Οπότε, ξεκινάμε από το θετικό και το θετικό είναι η ίδια η Ιστορία. Το φιλμ μας φέρνει στην οθόνη την περίπτωση του και μας μαθαίνει πράγματα γύρω από αυτόν, εκείνα που δεν γνωρίζαμε αφού δεν γνωρίζαμε και το πρόσωπο. Ο οποίος , όπως δείχνουν τα πράγματα, είχε πρωτοστατήσει στη μεγάλη εκείνη πορεία των μαύρων Αμερικανών στην Ουάσινγκτον, το 1963, από όπου αναδείχτηκε στη συνέχεια, σε πλατύτερα στρώματα, το όνομα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και πληροφορούμαστε και για ενδοφυλετικές κόντρες μέχρι να πάρει σάρκα και οστά η πορεία.
Βλέπουμε τους αγώνες αυτού του ανθρώπου, μαθαίνουμε και τα της ομοφυλοφιλίας του τα οποία παίζουν σε πρώτο πλάνο, ο έρωτας με ένα λευκό θαυμαστή νεαρό και στη συνέχεια ο μεγάλος έρωτας με παντρεμένο ολόχρωμο, παράλληλα με τα φυλετικά τεκταινόμενα.
Ωραίο ενημερωτικά αλλά καλλιτεχνικά φορτώνεται. Με παραγεμίσματα . Καλά, πως είναι δυνατόν να «φορτώνεται» με παραγεμίσματα , που το λέω και στην εισαγωγική παράγραφο, και να καταλήγει σε άτονο και ρηχό; Γίνεται! Διότι δεν φορτώνεται από τις πληροφορίες αλλά από εξιδανικεύσεις, κηρύγματα , από μα πολιτική ορθότητα ως διάθεση κι η ευθύνη είναι του σεναρίου στο πως μεταχειρίζεται αφηγηματικά την ιστορία αυτού του ανθρώπου. Με προφανείς καταστάσεις, με εξιδανικεύσεις ακόμα και την ώρα των συγκρούσεων, με άφθονους πολιτικούς λόγους του βιογραφούμενου (ωστόσο, φαίνεται πως υπάρχει και μια γνώση είτε από τους σεναριογράφους είτε από τους «διορθωτές») αυτοί οι λόγοι να είναι σύντομοι. Από πλευράς χρόνου, τα πάει καλά κι ως συνολο διάρκειας κι ως διάρκεια μεμονωμένων σκηνών. Και θεωρώ, από όσο είμαι σε θέση να διακρίνω ότι η Γνώση είναι μάλλον των σεναριογράφων κι όχι των διορθωτών ύλης….
Θεωρητικά ι σεναριογράφοι προσπαθούν να αποφύγουν όσο γίνεται την εξιδανίκευση. Προσπαθούν να βρουν πτυχές αδυναμίας στο κύριο πρόσωπο αλλά και στην ΄όλη κοινότητα. Όμως από την άλλη προσέχουν τόσο πολύ μη και θίξουν κανένα και προκαλέσουν δυσαρέσκειες, είπαμε άλλωστε και ποιοι είναι οι ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ της ταινίας, οπότε, οπότε κατανοούμε..
Οι σεναριογράφοι είναι ένας μαύρος, κι ένας λευκός. Ο πρώτος, ο ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΜΠΡΗΣ, εξειδικεύεται σε σενάρια γυρισμένα στην τηλεόραση με θέματα γύρω από την κοινωνία των μαύρων, ο λευκός είναι άξιος κι έμπειρος, είναι ο ΝΤΑΣΤΙΝ ΛΑΝΣ ΜΠΛΑΚ, που έχει πάρει OSCAR για το σενάριο του “MILK” του Γκας βαν Σαντ με τον ΣΩΝ ΠΕΝ, στο δευτερο αγαλματίδιο του. Ο Μπλάκ διακρίνεται σε ιστορίες ομοφυλόφιλων που δημιουργεί δραματικές κόντρες μεταξύ ψυχολογίας και κοινωνίες γυρω από το πρόσωπο. Εκτός από τον Χαρβευ Μιλκ, τον ομοφυλόφιλο δήμαρχο του Σαν Φραντσίσκο που δολοφονήθηκε ααπό ακραίους , έχει γράψει και το σεναριο της ταινίας του ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝ για τον «Χουβερ» με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Οπου προσπάθησε να κρατήσει και να δωσει το περι ομοφυλοφιλίας κομμάτι του Χούβερ, του αρχηγού του FBI, αλλα κατέληξε στο ανολοκλήρωτο διότι ο Κλιντ, στις οδηγίες που έδινε , υπέκρυπτε μια συγκρατημένη συμπάθεια προς τον Χούβερ κι από την άλλη καταλάβαινε ότι δεν θα είναι αρεστό. Ο σεναριογράφος προσπάθησε να τα ισορροπήσει αλλά μέχρις ενός σημείου.
Ετσι κι εδώ προσπαθεί να ισορροπήσει την εντολή που έλαβε από τους παραγωγούς του και να συν - χνωτιστεί με το συν-σεναριογράφο του, τον Μπρις οποίος έχει αναλάβει προφανώς το κομμάτι το ενδοφυλετικό και καλούνται οι δύο σεναριογράφοι να τα συνυπάρξουν.
Ο πρωταγωνιστής , ο ΚΟΛΜΑΝ NTOMINΓΚΟ, είναι το μεγαλύτερο επι καλλιτεχνικής βάσης προσόν (είπαμε ότι ανώτερη όλων είναι η ίδια η ιστορία του ανθρώπου, η πραγματική, όχι η σεναριακή) και παίζει τον ακτιβιστή ΚΑΙ με απλότητα αλλά και με πρωταγωνιστικό εκτόπισμα, με εξαιρετική αυτοπροβολή των εκφραστικών του μέσων διότι κατέχει ότι πατάει στέρεα. Είναι πληρέστατος και σηκώνει πάνω όλη την ταινία. Ευελπιστώντας στο Oscar ή έστω στην παρουσία του στην 5άδα. Όπως ευελπιστεί και το τραγούδι του ΛΕΝΙ ΚΡΑΒΙΤΖ που ακούγεται στο τέλος της ταινίας κι είναι από αυτές τις μπαλάντες που μπαίνουν στους τίτλους φινάλε παρόμοιων ταινιών - το προωθούν οι «Χρυσές Σφαίρες» (όπως και τον πρωταγωνιστή)
Θα σημείωνα τον ΚΡΙΣ ΡΟΚ σε ένα ρόλο ασυνήθιστο για αυτόν, αρα κι ερμηνεία ασυνήθιστη.
Η επιμέλεια της παραγωγής, από κριτήρια απολύτως κινηματογραφικά, είναι αξιοπρεπέστατη . Κι η φωτογραφία και το μοντάζ, όλα δείχνουν ότι έχουν δουλευτεί πολύ.
Ο σκηνοθέτης ΤΖΩΡΤΖ ΓΟΥΛΦ παρακολουθεί το σενάριο και φροντίζει να λέει το «ΟΚ» στους επι μέρους άξιους συνεργάτες του.