Ευκαιρία είναι να δούμε την κατηγορία των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ, μια και χτες δημοσιεύσαμε τα βραβεία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ τους και βγήκαν κάποια αποτελέσματα τα οποία χρήζουν «μύησης» στην κατηγορία. Οποιος ρίξει μια ματιά στα αποτελέσματα του εν λόγω Σωματείου (είναι δημοσιευμένα στο PANTIMO.GR), θα δει να υπάρχει κατηγορία των «οπτικών εφφέ» σε σύνολο και των «οπτικών εφφε ως supporting κατάσταση». Στο Οσκαρ η κατηγορία εννοείται πως είναι ενιαία κι αυτό που εξετάζεται είναι το ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ που ήταν πιο λειτουργικό για την ταινία. Είτε ως σύνολο οπτικών εφφέ, για τη δουλειά που έγινε από την ομάδα, είτε για το ένα και μόνο εφφέ, που υπήρχε στην ταινία αλλά που θεωρήθηκε, ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΩΝ κι όχι από τους ειδικούς των Εφφέ, ως πιο αποτελεσματικό, ως πιο λειτουργικό για την ταινία.
Οπότε, θα έχουμε ενδιαφέροντα πράγματα να πούμε, στο αφιέρωμα των ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ από το PANTIMO.GR στις επόμενες μέρες.
Καταρχάς, να μάθουμε κάποτε τους όρους και τη γλώσσα μας και να μη μεταφράζουμε αυτολεξεί από τα αγγλικά διότι βγαίνουν κάτι… τέρατα. Όταν το βραβείο λεγόταν «ART DIRECTION», είχαν πονέσει τα μάτια μας με το αυτολεξεί «ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ». Τι είναι η «καλλιτεχνική διεύθυνση» ωρέ; Σε τι ακριβώς του Κινηματογράφου παραπέμπει; Τι είναι ;.. Κανένα… καμπαρέ; Τι κάνει η «καλλιτεχνική διεύθυνση» δηλαδή;
Κάπως «ξάφνιασαν» οι ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ από το ΣΩΜΑΤΕΙΟ τους με τις Επιλογές τους.
Έγραψα την ΑΝΑΛΥΣΗ του ΗΧΗΤΙΚΟΥ ΜΟΝΤΑΖ (Νο 5), όπου εξήγησα τα της πολλαπλής ειδικότητας που καταλήγει στις «εφευρέσεις» ηχητικών εφφέ, σε διάφορα ευρήματα ηχητικά, σε «ηχητικό μοντάζ διαλόγων» , σε δουλειά πάνω στα «κοψίματα» της μουσικής και στο συνολικό «κόψιμο» του ήχου και πάμε τώρα να δούμε τη «μίξη», αυτό που εννοούμε όταν λέμε «Ήχος» ή πιο παλιά «Ηχοληψία». Να δούμε τώρα δηλαδή τις συνθέσεις των ήχων και κυρίως την επιλογή του ήχου, η οποία συνολική επιλογή έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία της ταινίας και πως αυτή αντιμετωπίζει τον ήχο, τι είδους ήχο θέλησε ώστε να είναι συμβατός με το είδος αλλά και με την εικόνα της ταινίας. Κι όταν λέμε «συμβατός», εννοούμε την άποψη. Διότι συμβατός μπορεί να είναι κι ένας ήχος που αναιρεί την εικόνα επειδή έτσι τον θέλησε ο σκηνοθέτης και προς αυτή την κατεύθυνση συνεργάστηκε με τον ηχολήπτη, κι ο τελευταίος με τη συνολική του ομάδα.
Σε αντίθεση με τον φετινό Β’ Ανδρικό ρόλο, όπου κάποιοι ρόλοι μοιάζουν σχεδόν συμπρωταγωνιστικοί και χρειάστηκε να γράψω ένα κατεβατό επεξηγήσεων περί θέσης του ρόλου στο σενάριο, ο Β’ Γυναικείος είναι σαφής: Καμία από τις 5 δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί συμπρωταγωνίστρια, όλες έχουν περιορισμένους σε διάρκεια ρόλους ή παίζουν εκτός πρωταγωνιστικού διδύμου.
Τα «ANNIE AWARDS», κάτι σαν… Μικρή Ακαδημία των ANIMATORS, των καλλιτεχνών – εργατών του Κινουμένου Σχεδίου έκαναν μια πρόταση που θα θεωρηθεί από «επική» έως κι «ανατρεπτική»
Ο ΣΑΜ ΜΕΝΤΕΣ για το «1917» ήταν ο ΝΙΚΗΤΗΣ των ΒΡΑΒΕΙΩΝ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ, του πιο καθοριστικού, ίσως, για τα Οσκαρ Κινηματογραφικού Σωματείου. Με τις ελάχιστες, τις μετρημένες , κυριολεκτικά, στα δάκτυλα αποκλίσεις (ΜΟΝΟ 7 ΦΟΡΕΣ)(!!!!) μεταξύ Βραβείου κι Ακαδημίας στα 72 (ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΔΥΟ(!!!!) χρόνια ζωής του θεσμού τους.
Ο, τι έχουμε πει για τη ΜΟΥΣΙΚΗ, ισχύει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ και για το ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Για την ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ Μουσική και για το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ Τραγούδι. Πως το Τραγούδι στον Κινηματογράφο κρίνεται κι αξιολογείται ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ κι όχι δισκογραφικά ή ραδιοφωνικά. Από τον Κινηματογράφο έχουν βγει τραγούδια που έγιναν μεγάλα σουξέ δεν ήταν όμως όλα της ίδιας ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ αξίας. Γι αυτό και πολλά από αυτά τα σουξέ, στάθηκαν μόνα τους ως σουξέ κι έγιναν τραγούδια υψηλών πωλήσεων, διότι η αξία τους ήταν τραγουδιστική- όχι όμως και Κινηματογραφική. Το ίδιο πράγμα ίσχυε και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: Υπήρχαν τραγούδια που έβγαιναν μέσα από το σενάριο, γράφονταν από συνθέτη και στιχουργό κατόπιν αναγνώσεως του σεναρίου, κι υπήρχαν κι άλλα που μπορεί ως τραγούδια να ήταν πανέμορφα αλλά κινηματογραφικώς ΑΣΤΟΧΑ.
O ΡΟΜΠΕΡΤ ΤΖΟΟΥΝΣ είναι ένας κορυφαίος μοντέρ του αμερικάνικου σινεμά, ο οποίος προτάθηκε τρεις φορές για Οσκαρ, χωρίς να κερδίσει, για μνημειώδη φιλμ όπως το «Είναι ένας τρελός, τρελός, τρελός κόσμος» του Στάνλεϋ Κράμερ, το «Μάντεψε ποιος θάρθει το βράδυ» πάλι του Κράμερ και το «Αυτή η γη είναι δική μου γη» (Bound for glory) του επίσης μοντέρ που μετά πέρασε στη σκηνοθεσία, του ΧΩΛ ΑΣΜΠΥ- ο ΑΣΜΠΥ δεν πήρε Οσκαρ ως σκηνοθέτης, είχε πάρει όμως ΟΣΚΑΡ για ΜΟΝΤΑΖ στο «ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ» (In the heat of the night) του Νόρμαν Τζούισον.