Η ΝΤΟΡΟΘΥ ΜΑΛΟΟΥΝ στην τηλεοπτική αυτή σειρά είχε υπενθυμίσει την κλάση της, μιάς γυναίκας γοητευτικής, διαρκώς ερωτεύσιμης, μοιραίας, πλατινέ ξανθιάς, σεξουαλικής, δραματικής που μπορούσε να γίνεται και μητρική (έπαιζε στο σήριαλ τη μαμά της Μία Φάροου) κι ήταν τέτοια η επιτυχία της που όταν κάποια στιγμή κλονίστηκε η υγεία της (άλλοι μίλησαν για αλκοολισμό κι άλλοι για υγρό στους πνεύμονες) και την αντικατέστησαν για λίγο καιρό με την Λόλα Ολμπράιτ, το κενό έμεινε δυσαναπλήρωτο. Και με την πρώτη αναρρωτική έσπευσε ξανά στα τηλεοπτικά πλατό.
Είχε γίνει όλο αυτό, επειδή ερχόταν από τη δεκαετία του 50 που ήταν η χρυσή της περίοδος, η οποία της είχε αποφέρει και το ΟΣΚΑΡ Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ, στην απονομή του 1957, για μια ερμηνεία-εμφάνιση που άφησε εποχή, για το ρόλο της νυμφομανούς κληρονόμου στο «ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ» του Ντάγκλας Σερκ, όπου έπαιζε την αδελφή του μέθυσου Ρόμπερτ Στακ και πήγαινε να αποπλανήσει τον Ροκ Χάντσον. Με σκηνή μύθο, τη σκηνή του χορού που την κάνει σαν διονυσιακό ξέσπασμα πρόκλησης. Εκεί η Ντόροθυ Μαλόουν είχε υπογράψει την παρουσία της και την εκτίναξη της. Η εκτίναξη εκείνη της έφερε κι επόμενη συνεργασία με τον Ντάγκλας Σερκ και τους συμπρωταγωνιστές της στο «Γραμμένο στον άνεμο» Ρόκ Χάντσον και Ρόμπερτ Στακ, στο «The tarnished angels» που στα ελληνικά το είπαν «ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΑΙΜΑ» για να θυμίζει το «Γραμμένο στον άνεμο» , την έκαναν παρτενέρ του Τζέημς Κάγκνευ στο «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ», την έκανε συμπρωταγωνίστρια με τον Ρόμπερτ Στακ και πάλι που έδεναν ως ζευγάρι κινηματογραφικό στο «ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ», που ήταν ένας προ-«Τιτανικός» κι η Ντόροθυ Μαλόοουν είχε τη μεγάλη σκηνή που παγιδευμένη στο βυθιζόμενο πλοίο προσπαθούσε να πίνει νερό καθώς η στάθμη ανέβαινε..
Αυτό όμως που ήταν η Ντόροθυ Μαλόουν ήταν το είδος που εκπροσωπούσε ως γυναικεία παρουσία, που την έκανε σημαντική γυναίκα του φακού, εκπληκτική περίπτωση παρτενέρ , παρόλο ότι στο τηλεοπτικό «Peyton Plαce» αργότερα έδειξε ότι μπορούσε να σηκώσει στους ώμους και σήριαλ. Εκείνο λοιπόν το μοναδικά σπάνιο προσόν ήταν το πώς μπορούσε να κάνει χημεία με διαφορετικούς τύπους ανδρών κι αυτό φαίνεται ολοκάθαρα στο «ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ» (Warlock) που είχε κάνει με τον ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΝΤΜΗΤΡΙΚ στην «20th Century Fox» όπου ήταν η γυναίκα που επέλεξαν για να συνυπάρχει με τρεις εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους άνδρες, όπως το υπαγόρευε το σενάριο, κι αυτοί ήταν ο ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΟΥΙΝΤΜΑΡΚ, ο ΧΕΝΡΥ ΦΟΝΤΑ κι ο ΑΝΤΟΝΥ ΚΟΥΗΝ. Η Ντόροθυ Μαλόουν γινόταν μοναδική και για τους τρεις και στο ίδιο φιλμ σχημάτιζε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις ζευγαρώματος.
