Με την έννοια δηλαδή ότι δεν πρόκειται για κάτι «μεγάλο» αλλά σε αυτό που είναι , έχει την ολοκλήρωση του, δεν φεύγει κανείς δυσαρεστημένος πλην εκείνου που δεν ήξερε τι ήθελε ή του άλλου που επειδή άκουσε για υποψηφιότητα Οσκαρ στην παραγκωνισμένη Γκλεν θα περίμενε κάτι περισσότερο. Ο τελευταίος το δίκιο του το έχει.
Όμως, τα «εργάκια», τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο θέατρο είναι «έργα» που έχουν στήσει καριέρες, που έχουν δώσει σε ηθοποιούς δυνατότητα ανάδειξης, που έχουν προσφέρει το ζητούμενο «δίωρο ξεσκάσματος», πόσο μάλλον όταν λένε και κάτι και είναι και πολιτισμένα.
Η «ΣΥΖΥΓΟΣ» είναι εργάκι με την έννοια ότι φαινομενικά τουλάχιστον δεν δείχνει βάθη. Είναι όμως ΕΡΓΟ-ΡΟΛΟΣ. Οπερ σημαίνει ότι γύρω από το ρόλο που είναι και το έργο έχει δημιουργηθεί η πιο πάνω αναφερόμενη «ολοκλήρωση» κι ότι δίνει , ύστερα από πάρα πολλά χρόνια την ευκαιρία στην Γκλεν Κλόουζ να παίξει ένα ρόλο με πολλές πτυχές διότι, βασικά, το έργο όλο είναι οι πτυχές του κι αυτές που θα δώσουν στην ηθοποιό την ευκαιρία να «ανιχνεύσει» την ηρωίδα.
Είναι ένα σενάριο που εξετάζει ζήτημα από τη μεριά της συζύγου και μάλιστα με άντρα Νομπελούχο. Ο οποίος ειδοποιείται στην Αμερική πως πρέπει να μεταβεί στη Στοκχόλμη διότι του δόθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και καλείται να παραστεί στην τελετή απονομής.
Το βλέπουμε λοιπόν όλο από το πώς το βιώνει η σύζυγος. Εξου άλλωστε, κι όπως έγραψα και στην ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 18 για τον Α΄ΓΥΜΑΙΚΕΙΟ ΡΟΛΟ, το έργο λέγεται «Η σύζυγος» κι όχι «Ο νομπελίστας». Που σημαίνει ότι με ηρωίδα τη σύζυγο υπάρχει από δίπλα κι ένας άνδρας, ο σύζυγος, αυτός που παίρνει το Νόμπελ. Δεν εξετάζεται όμως η περίπτωση αυτουνού από μόνη της αλλά μέσω της συζύγου που το βιώνει. Εξού και θέλει ένα γερό παρτενέρ που είναι άξιος να παραστεί ως Νομπελίστας διανοούμενος και να δικαιολογεί τις ψυχολογικές αντιδράσεις της συζύγου. Γι αυτό κι έβαλαν τον ΤΖΟΝΑΘΑΝ ΠΡΑΪΣ, ο οποίος είναι επίσης εξαιρετικός στο μέρος του αλλά ο ρόλος από τη φύση του είναι ρόλος για να κρατεί τα ίσα στην πρωταγωνίστρια. Κι αυτό γίνεται με τον καλύτερο τρόπο και πράγματι βοηθά την Γκλεν Κλόουζ να ανεβάσει κι άλλο τις σκηνές της.
Το έργο όμως είναι ΑΥΤΗ! Είναι πιο μεστή, πιο λιτή από ποτέ, έχει τονίσει κάθε λεπτομέρεια της συζύγου που όμως της δίνεται έτοιμη κι από το σενάριο. Ο φακός βέβαια του σκηνοθέτη είανι στραμμένος πάνω της όπως κι η πένα της σεναριογράφου. Σουηδός ο σκηνοθέτης ΜΠΙΟΡΝ ΡΟΥΤΖΕ, Αμερικανίδα η σεναριακή διασκευάστρια ΤΖΕΗΝ ΑΝΤΕΡΣΟΝ (το σενάριο προέρχεται από βιβλίο που τείνει προς «βιπεράκι» κι όχι προς κάτι βαθύτερο ως δραματάκι ( θα θυμάμαι πάντα ένα ιταλικό θεατρικό έργο, το «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ» της Αλμπα Ντε Τσεσπέντες, που είχα δει πιτσιρικάς από το θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη και που μέσα από το ανάλαφρα γραμμένο δράμα έβγαινε ένα βάθος της ηρωίδας που κατέληγε και σε συμβιβασμό αλα Ιψεν και «Κυρά της θάλασσας», κάτι που εδώ δεν συμβαίνει ούτε καθ’ υποψίαν)),κάπως έφτασαν να συνεργαστούν διότι κι οι Σουηδοί στην Αμερική έχουν πέραση ως καλοσπουδαγμένοι στις Κινηματογραφικές Σχολές τους κι επειδή το έργο έχει και σουηδικό ενδιαφέρον ως πλαίσιο, κάπως έτσι το έβαλαν μπρος.
Η παραγωγή είναι φροντισμένη αν και δεν είναι ακριβή, η σκηνογραφική διεύθυνση σε βάζει σε σουηδικό κλίμα ξενοδοχείων και Νόμπελ και το εναλλάσσει με το αμερικάνικο (κυριαρχούν τα εσωτερικά γυρίσματα, δεν βλέπουμε και πολύ Στοκχόλμη αλλά καταφέρνει ο σκηνοθέτης με το σκηνογραφικό team και τον διευθυντή φωτογραφίας να μας κάνουν να αισθανθούμε ότι είμαστε στη Στοκχόλμη κι ότι έξω έχει κρύο και γενικώς βλέπουμε μια ταινία εύπεπτης ψυχολογίας όπου μία σύζυγος με αφορμή μια τέτοια μεγάλη βράβευση παραμένει στο ρόλο της συζύγου ενώ η συμμετοχή της μπορεί να ήταν και παραπάνω που το παραπάνω τελικά δεν είναι τίποτε παραπάνω από την άριστη διεκπεραίωση του ρόλου της συζύγου.
Είναι κάτι «μικρό». Με αυτό «κατεβαίνει» η Γκλεν Κλόυζ στα Οσκαρ με την 7η υποψηφιότητα να πετύχει αυτό που δεν έχει πετύχει τόσα χρόνια. Δεν είναι έργο ολκής, αυτή όμως δεν αφήνει χαμένο δευτερόλεπτο. Ωστόσος επαναλαμβάνω ότι παίζει πτυχές κι όχι εξάρσεις.
Και χωρίς να δυσαρεστεί αφήνει ενίοτε ανάμικτα συναισθήματα. Κι η όποια αποκάλυψη σε σχέση με το παρελθόν δεν είναι δα και κάτι το συγκλονιστικό. Σκηνοθετικά επιχειρείται να του δοθεί έμφαση. Συγγραφικά είναι τίμιο με τον εαυτό του και τη δουλειά του αφου τιτλοφορείται «Η σύζυγος». ……..