Δείτε λίγο τα σενάρια, προσέξτε τους ρόλους που προέρχονται από αυτά, παρακολουθείστε τη σκηνοθετική κατεύθυνση που δίνουν οι συγγραφείς των σεναρίων , μια και φέτος έχουμε πλήρη ταύτιση των δύο ιδιοτήτων, καθώς και την περίπτωση της επισήμανσης κάποιου, μέσα από ένα έργο μικρό, που κατά τα λοιπά δεν έπαιζε η ταινία του στα μεγάλα γήπεδα.
"ΑΝΑΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΟΣ" και στα ΔΥΟ Σωματεία ο «ΠΙΝΟΚΙΟ» του Ντελ Τόρο.
Πάμε πάλι- όπως κάθε χρόνο: Η ΜΟΥΣΙΚΗ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ είναι για να «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» κι όχι για να ακούγεται.. Δεν είναι ραδιόφωνο, δεν είναι δισκογραφία. Το score πρέπει να εξυπηρετεί κινηματογραφικά την αντίληψη, την σκηνοθετική αντίληψη της ταινίας μέσα από τη μουσική. Η φετινή 5άδα είναι ένα καλό τέτοιο μαθηματάκι, περί της κινηματογραφικότητας της Μουσικής, για όσους, φυσικά, θέλουν να το πάρουν… Οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να μιλάνε για…soundtrack και θα νομίζουν τη μελωδία από μόνη της…Δεν είναι όμως Φεστιβάλ Μουσικής. Την Κινηματογραφική Μουσική για να την καταλάβουμε πρέπει να τη δούμε στην ταινία. Με το να βάλουμε να τα ακούσουμε στο cd , κινηματογραφικό συμπέρασμα γύρω από τη Μουσική δεν βγαίνει.
Δίνουν και κάτι «ψιλούλι» στην «TA’R» και στο «TOP GUN :MAVERICK»
Όπως αποδίδεται νοηματικά το «production design» ή το παλαιότερο «art direction» που δεν είναι ούτε «σχεδιασμός παραγωγής» στην αυτολεξεί μετάφραση του πρώτου ούτε «καλλιτεχνική διεύθυνση» στην περίπτωση του δεύτερου..Οπως και το «Best PICTURE» είναι «Καλύτερη ΤΑΙΝΙΑ»…Κι όχι.. «εικόνα» όπως την μεταφέρουν στις αυτολεξεί …. περιπτώσεις.
Το πρώτο ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ βραβείο απονεμήθηκε χτες Σαββατο κι είναι από Μακιγιέρ-Κομμωτές
Στις φετινές «στηρικτικές», τις supporting που λένε, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, δυο εξωπραγματικοί ρόλοι, γραμμένοι στο απολύτως φανταστικό να διεκδικούν το ενδιαφέρον πάνω τους, για το πως παίζονται υπό διαφορετικές συνθήκες σε έργα εντελώς του φανταστικού αμφότερες…Είναι οι περιπτώσεις της ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΑΣΕΤ και της ΣΤΕΦΑΝΙ ΧΣΙΟΥ, στα φιλμ «BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER» και «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» που μπορούν να γίνουν αντικείμενο μελέτης πάνω στην εννοια supporting ρόλος και πως παίζεται κι από που καθορίζεται. Θα τα πούμε παρακάτω. Διότι ενδιαμέσως υπάρχουν κι άλλες που σηκώνουν κουβέντα
Ακολούθησαν αλλα 4, «Κατηγορώ τους ανθρώπους», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Πυρετός στην άσφαλτο»
Είναι ΔΥΣΚΟΛΗ ταινία το «TÁR» γι αυτό και χρειάζεται ενός τύπου «ξεκλείδωμα». Όχι επειδή ο θεατής είναι ανεπαρκής ώστε να το καταλάβει αλλά επειδή μπορεί να αιφνιδιαστεί, μπορεί να περίμενε άλλο πράγμα και μέχρι να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι το έργο που βλέπει κι αν του αρέσει ή όχι, να έχει χάσει μεγάλο μέρος της επαφής του με το έργο κι από κει και μετά η σύνδεση μεταξύ τους να είναι..επισφαλής.’Η ακόμα κι αδύνατη
Αν η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, όπως έγραψα στη σχετική με αυτήν Ανάλυση, δεν είναι (μόνο) ακρογιαλιές-δειλινά, τοπία ή χρώματα, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ δεν είναι αποκλειστικά αυτό που νομίζει η παρεξηγημένη περί αυτού άποψη, δηλαδή συγκρούσεις, τρακαρίσματα, κυνηγητά και παράλληλη δράση. Ακριβώς όπως η Φωτογραφία είναι η Οψη, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ είναι ο ΡΥΘΜΟΣ, η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ. Και κρίνεται με βάση το πως εξυπηρέτησε το έργο και την αντίληψη του. Δηλαδή κι ένα έργο «αργό» μπορεί να διακριθεί για το μοντάζ, αν αυτός ήταν ο απαιτούμενος εσωτερικός ρυθμός, αν ήταν ένα έργο με πλάνα διαρκείας.