Διότι, η σειρά αυτή, αναρωτιέμαι πόσο πλέον έχει να κάνει με την «κριτική κινηματογράφου» ή με την «κριτική θαυμαστών, φανατικών αλλά και αδιάφορων». Μια και το «Star Wars» είναι κάτι πέρα από κινηματογράφος, είναι ένα προϊόν αφενός κι ένα μέρος της πόπ κουλτούρας αφετέρου, που , αμφότερα, τα σέβομαι!!!.

Όμως , επειδή αυτά συμβαίνουν μέσω του κινηματογράφου γι αυτό και πηγαίνω και τα παρακολουθώ και κάθε φορά η ιδιότητα του κριτικού, σε αυτή τη σειρά, νιώθω να μένει έξω από την αίθουσα και να με περιμένει να βγω από την υποχρέωση που έχω αναλάβει. Την υποχρέωση την έχω μεν ως κριτικός για αυτό και πάω, όμως, κάθε φορά διαπιστώνω ότι επενεργεί κάτι άλλο, πιο δυνατό, που (με) καθορίζει: Ο θεατής. Κι ως θεατής δηλώνω ότι ποτέ δεν υπήρξα fan του «Πολέμου των άστρων», κι από πιτσιρικάς, πλην του πρώτου φιλμ, όπου εκεί πάλι είχε μιλήσει ο κριτικός εαυτός μου, τον οποίο καλλιεργούσα παιδιόθεν. Απο κει και μετά, στα "StarWars» ως θεατής, έχω περάσει πολλές βραδιές πλήξης.

Δεν φταίνε οι ταινίες, είναι δικό μου το πρόβλημα.

Κι είναι μεγαλύτερο το πρόβλημα, επειδή πρέπει απέναντι του να σταθώ ως κριτικός. Σε κάτι που δεν με συγκινεί αλλά ο βαρύς τίτλος με υποχρεώνει να δώσω το παρόν κι όχι να προσπεράσω.

Λοιπόν, στο τελευταίο «STAR WARS» αισθάνθηκα μία από τις λίγες φορές ευεξία. Ως θεατής. Παίζει ρόλο πιστεύω κι ότι το είδα σε αίθουσα «Sphera» με τα τρισδιάστατα γυαλιά , όπου εγκαταστάσεις και τεχνολογία μου εξασφάλισαν μια κυριολεκτικά AΝΑΓΛΥΦΗ απόλαυση μαζί με την ανάγλυφη εικόνα, ότι βρέθηκα τελευταία Κυριακή προ Χριστουγέννων σε mall, σε ένα κλίμα εορταστικό, ότι μέσα στην αχανή αίθουσα δεν έπεφτε καρφίτσα κι είχαν συρρεύσει οι fan οι οποίοι χειροκροτούσαν και συνέτειναν στο κλίμα της… σερετονίνης, κι εκεί μέσα κάπου μπερδεύτηκα και πάλι ως κριτικός.

