Είναι υποψήφιο σε 11 κατηγορίες, τις τρεις «μεγάλες» , δηλαδή ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, σε δυο ερμηνευτικές  και σε έξη επι μέρους επιτεύγματα, για τα οποία θα μιλήσω πιο κάτω, αν και μπορώ να ξεκινήσω  με τις ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ, οι οποίες στην Ιταλία είναι ξεχωριστή κατηγορία, διαχωρισμένη απ΄το μακιγιάζ, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε Ολες τις υπόλοιπες Κινηματογραφικές Ακαδημίες του Κόσμου.  Και ξεκινώ εδώ από τις Κομμώσεις, επειδή πρόκειται για μια δουλειά που μπορεί να μην της δώσουν σημασία  εκείνοι που δεν ασχολούνται αλλά πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική δουλειά της κομμωτική, η οποία οριοθετεί εμφανισιακά τους χαρακτήρες και την εποχή. Τα κουρέματα , σε διάρκεια κάποιου χρόνου, από το 1968 ως τα επόμενα χρόνια, όπου προσδιορίζουν τους χαρακτηρες οι οποίοι  εχουν καθημερινότητα, δεν είναι μασκαράτα για να εντυπωσιάζει η κόμμωση, είναι όμως, υπογράμμιση εμφάνισης χαρακτήρα . Κάτι ανάλογο ισχύει και για το ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, που είναι κι αυτά υποψήφια και μαρτυρούν την εποχή και τους χώρους στους οποίους παρελαύνουν.

Τωρα, το έργο:

 Ο ΤΖΑΝΙ ΑΜΕΛΙΟ, πολιτικοποιημένος κι ευαίσθητος καλλιτέχνης από το «PORTE APERTE» ως το «LAMERICA» αλλά και το “IL LADRO DI BAMBINI”, ύστερα από κάποιο διάστημα απουσίας, επανέρχεται για να μιλήσει στο κοινό για την ιστορία του ΑΛΝΤΟ ΜΠΡΑΪΜΠΑΝΤΙ, που οι πολλοί δεν τον ξέρουν. Διότι φρόντισαν κάποιοι να «εξαφανίσουν» την περίπτωση του κι  είναι από εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες διαφαίνεται η βαθιά , ομοφοβική προκατάληψη, η οποία είναι και κοινωνική και σαφέστατα πολιτική , βαθιά ριζωμένη στην Ιταλια, όπως και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, και που υπάρχει ακόμα και σήμερα, όσο κι αν από την άλλη υπάρχουν προοδευτικές δυνάμεις  που δρουν.

Ο Τζάνι Αμέλιο γράφει πρωτότυπο σενάριο , με τη συνεργασία δυο ακόμα σεναριογράφων, του ΕΝΤΟΑΡΝΤΟ ΠΕΤΙ και του ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΑΒΑ και δεν γράφει την βιογραφία του Μπραϊμπαντι αλλά το περιστατικό της δίκης του, το 1968 που συγκλόνισε , όλη την κοινωνία και τα κόμματα και το δικό του κόμμα , το κομμουνιστικό  ακόμα κι η εφημερίδα του κόμματος, η οποία κι αν δεν ήταν  επακριβώς εχθρική, δεν ήταν πάντως και φιλική. Με τη σιωπηλή της στάση ενίσχυε το εχθρικό στρατόπεδο που είχε βαλθεί να εξοντώσει τον Μπράϊμπάντι, καθηγητή, ποιητή, συγγραφέα, σκηνοθέτη πρωτοπορίας στο θέατρο, με την κατηγορία ότι  «καινά δαιμόνια εισαγάγει και τους νέους διαφθείρει» Διότι υπήρξε μια σχέση έλξης με ένα φοιτητή του, μια σχέση που είχε να κάνει κατά βάση με την ποίηση και χωρίς να απαρνείται τη συνεύρεση στο κρεββάτι, η βάση της ηταν ποιητική. Οι συκοφάντες κι οι καταγγέλλοντες κινήθηκαν με γνώμονα τις προκαταλήψεις και ξεκινήσει μια τραγική δικαστική «εποποιία» με τον Μπράϊμπάντι στο στόχαστρο, το νεαρό μαθητή  στο Ψυχιατρεία από τους γονείς του τον οποίο  και  μετέβαλαν σε φυτό τα ηλεκτροσόκ για να θεραπευθεί από τη «νόσο»…. Ενας αριστερός δημοσιογράφος ήταν ο μόνος που τόλμησε να πάρει θέση στη μακρόχρονη  διάρκεια των διασυρμών, χωρίς να έχει και τη σύμφωνη γνώμη της εφημερίδας του, η οποία επίσης  κουβάλαγε τα διαχωριστικά πρότυπα αλλά ο δημοσιογράφος κατάφερε με τον τρόπο του να ενημερώσει νεολαίους, νεολαιίστικα κινήματα που εκείνη την εποχή έβαζαν φωτιά στην Ιταλία, κι η συμπαράσταση των φοιτητών ήταν που ταρακούνησε τα θεμέλια, αν κι οι άνθρωποι βγήκαν λαβωμένοι από όλο αυτό το σκηνικό.

