Και βασικά ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ. Διότι αυτό που είδα στην περίπτωση της ΜΕΛΙΣΑ ΜΑΚ ΚΑΡΘΥ με κατέπληξε. Επειδή είδα μια απόλυτη ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ. Κι όταν λέω «μεταμόρφωση» εννοώ στον τρόπο με τον οποίο έπαιξε το δράμα μία κωμικός.

Μόνο που πρόκειται για «ΕΡΓΑΚΙ»- να το ξεκαθαρίσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, και κάτι ακόμα. Ότι τη λέξη «εργάκι» δεν τη χρησιμοποιώ για να το υποτιμήσω όσο για να το προσδιορίσω.

Επειδή είχα κάνει πρόσφατα την OSCAR 2019 ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 17 περί ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, πιάνομαι από αυτή την ταινία για να πω κάποια πράγματα, την οποία είδα δύο φορές.

Και ξεκινώ από το ότι πρόκειται για ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ σεναριακής διασκευής κι ότι θα αξιζε να γίνεται μάθημα πάνω σε αυτήν, σε τούτο τον τομέα.

Κι εκεί που έχεις δει τα έργα και νομίζεις ότι  έχεις σχηματίσει εικόνα, ξαφνικά σου έρχεται ένα έργο σαν την «ΚΑΠΕΡΝΑΟΥΜ», όπως πέρσι σαν την «ΠΡΟΣΒΟΛΗ», κι αρχίζεις να αναθεωρείς. Λόγω συγκλονισμού ή και σπαραγμού- όπως θέλετε πείτε το.

Το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, είναι πως βλέποντας αυτό το φιλμ, δεν αντιλαμβάνεσαι με βεβαιότητα αν αυτός που το έκανε είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος. Και ξέρετε γιατί; Διότι αυτό περί «ΙΣΩΝ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΝ» σπάνια το βλέπουμε σε έργα, ειδικά σε έργα που προέρχονται από διακεκαυμένες ζώνες. Κι επειδή οι «ίσες αποστάσεις» δεν αφορούν  στην πολιτική αλλά στην ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, που είναι και το δυνατό σαιξπηρικό αρχέτυπο.  Κι επειδή ο παράταιρος αυτός έρωτας βάλλεται εξίσου από Ισραηλινούς και Παλαιστινίους όπου ο καθένας έχει τη δική του μεριά, όχι πάνω στο «συμπεθέριασμα» αλλά στα όσα συμβαίνουν και παρεμβαίνουν.

Το 2016 η ΚΟΛΟΜΒΙΑ πήρε τη μία και μοναδική ως τώρα υποψηφιότητα της για ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ταινίας με ένα παράξενο, μαυρόασπρο, εθνολογικό-πολιτισμικό φιλμ, που λεγόταν «ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ» με το οποίο μας είχε επισημάνει τον σκηνοθέτη  ΣΙΡΟ ΓΚΙΕΡΑ.