Κάτι, που στα επόμενα χρόνια, μόνο μια φορά το είδα να ξανασυμβαίνει κι ήταν με την ΚΙΜ ΜΠΑΣΙΝΓΚΕΡ στο «Λος Αντζελες Εμπιστευτικόν», το «Μία γυναίκα για χημεία με όλους τους άνδρες του cast»
Μετά το «PeytonPlace» την ψιλοχάσαμε. Είχε βγει από το σινεμά λόγω πολυετούς θητείας στην τηλεόραση οπότε στο διάστημα αυτό αφενός τα πρότυπα άλλαξαν κι εκείνη μεγάλωσε κάπως, δεκαετία 70 άλλα ζητούμενα, σιγά σιγά αποτραβήχτηκε, προς μεγάλη μου λύπη αν και θα επιθυμούσα να την έβλεπα να παίζει και μεγαλώνοντας, ως μιά γυναίκα με υπαινικτικό χαμόγελο που μπορούσε να παραμένει σεξουαλική ανεξαρτήτως ηλικίας.
Τα είδα ολοζώντανα μπροστά μου τα παραπάνω όταν ξαφνικά τη διέκρινα , πρώτα ως περαστική σε μια σκηνή και κατόπιν σε δική της σκηνή προς το φινάλε-άρα δεν είχα κάνει λάθος, δεν ήταν φαντασίωση μου- στο «ΒΑΣΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ» όπου αυτή ήταν η κρυφή λεσβιακή αμαρτία της Σάρον Στόουν, που έκρυβε και μέρος του αινίγματος. Την είδα κι ήταν ακριβώς όλα αυτά που φανταζόμουν κι επιθυμούσα για εκείνην. Αλλά βγήκε για λίγο ενώ την ήθελα παραπάνω. Το συζήτησα αυτό κάποια στιγμή με τον μοντέρ της ταινίας, τον ΦΡΑΝΚ ΟΥΡΙΟΣΤΕ, στενό συνεργάτη του Πολ Βερχόφεν και τον ρώτησα «γιατί ο Βερχόφεν αφού είχε τη θεία έμπνευση να την κάνει «casting» δεν της έδωσε και μια δυό σκηνές παραπάνω που να της αξιοποιήσει κι άλλα προσόντα». Και τότε ο Ουριόστε μου έδωσε μια απάντηση από εκείνα τα ωραία κινηματογραφικά μαθήματα που έχω πάρει στη ζωή μου από εκείνους που ΚΑΝΟΥΝ κινηματογράφο κι όχι από θεωρητικούς και λοιπούς: «Τα έργα γίνονται με συγκεκριμένα συστατικά. Η Ντόροθυ Μαλόουν , για το όσο τη χρειάστηκε ο Πολ (Βερχόεν) ήταν ό,τι έπρεπε. Το παραπάνω ήταν εκτός δομής της ταινίας, θα την έβλεπες περισσότερο αλλά θα χαλούσε και την ταινία και δεν θα πρόσφερε τίποτα και στην ίδια. Με αυτή την επιλογή να δεις πως θα τη θυμάσαι περισσότερο» μου είχε πει ο σοφός μοντέρ κι εγώ το αποθήκευσα. Πάντως και την καριέρα της έκανε, και τους τρεις γάμους της έκανε, και το ΟΣΚΑΡ το πήρε, και μακροζωία είχε- στα 92 της έφυγε.. Κι άφησε την εικόνα σε όλους που την αγαπάμε και σε εκείνους που θα την ανακαλύψουν μελλοντικά σε κάποια από τις κλασικές ταινίες της.
Την αγαπούσα πολύ- περιττή η διευκρίνιση.