Η όποια έλξη κι η όποια αξία αυτής της ταινίας, έχουν ως βάση το ΘΕΜΑ της. Την αποκάλυψη ενός γεγονότος που η παγκόσμια πλειοψηφία αγνοούσε.
Το φιλμ της ΒΟΣΝΙΑΣ- ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ που ήταν υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΣΚΑΡ 2021, δείχνει πως τα όσα άφησε ο πόλεμος με τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, θα τους ταλανίζουν για καιρό, ίσως και για πάντα…
Οπότε, με βάση τον τίτλο που δίνω, το εγχείρημα είναι πετυχημένο. Διότι ζητούμενο σε ένα remake, σε μια «επανάληψη», είναι αν είχε λόγο να γίνει. Κι ο Νο 1 λόγος , είναι για το αν το πήγε παραπέρα η καινούργια βερσιόν από εκεί που το άφησε η προηγούμενη.
Η ταινία αυτή, εκ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, έρχεται να αποδείξει κάτι που συμβαίνει εδώ και χρόνια. Ότι το Ντοκυμαντέρ ως είδος έχει ξεφύγει από τα παλιά στάδια του κι έχει περάσει σε επόμενο επίπεδο.
Για τον ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ και το πως κάνει ταινίες και το ποιά είναι η βαθιά του σχέση με το σινεμά, τα έχω πει πολλές φορές και κάθε φορά έχω την αίσθηση ότι επαναλαμβάνομαι…
… Κι αυτή η συγκίνηση, μοιράζει τους «fan» στα δύο: Σε εκείνους που θέλουν το παλικάρι τους να παραμένει αλώβητο, μακριά από συγκινήσεις και συναισθηματισμούς και να είναι μονίμως στο «απίκο» για δράση και για γυναικείες αγκαλιές και στους άλλους που επειδή αγάπησαν τον ΤΖΕΗΜΣ ΜΠΟΝΤ ως ήρωα 60ετίας, γουστάρουν να το δουν κι άνθρωπο δικό τους, με τις ευάλωτες, συναισθηματικές πλευρές του.
Ο ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ, ο παγκόσμια αναγνωρισμένος Ιρανός σκηνοθέτης ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ, κάτοχος δύο Ξενόγλωσσων (Διεθνών) Οσκαρ, έχει φτιάξει σχολή στο ιρανικό σινεμά, όπως διαπιστώνω. Μια σχολή, με κοινωνικά θέματα που περνάνε μέσα από προσωπικά δράματα και γύρω τους αναπνέει ο ρεαλισμός με αναδημιουργικές παρεμβάσεις. Το «ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ» είναι ταινία ενός τέτοιου «μαθητή», του ΒΑΧΙΝΤ ΖΑΛΙΛΒΑΝΤ, είναι ντεμπούτο, βέβαια στο σενάριο δεν είναι βιρτουόζος στο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (τονίζω τη λέξη «αποτέλεσμα»), σε αντίθεση με τον «δάσκαλο», παρόλο- κι αυτό τον τιμά!- έχει δύο σεναριογραφους για συνεργάτες, όπου συμμετέχει κι ο ίδιος.