Είναι πολύ συγκινητική η ιταλική ταινία «ΜΠΕΡΛΝΓΚΟΥΕΡ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ» μια και καταφέρνει να φέρει εις πέρας αυτός που μας το δείχνει ΄τι είχε ως πρόθεση: Την προσέγγιση του ηγέτη της Ιταλικής Αριστεράς Ενρικο Μπερλινγκουέρ, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, μόλις στα 62 του χρόνια, πάνω στην ακμή του, μέσα από την ανθρώπινη διάσταση. Είναι σαφείς οι καταβολές τύπου Βιττοριο Ντε Σίκα, όταν του συζητούσαν για μια ταινία και του έλεγαν «θελουμε το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα»
Ναι, είναι ένας θρίαμβος που για τους ποιητοκεντρικούς θα στραφεί όλο στον δημιουργό ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, διότι είναι πράγματι η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του, η πιο ώριμη, η πιο περίτεχνη κι η πιο εξελιγμένη σκηνοθετικά σε συνάρτηση απολυτη με το σεναριο…Μα είναι κι ένας θρίαμβος επί του έργου, αν καθίσουμε να δούμε ΤΟ ΕΡΓΟ, που έχει φτιάξει ο Πολ Τόμας Αντερσον, με κριτήρια καθαρώς εργοκεντρικά, και ,ναι, πρόκειται για θρίαμβο
Τρεις γυναίκες της οθόνης ερωτεύτηκα βλέποντας τες στο πανί, ως πιτσιρικάς και σε όλη τη δεκαετία της εφηβείας: Την ΤΖΕΗΝ ΦΟΝΤΑ, την ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΚΑΡΝΤΙΝΑΛΕ και την ΖΑΚΛΊΝ ΜΠΙΣΕ.
Για αυτό και την «τελετή» για την Κλαούντια, που μας έφυγε στα 87 της, θέλησα να την κανω με επισημότητα από το pantimo.gr κι όχι με ανάρτηση στο φβ. Ετσι, για τις ονειρώξεις της εφηβείας που η Κλαούντια εκπροσώπησε. Οι Ιταλοί την τονίζουν ως «Κλάουντια», έχουν έρωτα με την προπαραλήγουσα, εμείς στην απόδοση μας, τους τόνους τους ανεβοκατεβάζουμε, οι Γάλλοι μένουν σταθερά στη λήγουσα, οι Ισπανοί ανάλογα με το αν τελειώνει σε φωνήεν κι οι Αγγλο-Αμερικάνοι «συγχωνεύουν» και την κάνουν «Κλώντια».
Τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό; Εχουν φύγει αμέτρητοι μεγάλοι καλλιτέχνες κι αγαπημένοι και συμπαθείς και δημοφιλείς που λάτρεψε κι εκτίμησε ο κόσμος. Αυτό του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, είναι κάτι άλλο. Περισσότερο από όλα δηλώνει μια ΕΚΤΙΜΗΣΗ.
Διότι περί «μαθήματος» πρόκειται, ως έτσι το απόλαυσα, είχα ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΔΩ ΤΕΤΟΙΟ ΕΡΓΟ.
Επειδή πολλές φορές επικαλούμαστε τον «πρωτοεμφανιζόμενο» ως όρο για άλλοθι, επιείκεια, χατίρι ή και για κόλαφο.. Εδώ έχουμε έναν ο οποίος υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία κι η προϊστορία του τον δηλώνει ηθοποιό. Είναι ο ZAK ΓΚΡΕΓΚΕΡ- στην ουσία δεν είναι πρωτόβγαλτος αλλά…δευτεροετής. Αν αυτό σημαίνει κάτι.
Συγκλονιστικό είναι το ισπανικό (καταλανικό, σε μεγάλο βαθμό) αυτό φιλμ , για λόγους και ιστορικούς αλλά και προπάντων καλλιτεχνικούς. Επειδή οι τελευταίοι υπηρετούν με τον πιο δημιουργικό τρόπο τους πρώτους. Ένα γεγονός που συντάραξε την μεταφρανκική Ισπανία και πήγε να τινάξει στον αέρα την Ιστορία.
Είναι αλλιώτικο. Και συγχρόνως «οικείο». Είτε θες να το δεις στη μοντέρνα κινηματογραφική αντίληψη κάποιων ταινιών του Λάνθιμου ή του Ρούμπεν Εστλουντ , που παίρνει τους «Χρυσούς Φοίνικες» δυό -δυο (μαζί με τους αδελφούς Νταρντέν.. , όταν ο Μπέργκμαν, ο Ταρκοφσκι , ο Κισλόφσκι , ο Μπρεσόν, o Μπερτολούτσι κι οι 4 κορυφαίοι της nouvelle-vague, Τρυφφω-Γκονταρ-Ρεναί-Σαμπρολ δεν πήραν κανένα) ή του αναπτυσσόμενου Νορβηγού Γιοακίμ Τρίερ..Είτε θες να προσπεράσεις τις «τεμπελιές» των κριτικών (είναι μια φράση που μου είχε πει σε συνεντυξη του ο Πανουσοπουλος,που του ελιχα πάρει για το περιοδικό "Φιλμ" του αείμνηστου Ρεντζή,όταν κάποιοι παρομοίαζαν η προσομοίωναν το «ταξίδι του μέλιτος» με τον Φελίνι γενικά.. που ψάχνουν ομοιότητες αντί να σταθούν στο κυρίως έργο και να το ανιχνεύσουν.. "Ξεκινα από τεμπελιά των κριτικών να βάζουν τον Φελίνι να καπελώνει κάθε εικόνα που μοιάζει με τη δική του", κάπως έτσι μου το είχε πεί. Από την άλλη, οι ομοιότητες υπάρχουν ,για να επιστρέψουμεστο "Παγώνι",αλλά αφορούν και στην εποχή. Υπάρχουν και θεματικές ομοιότητες κι από τη λογοτεχνία κι από το θέατρο, αυτή η παράξενη εταιρία που προσλαμβάνει ανθρώπους…
Θα ξεκινήσω από το «δύσκολο» διότι δεν μπορείς εύκολα να το τοποθετήσεις κάπου
Η ταινία είναι αξιολάτρευτη κι ενώ επισήμως κι εξωτερικώς απευθύνεται σε γυναικείο κοινό, όλο αυτό καταλήγει υποθετικό. Διότι το βάρος του είναι κινηματογραφικό, ΚΑΘΑΡΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ .Και θα σας πω με πολλή όρεξη το τι συμβαίνει.