Βέβαια, ο «ΚΩΛΟΚΑΙΡΟΣ» με τη μεταφορική αλλά και κυριολεκτική σημασία, έχει την τύχη , το προσόν ή ό,τι άλλο θέλετε στο να συνυπάρχει με εκπληκτική ΙΣΑΞΙΑ του παράσταση. Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΛΟΥΜΠΗ.Θα τα πούμε με τη σειρά
Αρχίζω από το έργο, διότι πραγματικά με συγκλόνισε. Του ηθοποιού και συγγραφέα ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΥ, το οποίο είναι έργο πολυεπίπεδο, εντελώς ελληνικό αλλα και με την καθολικότητα του κάθε ηττημένου απανταχού της Γης.
Αυτό που συγκλονίζει στο έργο είναι το σκάψιμο των ανθρώπων, η αλήθεια των ανθρώπων και καθαρά συγγραφικά, ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΓΡΑΦΗΣ
Γεματο επίπεδα είναι το έργο, τόσο στους χαρακτήρες όσο και στον ίδιο τον μύθο. Κάθε χαρακτήρας ξετυλίγει τον εαυτό του και μαζί του ξετυλίγει και τους άλλους, μόνο που το ίδιο κάνουν κι άλλοι τέσσερις σε αυτό το έργο των πέντε προσώπων κι όλα αυτά έρχονται και συνδέονται και συνδυάζονται και δηλώνουν συγγραφική δύναμη.
Ας τα κάνουμε πιο λινά . Διότι και το έργο λιανά μας τα κάνει. Και μπορεί και μας αγγίζει. Μας συνθλίβει με την σκληρότητα του, μας επαναφέρει με την ψυχή του. Περιλαμβάνει στο γράψιμο έναν σκληρό ρεαλισμό, σε λόγια κι έργα και ταυτοχρόνως ένα «γκροτέσκο» μοναδικής ισχύος που υπονομεύει διαρκώς καταστάσεις, ανθρώπους .
Ο συγγραφέας, διάβασα εκ των υστέρων στο πρόγραμμα, κάνει μια αναφορά στον ΗΛΙΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟ. Αυτόν ακριβώς αισθανόμουν ως αφετηρία στον τρόπο που μιλάνε, στον τρόπο που συμπεριφέρονται, που σκέπτονται. . Οι άνθρωποι του Τσιοτσιόπουλου είναι γεννημένοι κάπου μέσα εκεί. Από το σπέρμα του. Κάπως έτσι αναγνωρίζεται κι ο συνδυασμός του ρεαλισμού με το γκροτέσκο που δεν σε αφήνει σε ησυχία
Σε ένα μπουζουξίδικο της Ελευσίνας παίζεται η ιστορία, κάπου χαράματα, όταν έχει σχολάσει το πρόγραμμα κι έχουν μείνει επί σκηνής δύο άτομα. Ο ένας τρέχει το μαγαζί, όπως θα μάθουμε παρακάτω, ο άλλος είναι φίλος και συνεργάτης.. Της νύχτας άνθρωποι. Ειδικά ο πρώτος, που τον παίζει εξαίρετα κι αληθινά ο συγγραφέας του έργου, ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΟΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ο οποίος στήνει και στη σκηνή το απέριττο που βγάζει όταν παίζει στην κάμερα.
ΚΙ εμφανίζεται μία τρανς. Και τους αφήνει άφωνους. Είναι ένας άνθρωπος μεσόκοπος εξαφανισμένος πέντε χρόνια που έφυγε βαρύς κι ασήκωτος μάγκας της νύχτας, δεν έδωσε σημεία ζωής για πέντε χρόνια κι επέστρεψε μεταμφιεσμένος σε γυναίκα. Επέστρεψε διότι αύριο κηδεύεται η μάνα του. Το σοκ μεγατόνων ξεκινά από εδώ. Και για τους χαρακτήρες του έργου αλλά και για τον θεατή που βλέπει στο ρόλο αυτό να βγαίνει ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΑΚΑΤΟΣ. Και καταλαβαίνετε. Το πως παίζει την τρανς χαμηλόφωνα, σύμφωνα πάλι με τις υποδείξεις του έργου, δεν ξεφευγει ποτέ σε οποιαδήποτε «γραφικοποίηση», και θελω να πω κι αλλα για την ερμηνεία του αλλά δεν θελω να προδώσω τις εξελίξεις, ωστόσο, θα πω ότι παρά την αλλαγη ρούχου παρακάτω και την επαναφορά στα ανδρικά ενδύματα, ο τόνος δεν αλλάζει.. Παραμένει αυτός που ήταν. Είτε μιλά σιγανά είτε σε έξαρση. Ώστε να καταλήγει μυστήριο κι η μεταμφίεση της αρχής. Μεταμφίεση ή μήπως φάρσα; ‘Η πρόκληση για την πρόκληση; Και βέβαια , το σπάσιμο το συναισθηματικό γίνεται προς το ττέλος με το ρούχο εκείνο που θα κάνει τον ήρωα ακόμα πιο δραματικό πρόσωπο, ποιο είναι αυτό, θα το δείτε στην παράσταση, εκεί, πάντως, είναι που φαίνεται το βαθύ ανθρώπινο, συναισθηματικό δράμα κι ο ηθοποιός το αναδεικνύει. Όπως κάνουν κι οι αλλοι φυσικά με τους ρολους τους. Φυσικά και δεν σταματά εδώ η θύελλα.Στην αρχή, εννοώ Με τον αιφνιδιαστικό ερχομό και την εμφανιση του από 5ετίας εξαφανισμένου. Καταφθάνει κι ο αδερφός του. Του εξαφανισμένου. Και σε λίγο καταφθάνει κι η σύζυγος. Διότι υπάρχει και σύζυγος.
