναι ερωμένη του συζύγου και μοιράζονται μεταξύ τους μια σχέση πάθους. Στην Ισπανία, κάπου στα ορεινά , θα μεινουν σε κάποιο καταλυμα λογω ξαφνικης βροχης, θερμης και καλοκαιρινής, από εκείνες τις βροχές υγρασίας που αναβουν τους ιμερους κι εξάπτουν τα πάθη, ειδικα όταν είναι νυχτα κι όταν εισαι σε ένα περιβάλλον σαν το ισπανικό με ό,τι αυτό κουβαλάει. Και τη νυχτα εκείνη, ένας παθιασμένος Ισπανός , ένας «Δον Μπαζίλιο που σκότωσε την Δόνα Τζούλια, την ομορφη γυναίκα του για τον απατούσε…»» θα σκοτώσει την ερωμένη του από ζήλεια, γύρω από το κατάλυμα και θα τον επικηρύξουν οι Αρχες. Κι η ηρωιδα της ιστορίας θα συγκλονιστεί από όλο αυτό το πάθος, την ίδια ώρα που εκείνη υφίσταται την απιστία, δεν έχει τα κότσια να διεκδικήσει, αντιδρά παθητικά σε όλο αυτό, ακομα και μαζοχιστικά, με μια εκπληκτική σκηνή της εκπληκτικής Μελίνας να αυνανίζεται καθως βλέπει τον άντρα της να φιλά παθιασμένα τη φιλη της κι ερωμένη του.. Μέσα σε αυτή τη νυχτα που συμβαίνουν όλα αυτά τα παθιασμένα, εκείνη θα νιώσει τον Ισπανό με το ζηλότυπο πάθος που βρήκε το θαρρος να πάρει το αίμα του πίσω ενώ η ίδια έχει βολευτεί στην ευκολία να καταφευγει στο πιοτό. Και θα αποφασίσει την άλλη μέρα να βρεί τον καταζητούμενο, να τον κρύψει, να τον προστατέψει.. Η ιστορία όμως του τριγώνου, μετα από αυτό,  θα μεταφερθει στη Μαδρίτη κι εκεί θα κορυφωθεί εσωτερικά το δράμα.

Στη Μαδρίτη, ο Ζυλ Ντασέν θα βρει την ευκαίρια να κάνει πάλι μια ωραία κινηματογραφική είσοδο σε πολη, αλα «Τοπ Καπί» στην Κωνσταντινούπολη, αν κι εδώ, η ίδια η ιστορία δεν σηκώνει κοινωνικές αναφορές, μονο την αντίθεση της μεγαλούπολης, όπου για αισθήματα παθιασμένα δεν υπάρχει χωρος και να το παιξει σαν αντίθεση με το νυχτερινό του πρωτου μέρους στην επαρχιατων παθιασμένων εκδικήσεων. Εδω  όμως στη Μεγαλούπολη είναι που θα κορυφωθούν οι αναζητήσεις, θα γίνουν αισθητες οι απώλειες και θα εξελιχθούν σε κραυγές Κι αυτό ήταν ένα πολύ αγαπημένο φιναλε της Μελίνας, που της άρεσε πολύ να το διηγειται, περιγράφοντας την κατάσταση της Μαρίας, της ηρωίδας της.Κι από την πλευρα της Μαρίας αλλά κι από την πλευρά του άπιστου Πολ…

Είναι καταπληκτικό ότι η ταινία σε βάζει στο trip και των χαρακτήρων, προπάντων, όμως, στην ατμοσφαιρα. Το πρωτο μισό, το νυχτερινό στη βροχή και στην καλοκαιρινη, νυχτερινή  κουφόβραση ο Ντασεν το έχει στησει με την πείρα του στο αστυνομικό είδος, από την άλλη, όμως, ακολουθεί άλλη γραμμή, ακολουθεί στα πλάνα κάτι από nouvelle vague, όπως επισήμανα και πιο πάνω,στα πλάνα που κάνει ειδικά στη Μελίνα, που παραπέμπουν σε εκείνη τη σχολή ενίοτε, από την άλλη όμως, τα πλάνα πάνω της έχουν κι ένα ανιχνευτικό χαρακτήρα, είναι πιο κοντα στα πλάνα του Αντονιονι όπως ανίχνευε τη Μόνικα Βιτι εκείνο τον καιρό.. Εχει επενδύσει στον διευθυντη φωτογραφίας, ΡΟΤΖΕΡ ΝΤΟΥΑΪΕΡ που τον είχε και στο «Ποτε την Κυριακή» και στη «Φαίδρα», όχι όμως και στο «Τοπ-Καπί», κι όπως διαβάζουμε του έχει δωσει credit συνεργάτη παραγωγού, όπως και στην Ντυρας, που σημαίνει ότι μαζί, από κοινού έχουν στησει την ταινία οι τρεις τους, ο Ντασεν εδώ τη σκηνοθεσία την έχει σε στενη σχέση με τα άλλου τυπου πλάνα που θέλει και βγαίνει παρα πολύ ωραιο κι ως ατμόσφαιρα κι ως πλάνα Μελίνας η οποία , επαναλαμβάνω, είναι εξαιρετική.

Εδώ,αυτή τη φορά  δεν υπάρχουν ουτε Μάνος(ή έστω Μίκης) ούτε Ντενη

Η μουσική που υπογραφεται από τον Ισπανό ΚΡΙΣΤΟΜΠΑΛ ΑΛΦΤΕΡ δρα υπόγεια, πλην εισόδου στη Μαδρίτη, , στα δε κοστούμια, αυτή τη φορά παίρνουν ένα κορυφαίο μαιτρ της υψηλής ελληνικής ραπτικής, τον ΝΤΙΜΗ ΚΡΙΤΣΑ, ο οποίος φημιζόταν για το πόσο ομορφα έντυνε τις Ελληνίδες πρωταγωνίστριες. Η Βούλα Ζουμπουλάκη τον ειχε από κοντά και την έραβε υπέρκομψα, από εκείνη τον είχε συστηθεί κι η Τζένη Καρέζη κι είδαμε τι της έραψε στο «Δεσποινίς διευθυντής» και στο έγχρωμο «Μια τρελη, τρελή  οικογένεια», από την Τζένη τον πήρε κι η πιο καλοντυμένη Αλίκη εφ’ ολης της κινηματογραφικής της υλης, στο «Δόλωμα», η ταινία που την «έραψε» ο Κρίτσας. Στο διεθνές φιλμ με τη Μελίνα, εχει ενδιαφέρον ότι δεν της κάνει τουαλετες που να βγαζουν μάτι, την ντύνει διακριτικά  στην ατμόσφαιρα της Ντυρας και της ταινίας και πραγματικά εδώ τα ρούχα του υπηρετουν το χαρακτήρα.. Είναι μια πολύ διακριτική δουλειά  κι ως αντίληψη μα κι ως απαίτηση των συντελεστών περι συνέπειας στο υφος του έργου.