Είναι το «PRODUCTION DESIGN» που ως «σχεδιασμός παραγωγής» σε αυτολεξί μετάφραση δεν σημαίνει τίποτα. Όπως δεν σημαίνει και το «Φωτογραφία» (Picture) για την Ταινία, το «Διεύθυνση» (Directing) για τη Σκηνοθεσία,η «Κινηματογραφιση» (Cinematography) για τη Φωτογραφία, η «Εκδοση» ή »Εκτύπωση» (Editing) για το Μοντάζ, υπάρχουν ελληνικές λέξεις που αποδίδουν την κάθε κατηγορία στη δική μας γλώσσα (αν και το «μοντάζ» προτίμησε να παραμείνει στα…γαλλικά παρα να του αποδοθεί στα ελληνικά ο γαλλικός «συναρμολόγηση», που είναι ίδιο και στα ιταλικά)
Η βράβευση του ΣΩΝ ΜΠΕΪΚΕΡ για την «ANORA» από το Σωματείο Σκηνοθετών, κάνει τη φετινή κούρσα ιδιαιτέρως ελκυστική, από πλευράς σασπένς. Διότι από τη μια η δημοσιότητα ήταν στραμμένη σε άλλους, από την άλλη υπενθυμίζεται ότι υπάρχει κι ένας «Χρυσός Φοίνικας» που συνοδεύει την ταινία, ο οποίος αμφισβητήθηκε από παλαιολιθικές κρίσεις περί «Φοίνικα», ο ίδιος, όμως έρχεται να δικαιωθεί μέσω της εξελιξης της ταινίας και να δείξει ότι κι αυτος είναι εκεί. Κι επηρεάζει.
Ηχος συνολικός, κι ως σχεδιασμός κι ως μείξη κι ως μονταρίσματα ηχητικά κι ως εφέ , όλα μαζί σε ένα, κι όλοι οι εκπρόσωποι του κλάδου με τις πολλαπλές αποκλίσεις και ιδιότητες, τι είδαν ως απολογισμό χρονιάς, ως επιτεύγματα συνολικά της Τέχνης τους;
Νομίζω πως οι μυημένοι αναγνώστες του PANTIMO.GR, που έχουν παρακολουθήσει συστηματικά τις πολυετείς αναλύσεις, γνωρίζουν πλέον ότι το ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κρίνεται με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι απλώς μουσικά ή δισκογραφικά ή συναυλιακά ή όποια αλλα παρεμφερή, όπως τα Hit-άκια, τα chart κλπ κι ότι το Oscar Τραγουδιού δεν είναι ούτε “Grammy” ούτε…..”billboard”.
Προσωποκεντρικά είναι ως επί το πλείστον τα 5 φιλμ που ξεχώρισαν οι ΜΑΚΙΓΙΕΡ-ΚΟΜΜΩΤΕΣ της Ακαδημίας και τα έστειλαν στην κορυφή για τη διεκδίκηση.
Η Νο 3 , αγαπημένη μου κινηματογραφική κατηγορία , μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, είναι τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, όπως το έχω δηλώσει πολλές φορές. Κι ο λόγος είναι πως μα αφήνει άναυδο το γεγονός ότι παίρνεις ένα σενάριο κι αρχίζεις να ντύνεις τους ανθρώπους. Τι να φοράνε στην κάθε σκηνή, στην κάθε κατάσταση…Κι όλα σε συνεννόηση με το σκηνοθέτη για το τι είδος πρόκειται και με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας ο οποίος ορίζει το χρώμα της ταινίας. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που μου γεννούσαν από παιδί οι μοδίστρες και οι ράφτες, αυτοί κι αυτές, κυρίως αυτές, που έντυσαν ανθρώπους, γειτονιές, τάξεις, λαούς και χώρες, που φτιάχνουν την αισθητική της καθημερινότητας και της κουλτούρας κάθε λαού, που στην Ιταλία θα πας στη λαϊκή και θα βρείς την πελάτισσα μπροστα στα καφάσια να έχει πάει με ένα φουστανάκι, αλλά να έχει μια λεπτομέρεια πάνω και να την κάνει μια άλλη.. Αυτές κι αυτούς που έφαγαν τη ζωή τους με μια βελόνα χωρίς απολαβές, ειμή μόνο όσοι καταπιάστηκαν με την υψηλή ραπτική. Το βρίσκω άδικο για μια τεράστια καστα, για τους ΕΝΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , τη φαντασία τους, την αισθητική τους και το πως έντυσαν τον κόσμο. Και θα τιμώ την Ντένη Βαχλιώτη που μου είπε πριν από δεκαετίες πολλές τη φράση-ορισμού του ρούχου «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα» Δίνω τις διαστασεις τις κοινωνικές όπως μου το ορίζει η ιταλική επιρροή μου επειδη μπαίνω στο ψητό κι ορίζω το πρίσμα, γυρω από τα κοστούμια.