Κι όταν λέμε στυλ- ώστε να μη θυμώσει εκεί πάνω που θα βρεθούνε, ο ΣΥΝΤΝΕΥ ΛΙΟΥΜΕΤ που καταριόταν τη λέξη επιμένοντας πολύ σωστά πως ΟΛΟΙ οι σκηνοθέτες έχουν στυλ , ο καθένας το δικό του- εννοώ την πινελιά, το κάτι, εκείνο το απροσδιόριστο που δίνει σε μια ταινία κομψότητα κι υπογραφή. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. Οπότε το στυλ ντύνει και τα είδη.
Στον ελληνικό κινηματογράφο απευθύνεται το ερώτημα του τίτλου, στον ταλαίπωρο ελληνικό κινηματογράφο που ποτέ του δεν τον αγάπησε κανείς. Μόνο κάποιους βαφτισμένους σε auteur αγάπησαν κυκλώματα και παρέες κι ανάλογα με την ισχύ τους, επέβαλαν πρόσωπα όχι όμως κι έργα.
Ένα επεισόδιο μας έμεινε ακόμα- τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;; Τόσο για το ΠΩΣ θα το τελειώσουν όσο και για το τι είδους κορύφωση να του ετοιμάζουν. Διότι κάθε επεισόδιο ήταν και μία ΕΚΠΛΗΞΗ. Οπότε, μας έμεινε η αγωνία του φινάλε.
Ο ΜΑΡΚΟ ΜΠΕΛΟΚΙΟ εμπίπτει στη θεωρία του auteur είτε το έχει κάνει σκοπίμως ο ίδιος είτε τον αντιμετώπισαν ως έτσι. Συζητιέται το όνομα του αλλά λίγοι θα θυμηθούν να αναφέρουν τίτλους έργων του.Ο άνθρωπος , όμως, δεν είναι απατεώνας ούτε άσχετος.
Βρήκα πολλές «ομοιότητες» ανάμεσα στην πολωνική αυτή ταινία και στην αμερικάνικη με την Αννέτ Μπένινγκ. Ιδια αντίληψη, ίδια δομή, ίδια περίπτωση σκηνοθέτη-σεναριογράφου, ίδιες ελαττωματικότητες, ίδιες διακρίσεις..
…Και μας προσφέρει μια εισαγωγή, πριν πέσουν οι τίτλοι αρχής, στην οποία υποκλίνομαι: ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του trailerτης ταινίας «ΠΕΝΤΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΙ» που γύρισε η Τζόαν Κρώφορντ μετά την «Μπέημπυ Τζέην»
«Αμεσο» αντικείμενο εννοώ την ταινία που βλέπουμε. «Έμμεσο» αντικείμενο είναι αυτό από το οποίο προέρχεται η ταινία, αυτό στο οποίο βασίζεται. Κι ο θόρυβος γίνεται περισσότερο γι αυτό και γύρω από αυτό- ως συνήθως.
Προπάντων η Κρώφορντ. Κι έτσι όπως την παίζει η ΤΖΕΣΙΚΑ ΛΑΝΓΚ , από σούπερ σταρ ή «σκύλα» ή «αριστούχα του Publicity» ή ο,τι δήποτε άλλο, μετατρέπεται σε ένα βαθιά δραματικό πρόσωπο έως και τραγικό. Σαν μια άλλη Νόρμα Ντέσμοντ στη «Λεωφόρο της Δύσεως» του Μπίλυ Γουάιντερ. Ένα πρόσωπο μοναχικό, τραγικό, βαθύ.
Το μόνο που ξέρω είναι το με τι θα τελειώσω. Με τις ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Αν κάτι με τρελαίνει στη σειρά, και το συνειδητοποίησα στο 4ο επεισόδιο, είναι οι λεπτομέρειες. Στα πάντα!! Κι έτσι εξηγώ το στοιχείο της επιτυχίας.
Εγραφα τις προάλλες στο φιλμ του Ξαβιέ Ντολάν «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» για το ότι ο σκηνοθέτης είναι κι ο μοντέρ της ταινίας του κι ότι η σκηνοθεσία με το μοντάζ γίνονται ένα πράγμα κι αξεδιάλυτο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την ελληνική ταινία που θα τη χαρακτήριζα και περίπτωση. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ φανερώνει εξαιρετικές δυνατότητες- καθόλου με τους όρους της επιείκειας που η Τέχνη την επιείκεια δεν τη σηκώνει.