Όταν είδα την πρώτη φορά τη σουηδική αυτή ταινία του σκηνοθέτη Ρούμπεν Οστλουντ, σε συνθήκες κλειστής ιδιωτικής προβολής για την Ευρωπαική Ακαδημία, τη χαρακτήρισα ως σύγχρονη σουηδική προσπάθεια να συνδυαστούν η περιπέτεια ως είδος με τα ψυχογραφικά του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Τη δεύτερη φορά που την είδα σε συνθήκες αίθουσας , με κοινό,  μου φάνηκε οικογενειακό δράμα και τίποτε άλλο. Η κατάμεστη αίθουσα το προσυπέγραφε. Κι η αναφορά στον Μπέργκμαν ήταν «σουηδική βιασύνη» και τίποτε άλλο.

Μια κι η προβολή της ταινίας του Μάικ Λι συνέπεσε στην Αθήνα με την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα Οσκαρ, κι έλαβε τέσσερις (4), ας ξεκινήσουμε από τα επιτεύγματα του και στη συνέχεια περνάμε στις αδυναμίες του

εδώ   ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΥΣ ταινιων.

Ξεκινάμε γρήγορα - γρήγορα με μια πρώτη εκτίμηση επί του συνόλου , για μια πρώτη ικανοποίηση των φίλων. Κι αυτό αφορά στις πρώτες γενικές εκτιμήσεις κυρίως των μεγάλων κατηγοριών. Εννοείται πως θα έχουμε καθημερινές σχεδόν αναλύσεις, ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ, σε όλη τη διάρκεια του ενός μηνός και κάτι μέχρι την απονομή στις 22 Φεβρουαρίου.

Να δούμε τι προτείνουν και δύο «τεχνικά» (καλλιτεχνικότατα) Σωματεία, ως επιτεύγματα των κλάδων τους , ενόψει των Οσκαρ 2015.

Πρώτα δείτε τη λίστα και τα ονόματα που περιλαμβάνει κι ύστερα θα μιλήσουμε

Το σημαντικότερο είναι ότι έχει καταρρεύσει (για πρώτη φορά ευαρεστήθηκε να το γράψει και το «Variety»- επιτέλους!) αυτός ο καλλιεργημένος ΜΥΘΟΣ περί «προάγγελου των Οσκαρ». Από πού κι ως πού; Η «κάλπη» για το Οσκαρ και τις  υποψηφιότητες του έχει κλείσει πριν την ανακοίνωση των «Χρυσών Σφαιρών».  Κι επιπλέον , ποιοι είναι αυτοί στις «Χρυσές Σφαίρες» ώστε η Ακαδημία Κινηματογράφου να περιμένει τη γνώμη τους; Είναι ένας καλλιεργημένος μύθος από το publicity.

Ας την προσεγγίσουμε λίγο διαφορετικά αυτή την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ταινία που βλέπω ότι έχει πολλούς φίλους κι οπαδούς οι οποίοι επιθυμούν, με τις δυνατότητες που παρέχει πιά στις μέρες μας το Διαδίκτυο, να εκδηλωθούν υπέρ αυτής, να της δώσουν ακόμα  και το Οσκαρ. Δεν πάω να τους απογοητεύσω- κάθε άλλο!-αλλά να τους εξηγήσω μερικά πράγματα που παρεξηγούν. Και στέκομαι σε αυτό το σημείο επειδή όλη η συζήτηση γύρω από την ταινία έχει σημείο αναφοράς τα Οσκαρ.

Τα BAFTAμε εκνευρίζουν σχεδόν όσο κι οι «Χρυσές Σφαίρες». Με εκνευρίζουν επειδή είναι τα βραβεία της μόνης Ακαδημίας στον κόσμο που προσπερνά τα δικά της έργα κι ασχολείται με το Χόλυγουντ ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΑ ΟΣΚΑΡ

Δηλαδή, εξωτερικά αψεγάδιαστο, στην ουσία κανένα βάθος, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι του λείπει το περιεχόμενο. Απλώς η προσέγγιση γίνεται μέσω μιάς καλά οργανωμένης παραγωγής κι ενός εξίσου οργανωμένου publicity, που η «σκηνοθέτης Τζολί» όπως συστήνεται στο διαφημιστικό trailer, γνωρίζει πολύ καλά.