Διότι εγώ αυτό που είδα , το απόλαυσα. Διότι μου άρεσε η εικόνα, μου άρεσε ο ρυθμός, μου άρεσαν τα πολλαπλά ευρήματα στα ΕΦΦΕ και κάποιες κατασκευές στο σκηνικό, μου άρεσαν οι συνδυασμοί των δύο αναφερθέντων μέσα από την παρέμβαση της ψηφιακής τεχνολογίας που δεν σε άφηναν να προσδιορίσεις επακριβώς παρά μόνο να αφεθείς και να περιμένεις τα αποτελέσματα της Ακαδημίας για να σου πουν οι ειδικοί , αυτοί που κάνουν κινηματογράφο κι όχι ο κριτικοί που ΔΕΝ είναι  ΕΙΔΙΚΟΙ, μου άρεσε και το σκηνικό-παρένθεση με το διαστημικό μπαρ που μπορεί δραματουργικά να μην πρόσφερε τίποτα, όμως είχε το λόγο του- ήταν απαραίτητη μια εναλλαγή σκηνικού αφού το τωρινό περιορίζεται λόγω του σεναρίου σε τρία συγκεκριμένα σκηνογραφικά θέματα όλα κι όλα όπου ο μεγάλος ΡΙΚ ΧΑΙΝΡΙΧΣ , που έχει πάρει ΟΣΚΑΡ για το «ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΑΚΕΦΑΛΟΥ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ» του Τιμ Μπάρτον κι υποψηφιότητες για το «Λέμονυ Σνίκετ» και τους «Πειρατές της Καραϊβικής- το σεντούκι του νεκρού», κάνει σοφές κι αισθητικότατες παρεμβάσεις με χρώματα προκειμένου να σπάσει τη μονοτονία, οπότε το συγκεκριμένο σκηνικό –μπαρ μου φάνηκε απαραίτητο ώστε να δώσει λίγο πλούτο στη δράση και στην εικόνα και λιγότερο στην υπόθεση, άκουγα τον καταπληκτικό ήχο και σκεφτόμουν τα επερχόμενα Οσκαρ και τι έχει να γίνει με την «Δουνκέρκη» απέναντι, συγκινήθηκα με την επίκληση του πνεύματος της ΚΑΡΙ ΦΙΣΕΡ η οποία τελικά εδώ έχει ρόλο μεγάλο και δεν πρόκειται για ψηφιακή επεξεργασία όπως μας έλεγαν από το νου τους οι διάφοροι με «γνώμη» κι «άποψη», κατάλαβα γιατί ο ΜΑΡΚ ΧΑΜΙΛ δεν έγινε ποτέ του Χάρισον Φορντ και πιστοποιείται αυτό  από μια σκηνή στην οποία αφού έχει δεχθεί ομοβροντία πυρών μένει ατσαλάκωτος και κάνει μια κίνηση να αποτινάξει τη σκόνη από τον ώμο του που αν την έκανε ο Χάρισον θα γινόταν εκπληκτικά κωμική όπως εκείνη με τον πυροβολισμό στο «Ιντιάνα Τζόουνς» αλλά ο Χάμιλ «δεν το έχει», χαιρόμουν που έβλεπα όλους αυτούς τους καλούς ηθοποιούς των λεγόμενων «ανεξάρτητων» όπως ο ΟΣΚΑΡ ΑΪΖΑΑΚ, η ΛΟΡΑ ΝΤΕΡΝ κι ο ΜΠΕΝΙΤΣΙΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ να συμμετέχουν ακομπλεξάριστα στο blockbuster, άκουσα και πάλι μουσική ΤΖΩΝ ΟΥΙΛΙΑΜΣ συνεπικουρούμενη από ήχους χωρίς να ξαναβρίσκει κάτι ανάλογο με το αρχικό κι ΑΘΑΝΑΤΟ μουσικό θέμα του, κάθε τόσο με διέκοπταν με χειροκροτήματα οι fan, δεν βαρέθηκα καθόλου κι ας μην είχε διάλειμμα όπου γενικώς το διάλειμμα το θέλω και σπανίως την παλεύω χωρίς αυτό….. κι ευχαρίστησα τη ζωή μου για την όμορφη Κυριακή που πέρασα στον κινηματογράφο.

Όταν μετά είδα και κάτι βαθμολογίες όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού από site που μου τη δίνουν στα νεύρα με τις «κριτικές» που μόνο κριτικές δεν είναι και τις βαθμολογίες που απεχθάνομαι, να έχουν σταθεί αρνητικά, έως και χαρά πήρα που σε μένα είχε αρέσει.

Βεβαίως και δεν είναι κριτική αυτό που γράφω, είναι εντυπώσεις, αλλά σε έργα-προιόντα όπως αυτό, την κριτική την αντιλαμβάνομαι ως εντύπωση κι εκεί σταματώ.    ΥΓ. Σκηνοθέτης είναι ο ΡΑΪΑΝ ΤΖΟΝΣΟΝ