Η ταινία, από άποψη, καθαρώς κινηματογραφική τα έχει όλα στην εντέλεια. Ο ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΦΙΝΤΣΕΡ που γνωρίζει καλά το αστυνομικό είδος έχει κάνει υπέρτατη δουλειά. Με ήρωα ένα πληρωμένο εκτελεστή που ταξιδεύει σε έξη γεωγραφικά σημεία.

Από που να ξεκινήσω; Από το πως το έχει ρυθμίσει ο Φίντσερ σκηνοθετικά; Κι αντιμετωπίζει την περίπτωση από τη μεριά της τελετουργίας;!!! Ναι, η τελετουργία του εγκλήματος, πως στήνεται κι οργανώνεται από έναν επαγγελματία εκτελεστή

Πραγματικά , θαυμάζεις τη δουλειά της σκηνοθεσίας. Κι ο Φίντσερ, «μανούλα» στο μοντάζ, ως σκηνοθέτης εννοώ, και στο πόσο βασίζεται, κάνει συνεννόηση με τον μοντέρ  , αφού έχει προηγηθεί ανάλογη με τον διευθυντή φωτογραφίας, για πλάνα και¨ «κοψίματα» τελετουργίας.  Ο Φίντσερ ως σκηνοθέτης με το ΜΟΝΤΑΖ έχει μια σχέση βαθιά. Δουλεύει τόσο καλά με αυτό, το έχει πρώτιστο εργαλείο ώστε για παράδειγμα στο «Seven» να νομίζουν κάποιοι που δεν ξέρουν τι είναι σενάριο ότι ήταν ..το σενάριο της δεκαετίας (την ίδια χρονιά που υπήρχε το μάθημα αστυνομικού σεναρίου «Συνήθεις ύποπτοι»). Δεν υπήρχε σενάριο στο «Seven»,, μια ευθεία γραμμή ήταν η υπόθεση, δεν υπήρχε πλοκή με παρελάσεις ή περιπλοκές  υπόπτων, υπήρχε όμως ένα μοντάζ μεγατόνων που έκανε το έργο να μοιάζει με πλοκή. Να παω στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΑΤΟΥΑΖ»; Για το πόσο στηρίχτηκε αφηγηματικά στο Μοντάζ; Να πάω και στα μη αστυνομικά και να σταθώ στο «ΤΗΕ SOCIAL NETWORK»; Πως έδενε τα κολεγιακά με τα ιντερνετικά κι έβγαζε εκείνο το σφίξιμο;

Κι εδώ που έχουμε μοντάζ τελετουργίας, δείτε πως ξεκινάει, με τι τρόπο, ΤΟΥΣ ΤΙΤΛΟΥΣ. Σε τι κλίμα μας βάζει σιγα σιγα

 Είπα , όμως, ότι έχει προηγηθεί  η συνεννόηση με το διευθυντή φωτογραφίας. Τι κάδρα, τι διάρκειες, τι φωτισμοί, τι πλάνα αφήγησης, αυτά που κινηματογραφικά είναι για να δίνουν την εντύπωση ότι πάνε την υπόθεση παρακάτω, καθότι έρχεται κι η συνεννόηση με τον μοντέρ.

ΚΕΡΚ ΜΠΑΞΤΕΡ ο μοντέρ. Ποσο υπολογίζει σε αυτόν τον Αυστραλό ο Ντέηβιντ Φίντσερ, τα δυο Οσκαρ τα έχει πάρει για ταινίες του Φίντσερ, από αυτές που ανέφερα, το «Social network» και «Το  κορίτσι με το τατουάζ». Back to back!!! Κι η επιπλέον υποψηφιότητα του, παλι για ταινία του Φίντσερ ήταν, για την «απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάττον», τι ιστορίες φτιάχνει το μοντάζ στη σκηνοθεσία.

Και στη φωτογραφία έχει και πάλι τον ΕΡΙΚ ΜΕΣΕΡΜΙΝΤ , τον Γερμανό, που κι αυτός Οσκαρ πήρε για ταινία του Φίντσερ, για το «MANC» κι εξελίσσεται σε πολύτιμος.

