Μια βασική σεναριακή αρχή (στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά είδα να εφαρμόζεται μόνο στην «ΤΖΑΜΑΪΚΑ») λέει πως καλό είναι ένα σενάριο με ό,τι ξεκινάει πρέπει και να τελειώνει. Είπα να ακολουθήσω αυτή η την Αρχή αλλά κάπως διαφορετικά στις ετήσιες αναλύσεις των κατηγοριών και των υποψηφίων τους για Οσκαρ και που έχει καθιερωθεί ως ΠΑΡΑΔΟΣΗ από το PANTIMO.GR: Να ξεκινήσω και τώρα από εκεί που ξεκινήσαμε και τη νέα σαιζόν. Εκεί κατά τα τέλη Αυγούστου. Που την είχαμε ξεκινήσει με την «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ». Και με τίτλο στην Κριτική της ταινίας «Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΜΕΝΟΣ ΗΧΟΣ». Με την «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ» να προτείνεται και για τον Ηχο αλλά και για τη Σκηνοθεσία ,είπα να ξεκινήσω από εδώ, δηλαδή από τον ΗΧΟ. Από το Sound Mixing, διότι υπάρχει και το Sound Editing,το ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΟΝΤΑΖ το οποίο, όμως, είναι εντελώς διαφορετική δουλειά. Και μάλιστα φέτος μπορεί να επιτείνει τη σύγχυση εννοιών αφού οι πεντάδες του ήχου και του ηχητικού μοντάζ περιλαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς ταινίες χωρίς την παραμικρή απόκλιση!
«Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» του ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ παίρνει τις περισσότερες υποψηφιότητες κι όχι μόνο υπερέχει αριθμητικά (13 μέτρησα) αλλά αφήνει πίσω της αντίπαλα φιλμ που μέχρι χτες της απειλούσαν την κυριαρχία. Βέβαια, στα βραβεία μπορεί να δούμε αποκλίσεις αλλά μάλλον όχι σημαντικές.
Εδώ θα μπορείτε να μπαίνετε για να κοιτάτε τις υποψηφιότητες των ΟΣΚΑΡ 2018 σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες. Τις εκτιμήσεις του υπογράφοντος θα τις διαβάσετε σε ειδικό κομμάτι. Η λίστα που ακολουθεί είναι η ΕΠΙΣΗΜΗ όπως δίνεται από την ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Tα Βραβεία του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΗΘΟΠΟΙΩΝ, τα οποία, μαζί με εκείνα των ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ προηγήθηκαν ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ της ανακοίνωσης των Υποψηφιοτήτων της Ακαδημίας για τα ΟΣΚΑΡ ,επισήμαναν τη διαμόρφωση ενός ντέρμπυ που θα παιχθεί ανάμεσα στις «ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΠΙΝΓΚ ΣΤΟ ΜΙΣΟΥΡΙ» και στη «ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ» και θα περιμένουμε και τους ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ στις 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ να ρίξουν κι αυτοί νερό στο μύλο του ντέρμπυ- αν δεν μας βγάλουν και τρίτο «άσσο» στο τραπέζι.
Αυτός είναι ο πρώτιστος χαρακτηρισμός για την ταινία που αναφέρεται σε ένα 20ήμερο περιστατικό της ζωής και της πολιτικής δράσης του ΟΥΝΣΤΩΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ όταν ανέλαβε την Πρωθυπουργία της Μεγάλης Βρετανίας ενώ οι Γερμανοί προέλαυναν στην Ευρώπη. Κι είναι ταινία μεγάλης ερμηνείας όπου αυτό το οποίο παραδίδει ο ΓΚΑΡΙ ΟΛΝΤΜΑΝ είναι πολύ υψηλού επιπέδου, είναι η ωρίμανση κι η δικαίωση κι η υπογράμμιση της αξίας ενός ηθοποιού που για να φτάσει σε αυτή την υπέρτατη στιγμή δαπάνησε 30 χρόνια σύστασης, καθιέρωσης, ωρίμανσης , μελέτης και τελικής απογείωσης. Είναι πολύ μεγάλη η ερμηνεία και θα την αναλύσουμε πιο κάτω.
Και πριν ακόμα ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες για τα Οσκαρ, ξεκίνησαν να απονέμουν βραβεία τα Σωματεία. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει κι αυτό οφείλεται σε μια συνολικότερη στρατηγική της Ακαδημίας κι όχι σε κάτι κατασκευάσματα του νου που κυκλοφορούν, και μάλιστα με περισσή βεβαιότητα, περί ….Χειμερινών Ολυμπιακών. Μια και Χειμερινούς Ολυμπιακούς έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια ενώ αυτό το φαινόμενο της απονομής σωματειακών βραβείων πριν την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων συμβαίνει για πρώτη φορά φέτος.
Εχει όλα τα στοιχεία η ταινία αυτή για να εκνευρίσει. Μπερδεύει, επαναλαμβάνει, προ πάντων μοιάζει σαν να θέλει να κάνει διπλωματική εργασία ή πτυχιακό πάνω στο σινεμά του Χίτσκοκ ενώ πιο πολύ μοιάζει με του Ντε Πάλμα.
….Και τη συζητούσα πρόσφατα, με μια παρέα φίλων, όταν έγινε αναφορά στο αλησμόνητο τηλεοπτικό «Peyton Place» που είχε διαρκέσει πέντε χρόνια και μεταδιδόταν τρεις φορές την εβδομάδα. Ηταν η «Κόνστανς ΜακΚένζι» , η ηρωίδα του μυθιστορήματος της Γκρέις Μετάλιους που την είχε ερμηνεύσει μοναδικά στη μεγάλη οθόνη η Λάνα Τάρνερ, στη μία και μοναδική υποψηφιότητα της για το Οσκαρ.
Με επιλεκτικούς όρους κατέληξα στο θέατρο «Αλμα» έχοντας ως ζητούμενο , για να πάω να δω μια παράσταση, όπου δεν πηγαίνω πλέον και πολύ συστηματικά, το ΕΡΓΟ. Και μου βγήκαν καλά τόσο το έργο όσο κι η παράσταση. Δεν μου βγήκαν απλώς καλά. Μου ξαναζωντάνεψαν κάπως το ενδιαφέρον μου για το θέατρο που τα τελευταία χρόνια έχει ατονήσει.
Είναι η ταινία που ξεχώρισα, μαζί με μία- δύο ακόμα στη χρονιά που διανύουμε. Κι ως ΣΕΝΑΡΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗ και σε περιεχόμενο ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, ήταν επόμενο να έχει την ολόψυχη υποστήριξη μου. Διότι μπορεί κάθε τόσο να γκρινιάζουμε περί του κινηματογράφου και δη του αμερικάνικου που είναι κι ο εύκολος στόχος κάθε εγχώριου, ημιμαθή πικραμένου αλλά , από την άλλη, κάθε τόσο, μας ξεπετάγεται κι ένα τέτοιο..