Αυτό είναι το πρώτιστο στοιχείο που η ταινία έλκει συν το γεγονός ότι υπάρχει και το γοητευτικό χολυγουντιανό γκλαμ όταν βλέπεις στο πανί την ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ παρέα με τον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ στη πρώτη τους κινηματογραφική συνάντηση υπό την μπαγκέτα του ΣΤΙΒΕΝ ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ.
Όλα αυτά είναι όντως ελκυστικά, πράγματι ως θεατής κάθεσαι χαλαρωμένος στην καρέκλα σου και το απολαμβάνεις στη μεγάλη οθόνη. Ναι, σου λέει πως οι δημοσιογράφοι της «WASHINGTON POST» , της εφημερίδας που έγινε διάσημη από την αποκάλυψη του σκανδάλου Watergate, κατάφεραν να αποκαλύψουν κάτι που είχαν αποκαλύψει πριν οι «N. Y.TIMES» για την εμπλοκή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ που ξεκίναγε από το 1945 (παρακαλώ!) και τα είχαν αποκρύψει οι Αρχές από την κοινή γνώμη ενώ η υπόθεση Watergate που έριξε τον Πρόεδρο Νίξον από την εξουσία το 1974, έρχεται ως έξυπνος επίλογος.
Ναι, η Δημοσιογραφία εκθειάζεται κι ανεβαίνει η θερμοκρασία της από το ότι επίκεντρο είναι η ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ ως εκδότρια εφημερίδας, προσθέτοντας ένα νέο ρόλο στο ρεπερτόριο της, είδος ρόλου που δεν έχει γραφτεί και για πολλές, κάτι σαν «Ελένη Βλάχου» της Ουάσινγκτον (αν και την «Κυρά της οδού Σωκράτους» την είχε υποδυθεί αυτοπροσώπως κι η ΑΛΕΚΑ ΚΑΤΣΕΛΗ στην αποτυχημένη «ΚΡΑΥΓΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ» του Ζυλ Ντασέν αλλά κι η ΔΩΡΑ ΣΙΤΖΑΝΗ μια χαλαρή εκδοχή της στο «ΕΣΕΝΑ ΜΟΝΟΝ ΑΓΑΠΩ» της «Κλακ Φιλμ» με τον NIKO ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟ- για όσους δεν κομπλεξάρονται με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο ,με τον ΜΑΝΟ ΚΑΤΡΑΚΗ ως «Γέωργιο Βλάχο»)
Λοιπόν, ξαναγυρνάμε στον Σπήλμπεργκ και στην Μέρυλ Στρηπ η οποία με παραστάτη τον ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ λειτουργεί αυτό τον ύμνο στη Δημοσιογραφία.
Κι ερχόμαστε τώρα στα καθαρώς καλλιτεχνικά τα οποία επηρεάζουν και την παρακολούθηση κάποιων.
Δεν θα σταθώ δηλαδή στο «πολιτικό» που δικαίως και λογικώς θα συζητηθεί από κάποιους πως και καλά «Οι Αμερικάνοι υπαινίσσονται τον Τραμπ» ή ότι «Οι Αμερικάνοι βγάζουν τις πομπές τους στο πανί όσο δεν το κάνει καμία άλλη χώρα χρησιμοποιώντας τις ταινίες για άλλοθι». Κι ως προς τους Αμερικάνους αυτό ισχύει και βάζει και μένα σε σκέψεις παρόλο ότι έχω πολλές φορές επαινέσει αυτή την υπερέκθεση των στραβών τους. Ναι, όπως μου σχολίασε ένας φίλος, όταν προβάλλεις τις πομπές σου και μετά δεν δείχνεις να διορθώνεσαι από αυτές, να διορθώνεις τα λάθη σου παρά αντιθέτως να τα επαναλαμβάνεις, ε, τότε κάτι αν όχι σάπιο πάντως όχι απολύτως καθαρό υπάρχει σε αυτή την υπερέκθεση.
Βέβαια, αυτό το «Οι Αμερικάνοι» είναι μια ευκολία και μιά ημι-άγνοια, διότι αυτό δεν το κάνουν «οι Αμερικάνοι» αλλά ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στη συγκεκριμένη περίπτωση ή κάποιοι άλλοι σκηνοθέτες σε περιπτώσεις άλλες. Διότι το αμερικάνικο σινεμά δεν είναι κρατικό, τα στούντιο ελέγχουν την Κυβέρνηση κι όχι η Κυβέρνηση τα στούντιο, εξού κι ο ακραίος και μασίφ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ κι ότι αυτά τα εγκρίνουν τα στούντιο όταν θέλουν να βγάλουν λεφτά. Τέλος πάντων, το κοινό, κατευθυνόμενο κι αυτό, νομίζει άλλα..
Στην περίπτωση του «ΤΗΕ POST» υπάρχει θέμα, αν θέλουμε να μιλήσουμε με καθαρώς καλλιτεχνικά ή κινηματογραφικά κριτήρια για το πώς ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ την ταινία ο Στήβεν Σπίλμπεργκ και οι σεναριογράφοι του.