Και βέβαια σε αυτό το τελετουργικό και στο συντονισμό, κυρίως με το μοντάζ έχει συμβάλλει κι η μουσική των δυο πρωτότυπων  μουσικών ταλέντων  ΤΡΕΝΤ ΡΕΖΝΟΡ και ΑΤΤΙΚΟΥΣ ΡΟΣ που κι αυτοί έχουν την «φιντσερική» Οσκαρ-ιά τους, με το «social network» (αυτοί έχουν κι ένα εκτός Φίντσερ, για το κινούμενο σχέδιο «Soul»)

Με άλλα λόγια, ο Φίντσερ πατάει σε στέρεο έδαφος συνεργατών και πάνω εκεί , και δι’ αυτων, αναπτύσσει τη σκηνοθεσία του. Η ταινία αυτή ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι ένα εκπληκτικό μάθημα περι Σκηνοθεσίας , περί του πως δουλεύει ο σκηνοθέτης, με ποιους, σε τι και σε ποιους βασίζεται. Ώστε να καταλάβει την έννοια σκηνοθεσία

Δυστυχώς σε αυτό το σημείο έρχεται η αγελάδα, δίνει μια κλωτσιά και χύνει το γάλα.

Ποια είναι η αγελάδα; Το σενάριο! Η απουσία του.

Και θα το εξηγήσω. Διότι όλα αυτά τα υπέροχα κινηματογραφικά που συμβαίνουν και που ανέφερα πιο πάνω κι αυτή η επίσης υπέροχη επικέντρωση σε πρωταγωνιστή, κι η εύρεση του καταλληλότερου, του ΜΑΙΚΛ ΦΑΣΜΠΕΝΤΕΡ που κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ως «Δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο», πολύ όμορφος, πολύ επιβλητικός, πολύ πρωταγωνισταράς, πολύ μυστηριώδης σε  ύφος…δεν έχει ψυχολογικές λεπτομέρειες..

Από το τελετουργικό, απουσιάζει ο χαρακτήρας. Είναι εκεί που υπερέχει το «Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ"», ο «ΣΑΜΟΥΡΑΪ" του Ζαν Πιερ Μελβιλ με τον Αλαίν Ντελόν, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η ταινία του Φίντσερ ίσως από εκεί εμπνέεται, ίσως την έχει ως πρότυπο, για το τελετουργικό ενός πληρωμένου φονιά, μόνο που από τον φονιά του Φίντσερ λείπει ο χαρακτήρας. Ποτε δεν τον μαθαίνουμε, ποτέ δεν νιώθουμε τις αντιδράσεις του επι της ουσίας παρόλο ότι από το ξεκίνημα με διάφορα voice-over μας αφηγείται ο εκτελεστής τις τεχνικές λεπτομέρειες του επαγγέλματος του. Κάποιες τις αποπειράται και για ψυχολογικές. Δεν είναι επί της ουσίας.

Εξου κι ο Φασμπέντερ κάνει παιχνίδι μόνος του, οι θαυμαστές του κι οι θαυμάστριες του θα τον χορτάσουν να τον βλέπουν αλλά δίπλα του δεν αναδεικνύεται κανένας ρόλος. Είναι όλοι φευγαλέοι. Με τους φευγαλέους πως θα κάνει πορτραίτο δικού σου ήρωα; Ακομα κι η ΤΙΛΝΤΑ ΣΟΥΙΝΤΟΝ ,που παραμένει ένα κεφάλαιο συμμετοχής σε ‘όποια ταινία κι αν εμφανίζεται, κάνει κι εδώ την απόπειρα ανεβάσματος με τη μακρά σκηνή στην οποία συμμετέχει αλλά ούτε αυτή έχει «κότσια» ως χαρακτήρας.

Αυτά ως προς το ουκ εα με  καθεύδειν το του «Σαμουράι» τρόπαιον.

Όμως τέτοιος ρυθμός, τέτοια φωτογραφία, τέτοιος μυστηριώδης πρωταγωνιστής, μπορεί και να σε κάνουν να προσπεράσεις τις…αντιξοότητες και τους παραλληλισμούς περί Μελβίλ, Ντελόν και «Σαμουράι» και να δεις την ταινία ως ταινία.. Το οποίο, στην τελική, είναι και το πιο σωστό…