Την πρωτοείδα πιτσιρίκι, στη «ΣΚΙΑ»  του NTAΡΙΟ ΝΙΚΟΝΤΕΜΙ.  Θίασος ΜΥΡΑΤ-ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, Θέατρον «Αθηνών».Επαιζε την «άλλη». Την αντίζηλο , με την οποία έρχεται αντιμέτωπη η ηρωίδα , όταν ανακτά την υγεία της, ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια. Μου είχε κάνει εντύπωση, δεν την είχα ξαναδεί ούτε την είχα ξανακούσει. Στο πρόγραμμα την έγραφαν ως ΝΟΝΙΚΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ. Μου έκανε εντύπωση επειδή στη Σκηνή στεκόταν στα ίσα με τη λαμπερή Βούλα. Ενάμιση χρόνο αργότερα, την είδα στο φιλμ «Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ» όπου εκεί είχε άλλο όνομα: ΝΟΝΙΚΑ ΓΑΛΗΝΕΑ. Αναρωτήθηκα μήπως δεν ήταν η ίδια αλλά η φυσιογνωμία της μου είχε «γράψει» και θεωρούσα ότι ήταν η ιδια. Ναι, τελικά ήταν η ίδια και μάλιστα έμαθα ότι η εκείνη η εμφάνιση στο έργο του Νικοντέμι ήταν ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ.

Στη λέξη «γουέστερν» θα μπορούσα να αντιπαραβάλλω ελληνική λέξη, ελληνικούς όρους, και να το χαρακτηρίσω «ΟΡΕΙΝΟ δράμα ή ΟΡΕΙΝΗ Περιπέτεια ή και ΟΡΕΙΝΗ δραματική περιπέτεια» διότι ποιο είναι το ακριβώς αντίστοιχο στη δική μας περίπτωση; Σε μας «γουέστερν», «δυτικό» δηλαδή, είναι το  ΟΡΕΙΝΟ. Εκεί συγκρούονταν οι συμμορίες, οι ληστές, η Χωροφυλακή κλπ. Η δικιά μας «Δύση» είναι το Βουνό.

Ειδικά ως ΘΕΡΙΝΗ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ έρχεται και δένει. Το επισημαίνω επειδή το είδα σε θερινό κι όχι σε cineplex. Βεβαίως κι εκεί θα κάνει, επίσης, τη δουλειά του, δεν χωρεί αμφιβολία .

Μόνο που «λιμανίσιο» δεν σημαίνει «έργο καταγωγίων». Δεν έχει να κάνει με την Τρούμπα αλλά με μια παράλληλη πλευρά του λιμανιού. Και της πειραιωτικης ψυχής. Κι οι ηρωίδες είναι γυναίκες.

Τα «ΟΚΤΩ ΒΟΥΝΑ» του ζευγους των Φλαμανδών κινηματογραφιστών  Φέλιξ Βαν Κρενιγκερ και Σαρλότ Βατντερσμερ, από το βιβλίο του Πάολο Κονιέτι γύρω από μια ιστορία φιλίας κι ενηλικίωσης  που διαδραματίζεται σε χωριό των Αλπεων, ήταν η νικήτρια ταινία, χωρίς ωστόσο να σαρώσει στην απονομή των φετινών DAVID DI DONATELLO, των βραβείων της ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η ταινία αυτή που μας επαναφέρει τον ΤΖΑΝΙ ΑΜΕΛΙΟ είναι μαζί με «ΤΑ ΟΚΤΩ ΒΟΥΝΑ» οι δυο διεκδικήτριες με τις περισσότερες υποψηφιότητες, στα ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΥ, τα οποία απονέμονται στη Ρώμη  στις 10 Μαϊου

Το πρώτο κέρδος, από αυτή τη γαλλική ταινία, είναι μια διαφορετικότητα στην προσέγγιση του δικαστικού είδους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτιάχνει υποχρεωτικώς και «Σχολή» ,ωστόσο θα μπορούσε.

Το έργο αυτό, ξεκινά ως θεατρικό, από τη ΣΥΝΟΙΚΙΑ. Από την ΚΑΛΛΙΘΕΑ. Τότε που ακόμα άκμαζαν και συνοικιακά θέατρα, με συνοικιακούς θιάσους. Με φθηνότερο εισιτήριο, χωρίς φανφάρες περί «αποκέντρωσης», η αποκέντρωση ήταν γεγονός, εξαναγκαστικό. Ηθοποιοί που έμεναν εκτός πιάτσας, θεατές που δεν είχαν τη δυνατότητα να ανεβοκατέβουν στην Αθήνα , να πληρώσουν ακριβό εισιτήριο και να δουν κάτι πιο πρωτοκλασάτο, πιο επίσημο, πιο θεσμικό .Στη Χούντα  παρήκμασαν τα συνοικιακά θέατρα, με τη "συνοικιακή" τους μορφή κι όλα χαρακτηρίστηκαν "αποκέντρωση'.

Το «ΕΚΤΌΠΙΣΜΑ» σαφώς και πηγαίνει στον πρωταγωνιστή, τον ΡΑΣΕΛ ΚΡΟΟΥ. Ο «ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ»  πηγαίνει στο περιεχόμενο και παραπέμπει σε είδος , κι από αυτό θα αρχίσουμε

Πως έχει γράψει και πως έχει σκηνοθετήσει το ΑΝΑΜΟΡΦΩΤΗΡΙΟ, τι τόλμη και τολμηρότητα, και συγχρόνως πως έχει σκηνοθετήσει τη ΖΩΗ, τη ΛΑΣΚΑΡΗ, σε ένα ακόμα δυνατό δραματικό ρόλο, ίσως τον δυνατότερο της καριέρας της .