Τωρα αν ο αναγνώστης νομίζει ότι το σοκ είναι το περιστατικό που ο επι πεντε χρόνια εξαφανισμένος επέστρεψε δηλώνοντας άλλο φύλλο….. Αυτό είναι η αφορμή. Συγκλονιστική αφορμή. Αλλά δεν τελειώνει εδώ. Τωρα μόλις αρχίζει. Το θέμα είναι τα ερωτήματα που βάζει για το πως και το γιατι και τους γυρω .. εξου και τα επίπεδα που ανέφερα στην αρχή. Διότι ξετυλίγεται ιστορία που σαν την θάλασσα του Σεφερη οδηγεί στην άλλη θάλασσα κι η ιστορία οδηγεί στην άλλη ιστορία κι η άλλη στην τρίτη κι η κάθε μία ιστορια είναι πότε του ενός πότε του άλλου και συνδέονται όλες μεταξύ τους και κρύβουν πίσω τους μυστικά , απαγορεύσεις, πάθη, όλα αυτά δηλώνονται σε δραση του έργου καθώς οι ηρωες κοιτουν πίσω και μιλουν για το παρελθόν. Δεν κατεβάζουν «Θεσεις». Είναι άνθρωποι που κρύβουν πολλά κι ο θεατής συγκλονίζεται.
Συγκλονίζεται διότι του το επιτρέπει η παράσταση, δεν του το επιτρέπει απλά, τον ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ. Η παράσταση είναι εφάμιλλη του έργου, δηλώνεται κι επίσημα η δραματουργική επεξεργασία δίπλα στη σκηνοθεσία. Ηταν εμφανής η σκηνοθετική παρουσία στο κείμενο. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΛΟΥΜΠΗΣ έχει κάνει υψηλού επιπέδου δουλειά και στους δυο τομείς, στον εξής ένα , μια κι είναι αδιαίρετοι…..
Κι είναι εξαιρετικά εμπνευσμένο όλο το στήσιμο.
Καταρχάς με το σκηνικό (ΝΑΤΑΣΑ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ-υπογραφει και τα κοστουμια). Ένα εκπληκτικό σκηνικό ρεαλιστικής απεικόνισης αλλά και γκροτέσκας τρέλας. Μπουζουξιδικο της Ελευσίνας στο σχόλασμα, γαρύφαλλα στρωμένο το πάτωμα , κάποια αντικείμενα και σαν να μοιάζουν αναποδογυρισμένα…Απίστευτα υποβλητικός ο φωτισμός για να συνδυάσει το ρεαλισμό με το γκροτεσκ , να δωσει τη συγκεκριμένη αίσθηση του συγκεκριμένου μπουζουξίδικου της συγκεκριμένης ωρας (ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΛΩΤΣΟΤΗΡΑΣ). Κι ο ΗΧΟΣ, ο ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ Ηχος (ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΣ)
Η μπαγκέτα του σκηνοθέτη.
Θα ήθελα να αναφέρω και τους άλλους τρεις ηθοποιούς, τον ΣΤΕΛΙΟ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ που παίζει το ρόλο του αδερφου του Σταμουλακάτου και δεν τον παίζει σαν τύπο αλλά τον οδηγεί στο χαρακτήρα ως καλά διαβασμένος, , τον ΘΑΝΟ ΑΛΕΞΙΟΥ με την υπονομευτική κωμικότητα του και την ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΙΑΛΥΝΑ στο ρόλο της συζύγου- ισως ένας -δυο τόνοι στη φωνή να ήθελαν κατέβασμα, όμως από την άλλη αντιλαμβάνμαι το γκροτεσκο που υπάρχει στο ρόλο και ίσως με αυτό τον τρόπο βρίσκει τη λύση.
Το έργο μέσα από τη σκληρότητα του, είναι γεμάτο αισθήματα. Τα παίρνεις μαζί σου, εξου και το σκέφτεσαι . Γεμάτο προδοσίες. Ανθρώπινες προδοσίες , κάποιες κι από τους ίδιους τους εαυτούς τους.. Κι όλο αυτό, να, θα το πω. Πολύ μα πολύ ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Πολύ δικό μας πράγμα. Εκεί μέσα είμαστε . Αυτοί ειμαστε.. Και το φινάλε μας το υπενθυμίζει πολύ σοβαρά. Εννοείται χωρίς κήρυγμα. Απλά, μέσα από τις διαπιστώσεις στις οποίες μας οδηγεί η κορύφωση του δράματος.
Αισθάνθηκα πολύ γεμάτος.