Την ίδια ώρα που προσπαθούμε στην Ελλάδα να δούμε πως θα τοποθετηθούμε απέναντι στον ΓΙΩΡΓΟ ΛΑΝΘΙΜΟ και σε όλη αυτή την κίνηση (ούτε καν κίνημα) του λεγόμενου weird cinema.
Ξεκινώ από εδώ την παρουσίαση και τη γνωριμία με το κοινό κάποιων ευρωπαικών ταινιών που «παίζουν» στη shortlist των 54 φιλμ της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. Διότι είναι αμφίβολο αν θα τις δούμε μα κι αν τις δούμε, κακό δεν κάνει μια πρώτη τοποθέτηση. Κι επειδή στην Ελλάδα κάποιοι νομίζουν για «ευρωπαικό» μόνο ό, τι συμμετέχει στις Κάννες….
Το κέφι με το κάποιο ελάχιστο οικολογικό μήνυμα , ώστε να δικαιολογεί απόλυτα την παρουσία του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, επιχειρεί και πετυχαίνει η ταινία. Το καλύτερο στοιχείο της είναι η συνύπαρξη ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ με ΝΙΚ ΝΟΛΤΕ, σε δύο ρόλους αντιθέτων που έχουν κοπεί και ραφτεί εντελώς πάνω τους.
Τον αποκαλώ «γαμπρό μας» διότι είχε παντρευτεί την διάσημη στα χρόνια του 50 και κάπως του 60 Ιταλίδα σταρ ΑΝΤΟΝΕΛΑ ΛΟΥΑΛΝΤΙ, η οποία είναι ΕΛΛΗΝΙΔΑ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΑ για την ακρίβεια. Ελάχιστοι το ξέρουν και δυστυχώς ελάχιστοι ΤΗΝ ξέρουν κι είναι ντροπή.
Με αποτέλεσμα να κάνει υπέρ- αρεστή την ταινία σε κάποιον που έχει ενοχληθεί από την «τηλεοπτικοποίηση» του σημερινού Χόλυγουντ και των στούντιο του. Κι αυτός ο κάποιος είναι φυσικά ο υποφαινόμενος.
Αν υπήρχε η Β’ προβολή και το θερινό σινεμά , όπως το ξέραμε παλιά, η «ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΧΡΥΣΟ» (Woman in gold) , θα είχε κάνει δεύτερη καριέρα και θα είχε καταμετρήσει πολλά επιπλέον εισιτήρια αναγνώρισης. Διότι, τώρα που λήγει η θερινή σαιζόν, μετ αβεβαιότητος μπορώ να πω ότι ήταν ανώτερη από πολλά «καλοκαιρινά»
ΚΙ ακολουθούσαν η ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ της κι αυτό που λέμε συνοψίζοντας ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ.
Κι όλο αυτό μαζί της πρόσδιδε μια απαράμιλλη γοητεία που της την ξεπλήρωνε το κοινό, το οποίο ήταν κοινό ΤΗΣ.
ΕΓΙΝΕ κοινό της.
Από αυτές που δεν χάνουν ποτέ την ικμάδα τους, που δεν μετανιώνεις για το εισιτήριο σου, που την ξαναβλέπεις ένα βράδυ στην τηλεόραση με την ίδια ευχαρίστηση, αλλά και που δεν ελκύουν τους κριτικούς διότι αδυνατούν να ανακαλύψουν εκεί μέσα …auteur
Μου το είχε πει κάποτε στη Βενετία, κάπως συμβουλευτικά, ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΒΡΑΣ: Το μεγάλο πρόβλημα των κριτικών είναι πως κάποια στιγμή βαριούνται. Είναι επειδή βλέπουν τα έργα των άλλων.
Είναι πολύ έξυπνος παραγωγός κι επιχειρηματίας ο Τομ Κρουζ και φαίνεται από την επιλογή του στο να δώσει διάρκεια στον θησαυρό που εξασφάλισε για τα γεράματα του και λέγεται «δικαιώματα του MISSION IMPOSSIBLE»: Φρόντισε να το σκηνοθετήσει σεναριογράφος και μάλιστα περιωπής, ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΜΑΚΚΟΥΑΙΡ που είχε πάρει Οσκαρ σεναρίου για το «Συνήθεις ύποπτοι»