Εχουν αρχίσει πάντως κι..αφικνούνται. Πρώτη κατέφθασε η ΝΤΑΪΑΝ ΓΟΥΟΡΕΝ η τραγουδοποιός, υποψήφια ΔΕΚΑ φορές για ΟΣΚΑΡ χωρίς νίκη- κι ύστερα λένε για την Γκλεν Κλόουζ. Είναι υποψήφια με τραγούδι από ντοκυμαντέρ το "RBG", Ωρε αγωνία η κακομοίρα. Από τις δυο το εκεί μεσημέρι έφτασε.
Για τα ΟΣΚΑΡ μιλάω, μη μου ξεχαστείτε, με τις τόσες διακρίσεις των Ελλήνων στο παγκόσμιο μοντάζ. Απόψε περιμένουμε Μαυροψαρίδη και Λάνθιμο κι αρχίζουμε στις 3 το πρωί , που τραγουδά κι ο Μαζωνάκης....χαχα
Κι έτσι φτάσαμε αισίως στο… ΦΙΝΑΛΕ. Στην ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ. Η οποία συμβολικά είναι και το επιστέγασμα.
Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό περί «ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ» και του πως επιλέγεται είναι πως για την Καλύτερη ταινία, στις ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ, ψηφίζουν ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΛΑΔΟΙ. Μαζί με το δικό τους κλάδο, ψηφίζουν υποψηφιότητες και για καλύτερη ταινία.
Και βασικά ΗΘΟΠΟΙΙΑΣ. Διότι αυτό που είδα στην περίπτωση της ΜΕΛΙΣΑ ΜΑΚ ΚΑΡΘΥ με κατέπληξε. Επειδή είδα μια απόλυτη ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ. Κι όταν λέω «μεταμόρφωση» εννοώ στον τρόπο με τον οποίο έπαιξε το δράμα μία κωμικός.
Μόνο που πρόκειται για «ΕΡΓΑΚΙ»- να το ξεκαθαρίσουμε. Να ξεκαθαρίσουμε, όμως, και κάτι ακόμα. Ότι τη λέξη «εργάκι» δεν τη χρησιμοποιώ για να το υποτιμήσω όσο για να το προσδιορίσω.
Πιο «στρωτή» δείχνει η φετινή χρονιά στο είδος του ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ, που τα τελευταία χρόνια , τα τελευταία ΑΡΚΕΤΑ χρόνια, θα έλεγα, παρουσιάζει άνοδο- η φετινή πεντάδα δείχνει μια παγιοποίηση. Με την έννοια ότι το ψυχαγωγικού χαρακτήρα φιλμ κινουμένου σχεδίου δείχνει να έχει ανακτήσει έδαφος, μια και στις προηγούμενες χρονιές είδαμε κι άλλες απόπειρες, ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικά αδιαμφισβήτητα αλλά που άφηναν αναπάντητο το ερώτημα» «Που απευθυνόμαστε;»
Το κράτησα για εδώ, περί κεντρικού ήρωα. Βασική αρχή περί Σεναρίου και Ρόλου. Ο θεατής πρέπει να βλέπει την ιστορία μέσα από τον κεντρικό ήρωα, όπως τη ζει αυτός. Αν κάτι ξέρει ο θεατής που δεν γνωρίζει ο ήρωας τότε έχουμε τη λεγόμενη «τραγική ειρωνεία». Αν, όμως δούμε κάτι που δεν γνωρίζει ο ήρωας και δεν υπήρχε λόγος να το δούμε κι εμείς, τότε υπάρχει σεναριακό σφάλμα. Το σενάριο πρέπει να γράφεται από τη ματιά του κεντρικού προσώπου, ακόμα κι αν έχουμε έργο ζευγαριού. Πάντα, ο ένας εκ των δύο θα είναι πιο… πρώτος από τον πρώτο. Στα «καλύτερα μας χρόνια» από πού είναι γραμμένο το σενάριο; Από τη μεριά της Στρέηζαντ ή του Ρέντφορντ; Στο «Love Story» από πού το κοιτάμε; Από τον Ράυαν Ο Νηλ ή από την Αλι ΜακΓκρόου; Στο «Ένα αστέρι γεννιέται;»
Επειδή είχα κάνει πρόσφατα την OSCAR 2019 ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 17 περί ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ, πιάνομαι από αυτή την ταινία για να πω κάποια πράγματα, την οποία είδα δύο φορές.
Και ξεκινώ από το ότι πρόκειται για ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ σεναριακής διασκευής κι ότι θα αξιζε να γίνεται μάθημα πάνω σε αυτήν, σε τούτο τον τομέα.
Όπως είχα γράψει και στην ΑΝΑΛΥΣΗ Νο 5 για τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ των OSCAR 2019, στο PANTIMO. GR , αυτά τα δύο φιλμ θα ήταν οι «βασικοί μέτοχοι» της κατηγορίας.
Ή «ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ ΣΕΝΑΡΙΟ» αν θέλουμε να ακριβολογούμε επί της ελληνικής γλώσσας.
Η κατηγορία αυτή είναι που εστιάζεται πάνω στο διαχωρισμό σεναρίου κι οποιασδήποτε άλλης γραπτής πηγής και κυρίως λογοτεχνήματος. Φυσικά και στο πρωτότυπο σενάριο ισχύουν τα ίδια που θα διαβάσετε παρακάτω, εκεί όμως όλα γίνονται εξαρχής. Η κατηγορία του «ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΥ» μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τη διαφορά.