Στη λέξη «γουέστερν» θα μπορούσα να αντιπαραβάλλω ελληνική λέξη, ελληνικούς όρους, και να το χαρακτηρίσω «ΟΡΕΙΝΟ δράμα ή ΟΡΕΙΝΗ Περιπέτεια ή και ΟΡΕΙΝΗ δραματική περιπέτεια» διότι ποιο είναι το ακριβώς αντίστοιχο στη δική μας περίπτωση; Σε μας «γουέστερν», «δυτικό» δηλαδή, είναι το  ΟΡΕΙΝΟ. Εκεί συγκρούονταν οι συμμορίες, οι ληστές, η Χωροφυλακή κλπ. Η δικιά μας «Δύση» είναι το Βουνό.

Ειδικά ως ΘΕΡΙΝΗ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ έρχεται και δένει. Το επισημαίνω επειδή το είδα σε θερινό κι όχι σε cineplex. Βεβαίως κι εκεί θα κάνει, επίσης, τη δουλειά του, δεν χωρεί αμφιβολία .

Μόνο που «λιμανίσιο» δεν σημαίνει «έργο καταγωγίων». Δεν έχει να κάνει με την Τρούμπα αλλά με μια παράλληλη πλευρά του λιμανιού. Και της πειραιωτικης ψυχής. Κι οι ηρωίδες είναι γυναίκες.

Η ταινία αυτή που μας επαναφέρει τον ΤΖΑΝΙ ΑΜΕΛΙΟ είναι μαζί με «ΤΑ ΟΚΤΩ ΒΟΥΝΑ» οι δυο διεκδικήτριες με τις περισσότερες υποψηφιότητες, στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΥ, τα οποία απονέμονται στη Ρώμη  στις 10 Μαϊου

Το πρώτο κέρδος, από αυτή τη γαλλική ταινία, είναι μια διαφορετικότητα στην προσέγγιση του δικαστικού είδους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτιάχνει υποχρεωτικώς και «Σχολή» ,ωστόσο θα μπορούσε.

Το έργο αυτό, ξεκινά ως θεατρικό, από τη ΣΥΝΟΙΚΙΑ. Από την ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Τότε που ακόμα άκμαζαν και συνοικιακά θέατρα, με συνοικιακούς θιάσους. Με φθηνότερο εισιτήριο, χωρίς φανφάρες περί «αποκέντρωσης», η αποκέντρωση ήταν γεγονός, εξαναγκαστικό. Ηθοποιοί που έμεναν εκτός πιάτσας, θεατές που δεν είχαν τη δυνατότητα να ανεβοκατέβουν στην Αθήνα , να πληρώσουν ακριβό εισιτήριο και να δουν κάτι πιο πρωτοκλασάτο, πιο επίσημο, πιο θεσμικό .Στη Χούντα  παρήκμασαν τα συνοικιακά θέατρα, με τη "συνοικιακή" τους μορφή κι όλα χαρακτηρίστηκαν "αποκέντρωση'.

Το «ΕΚΤΌΠΙΣΜΑ» σαφώς και πηγαίνει στον πρωταγωνιστή, τον ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ. Ο «ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ»  πηγαίνει στο περιεχόμενο και παραπέμπει σε είδος , κι από αυτό θα αρχίσουμε