Η ταινία είναι ονειρεμένη για τις αποχρώσεις της.  Μέσα από ένα σενάριο που πλέκει ψιλοβελονιά καταστάσεις , θέματα, δραματουργία και ιδέες, που περνά περίτεχνα τα μουσολινικά πρότυπα και τα καθολικά επίσης και φτάνει και στα κομμουνιστικά οπότε εκεί κάποιους ενοχλεί , αν και λόγω δημοσιογράφου  δηλωνεται η άλλη πλευρά…..Και ταυτοχρόνως η ψιλοβελονιά περνά στη σκηνοθεσία, στο πως , μέσα από τους ηθοποιούς διοχετεύει  τα του σεναρίου και του θέματος, πραγματοποιώντας τον άθλο να μένουν οι καταγγελτικοί τόνοι στο περιθώριο και να προάγονται οι ποιητικοί, χωρίς όμως να  απαλείφεται  η καταγγελία ως πνεύμα, ως πνεύμα απέναντι στην αδικία και στην ανθρωποφαγία, και στο πως ήταν εκείνα τα χρόνια… Για αυτό κι έγραψα πρώτα από όλα για τις κομμώσεις και τα κοστούμια, την ίδια στιγμή που ο  Αμέλιο με τον τρόπο που το σκηνοθετεί, όπως κι οι συνεργάτες του στο σενάριο, μαλλον στη σύγχρονη εποχή απευθύνονται, μάλλον αυτήν καταδικάζουν που εξακολουθεί να διακατέχεται από αυτές τις προκαταλήψεις και να τις εκδηλώνει με εχθρικό κι αιμοβόρο πολλές φορές χαρακτήρα.

Το ΜΟΝΤΑΖ της ΣΙΜΟΝΑ ΠΑΤΖΙ, κορυφαίας του ιταλικού Μοντάζ, της  οποίας η χάρη έχει περάσει τον Ατλαντικό κι έχει φτάσει μεχρι την υποψηφιότητα του Οσκαρ με το «Η ζωη είναι ωραία» του Μπενίνι, έχει μεγάλο μερτικό αυτής της σύζευξης και της διακριτικότητας. Αν αναλογιστούμε τον άθλο της στο φιλμ του Μπενίνι, το που να «κόβει» ώστε ένα τραγικό θέμα να κρατά τον κωμικό  αλα Τσαπλιν τόνο του, κάτι ανάλογο κάνει κι εδώ. Κρατώντας τις ισορροπίες μεταξύ καταγγελτικού λόγου, αγανάκτησης  και ποίησης. Κι επειδή με τον Αμέλιο έχουν σταθερή και πολυετή συνεργασία, σχεδόν αποκλειστική από μεριάς σκηνοθέτη, καταλαβαίνουμε πόσο επενδύει πάνω της αλλά και κάποια πράγματα για αυτό που λέμε Σκηνοθεσία και που  εχει να κάνει και με τις συνεργασίες, σε ποιες ο εκάστοτε σκηνοθέτης επενδύει για να σκηνοθετήσει.  Τα μονταζ της Σιμόνα Πάτζι είναι ο ορισμός της φράσης του αείμνηστου Κατσουρίδη αλλά και του Πήτερ Ζίνερ ότι «καλο μοντάζ είναι αυτό που δεν φαίνεται»

Ολοι αυτοί μάχονται στα φετινά DAVID DI DONATELLO κι από τις ερμηνείες , ο πρωταγωνιστής ΛΟΥΙΤΖΙ ΛΟ ΚΑΣΟ, παίζει πολύ αφαιρετικά, μακριά από την ιταλική εξωστρέφεια διότι είναι σαφές και πως θέλει τον ρόλο ο σκηνοθέτης ώστε να είναι μέσα στο συνολικό κλίμα. Ο ΕΛΙΟ ΤΖΕΡΜΑΝΟ, υποψήφιος ως non protagonista  (έτσι αποκαλούν τους supporting στην Ιταλία),έχει την προσωπική γλύκα και τη μεταφέρει στο ρόλο του αριστερού δημοσιογράφου διότι έτσι τον θέλει ο Αμελιο και για αυτό , άλλωστε, πήρε τον Τζερμανο. Ο οποίος έχει κι όλο το πνεύμα που τον κάνει να κατανοεί το ρόλο, τον είχα γνωρίσει , μια τριετία που πηγαινο-ερχόμουν στη Ρώμη και περνούσα τον περισσότερο καιρό μου εκεί, στις κινητοποιήσεις που είχαν γίνει για τη διάσωση ενός θεατρου του προπερασμένου αιώνα και το είχαν καταλάβει ηθοποιοί, για να μην εκποιηθεί. Ο Τζερμάνο πρωτοστατούσε σε εκείνες τις καταλήψεις -κινητοποιήσεις.  Θέλω να πω ότι στο έργο υπάρχει και μια συστράτευση πνεύματος.

Εκτός Donatello θα ήθελα να επισημάνω το νεαρό ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ στο αντικείμενο του πόθου που παίζει με απολυτη ενσυναίσθηση την τραγικότητα του χαρακτήρα Κι οι αντιπροσωπευτικές Ιταλίδες καρατερίστες που πηγαινοέρχονται στα πλάνα είναι απολύτως μέρος της σκηνοθεσίας του Αμελιο