Αν και fan του Σπίλμπεργκ τον οποίο θαυμάζω κι υπερ- εκτιμώ, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει στο να μπορώ να βλέπω στην κάθε ταινια που υπάρχει το επίτευγμα και που το πράγμα ξεφεύγει, εδώ θα πω ότι δεν τον βρήκα στην απόλυτη έμπνευση.
Ξεκινώ από το story κι εκεί εντοπίζω το πρόβλημα, το storyπου διάλεξαν ώστε μέσα από αυτό να μιλήσουν για το θέμα. Ε, το story ως story ελαφρώς «μπάζει». Και κυρίως «μπάζει» η συνύφανση , δημοσιογραφίας- αληθινού θέματος-επιλογής ιστορίας. Δηλαδή όλη η δουλειά, σύμφωνα με τη σεναριακή συνύφανση, έγινε για να γλυτώσει τη χρεωκοπία η Ελένη Βλάχου-Μέρυλ Στρηπ; Διότι περισσότερο κι από τα άλλα, στην ταινία αυτό προβάλλεται. Σαφώς και κτίζεται με ένα ρυθμό ώστε να κατακτά τον θεατή στην παρακολούθηση αλλά του αφήνει και κάποια κενά που μπορεί ο θεατής να μην είναι σε θέση να προσδιορίσει αλλά κάπου υπάρχουν, δεν μπορεί όμως και να το απορρίψει, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ διότι δεν είναι έργο για απόρριψη, μην τρελαθούμε κιόλας αλλά λόγω της εμμονής στην απειλητική χρεωκοπία της ηρωίδας , που είναι η εκδότης της «Washington Post», είναι εκεί που κάποιοι δεν θα κατακτηθούν εντελώς.
Ωραία. Εδώ, θα ρωτήσει κάποιος που γνωρίζει μερικά πράγματα από σινεμά, όχι εκείνοι που μιλούν για «αμερικανιές», ότι αυτό που θίγεις είναι θέμα σεναρίου. Ο Σπίλμπεργκ που φταίει; Μα τι είναι σκηνοθεσία; Αν ξέρει να βάλει την κάμερα ή αν την έστησε την ταινία σωστά; Αυτό το έκανε! Όμως η περιοριστική εντόπιση του σεναρίου δεν επέτρεψε την έμπνευση στο να βγει κάτι πιο μεγαλειώδες κι επειδή ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, που δεν ξέρουν πολλοί τι ακριβώς είναι, αλλά ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ Η ΤΑΙΝΙΑ, κι όχι τα επιμέρους που πιστώνονται ή χρεώνονται στους επί μέρους συνεργάτες, κοστολογεί τον Σπίλμπεργκ. Κάπως έτσι εξηγείται ο αποκλεισμός του από την πεντάδα του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, κάπως έτσι εξηγείται κι ο αποκλεισμός της ταινίας από το ensemble castτου ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΗΘΟΠΟΙΩΝ διότι όντως ρόλοι στην ταινία δεν υπάρχουν. Ο ΤΟΜ ΧΑΝΚΣ δεν έχει πολλά περιθώρια να δημιουργήσει, υπάρχει η ΜΕΡΥΛ ΣΤΡΗΠ. Η μεγάλη αυτή ηθοποιός. Η Στρηπ βεβαίως και κάνει προσωπική δουλειά πάνω στο ρόλο, βεβαίως και βρίσκει κάποιους τόνους για να φτιάξει τη «Βλάχου» της, ποστάρει διαφορετικά τη φωνή της αλλά ο ρόλος ως ρόλος δεν είναι από τους πιο μεγάλους της καριέρας της. Βέβαια, αν δεν καταφέρει να μπει στην πεντάδα του Οσκαρ αυτό θα το χρεωθεί περισσότερο ο Σπίλμπεργκ και λιγότερο η ίδια. Διότι η Μέρυλ Στρηπ έχει προταθεί και με τον.. φούφουτο. Με το να μην τα καταφέρει στην πρώτη της συνεργασία με τον Σπίλμπεργκ, μάλλον αυτό θα χρεωθεί ως έλλειμμα δικό του.
Η ταινία αγωνιά για τις υποψηφιότητες των Οσκαρ επειδή περιμένει οριακά να μπει στις πεντάδες. Κι αν δεν προταθεί η Μέρυλ ποια θα πάρει τη θέση της; Αυτά όμως ας τα αφήσουμε για όταν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες.
Εν κατακλείδι, το «THE POST¨είναι ένα φιλμ για να αρέσει και θα αρέσει στο κοινό, στο σύνολο του, αλλά στη βάση του κάτι παραπάνω , είναι που γράφονται από τον υποφαινόμενο οι όποιες επιφυλάξεις. Δεν κρύβω ότι το απόλαυσα αλλά δεν έφυγα και έμπλεος ενθουσιασμού.
Νικήτρια του φιλμ είναι η ΔΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ κι αυτή θα είναι που θα το στείλει στα Οσκαρ αν καταφέρει να φτάσει!