Λέναρντ (ή Λέοναρντ-όπως το διαβάζουμε εμείς) είναι το μικρό όνομα, άρα έχουμε να κάνουμε με κάτι προσωπικό. Μπερνστάιν είναι το επίθετο του Λέναρντ κι αφορά στο μεγάλο συνθέτη κι ακόμα σημαντικότερο ενορχηστρωτή-διευθυντή κλασικής ορχήστρας της Αμερικής, τον μεγάλο καλλιτέχνη Λέναρντ Μπερνστάιν.
Η ταινία που θα δούμε δεν είναι μια επιστημονική έρευνα προς ανάληψη πανεπιστημιακής έδρας με θέμα τον μεγάλο μουσικό. Ούτε το σινεμά είναι σχολείο, όπως ούτε το θέατρο δεν είναι σχολείο.
Αυτό που μαθαίνει κανείς από την Τέχνη είναι άλλου τύπου μάθηση από εκείνη του σχολείου.
Στην Τέχνη και στη συγκεκριμένη περίπτωση , για να μη χαθούμε μέσα στις γενικεύσεις, δεν πάμε να μάθουμε την ιστορία του Mπερνστάιν αλλά αυτό που έχει να μας πει ο καλλιτέχνης, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΜΠΡΑΝΤΛΕΪ ΚΟΥΠΕΡ, πάνω στο πως είδε ο ίδιος καλλιτεχνικά τον συγκεκριμένο άνθρωπο, ποιο στοιχείο του τον τράβηξε να ασχοληθεί μαζί του ποια πτυχή του θέλησε να ερευνήσει ή να εξερευνήσει μέσα από την Τέχνη του.
Αυτός είναι ένας διαχωρισμός που πρέπει να γίνεται ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ , για ΚΑΘΕ ΕΡΓΟ, το οποίο αναφέρεται σε βιογραφία διάσημου προσώπου, όποιο κι αν είναι αυτό
Στο συγκεκριμένο φιλμ, ο Μπράντλει Κούπερ, μαζί με τον βραβευμένο με OSCAR σεναριογράφο του «SPOTLIGHT», τον ΤΖΟΣ ΣΙΝΓΚΕΡ ασχολείται με τη σχέση του Μπερνστάιν με τη γυναίκα του Φελίτσια, την ηθοποιό Μοντεαλέγκρε, και μέσα από την ιδιαίτερη σχέση τους που κράτησε όλη τη ζωή μέχρι που η Φελίτσια έφυγε νικημένη από τον καρκίνο, έζησαν μαζί, τα πάντα.
Είναι έργο που επιχειρεί να ερευνήσει και να παρακολουθήσει τον Μπερνστάιν με άξονα αυτή τη σχέση. Από αυτή τη μεριά το κοιτάζει. Κι είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ. Είτε του Κούπερ είτε ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ, επί ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ θέματος είτε αφορά σε γεγονός είτε σε πρόσωπο, να πει τη γλώσσα της προσωπικής του Τέχνης πάνω στο αντικείμενο που διάλεξε.
Δεν είναι καν ένα έργο πάνω στην ομοφυλοφιλία του Μπερνστάιν, όπως διαφημίστηκε κι από αυτή τη σκοπιά, προφανώς για να ακουστεί ως πιο σκαμπρόζικο, να γίνει ελκυστικότερο ως πιπεράτο. Το Ομοφυλοφιλικό στοιχείο της ζωής του Μπερνστάιν περνά κι αυτό μέσα από τη σχέση του με τη Φελίτσια, γίνεται μέρος της ιστορίας τους. Της δικής τους ιστορίας. Με ένα καθοριστικό επεισόδιο πριν προχωρήσουμε στη λύση, στην Τρίτη πράξη δηλαδή που οδηγεί στην κάθαρση και που εκεί γίνεται λυδία λίθος για την ίδια τη σχέση.
Από κει και περα..Ναι, ο θεατής που πάει να δει την ιστορία του Μπερνστάιν και δεν τη βλέπει, ή εκείνος που περιμένει έντονη την παρουσία της μουσικής μια κι ο κεντρικός ήρωας είναι μουσικός και τι μουσικός κι έχει συνθέσει το αθάνατο αριστούργημα που λέγεται «WEST SIDE STORY» , κι έχει συνεργαστεί και με το Καζάν στο «Λιμάνι της αγωνίας» από τις σπάνιες περιπτώσεις που συνέθεσε original score δραματικής ταινίας κι είχε προταθεί και για το Oscar, σίγουρα θα απογοητευθεί. Η μουσική ιστορία έχει δυσανάλογη παρουσία παρόλο ότι λειτουργεί ως επίσημο score της ταινίας, η μουσική του φιλμ φέρει την υπογραφή «Λέναρντ Μπερνστάιν», κι εκεί θα πιάσει το αυτί κάποια μοτίβα κι από το «West Side Story» .Εμπνευσμένο ,αν και περιορισμένο ,είναι το αναφορικό στο «Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες», το μιούζικαλ «On the town», που το πιάνει σε μια μαυρόασπρη αναφορά, τονίζοντας περισσότερο το χορευτικό ρυθμό του ναύτη που είναι κι ένας φόρος τιμής στον χορογράφο Τζέρομ Ρομπινς, που δική του ιδέα ήταν το μιούζικαλ εκείνο…Κι είναι από τις λίγες αναφορές, τις ελάχιστες. Δίνεται ωραία βέβαια αυτή η αναφορά , μέσα στη μαυρόασπρη επιλογή, διότι ο Μπραντλει Κούπερ ως σκηνοθέτης έχει επιλέξει δυο χρωματικές προτάσεις: Ασπρόμαυρη για το ιδεατό και το παρελθοντολογικό, έγχρωμη για το τρέχον… Κάτι σαν βίοι παραλλήλων εμπνεύσεων με του Νόλαν τον «Οπενχάιμερ»…Και στις δυο χρωματικές επιλογές ο ΜΑΤΙΕ ΛΙΜΠΑΤΙΚ με τον οποίο είχαν συνεργαστεί και στο «Ένα αστέρι γεννιέται» κι ο Λιμπατικ προτάθηκε για Οσκαρ Φωτογραφίας, κάνει ένα από τα δυο επιτεύγματα συνεργατών της ταινίας- το άλλο είναι ο ΗΧΟΣ. Ειδικά στις σκηνές τις ορχηστρικές. Και βέβαια στις οπτικές, σε εκείνες του Λιμπατικ, κακά τα ψέματα, το μαυρόασπρο υπερέχει. Χωρίς να προσπερνώ τα κοστούμια του ΜΑΡΚ ΜΠΡΙΤΖΕΣ στο πως δουλεύουν τη «γραμμή» τυ ρούχου ει μαυρόασπρου και πως την υπογράμμιση τυ χρώματος επί έγχρωμου. Οσο για το ΜΑΚΙΓΙΑΖ ειναι ολοφάνερη ηποιότητα της έμπνευσης επί των λεπτομερειών
Ως σκηνοθέτης ο Μπράντλει Κούπερ κερδίζει πόντους και πάλι, ο Κλιντ τον είχε υιοθετήσει και του παραχώρησε το ελεύθερο να κάνει εκείνος το ¨Ένα αστέρι γεννιέται» ενώ εδώ, έχει για παραγωγούς που τον εμπιστεύτηκαν ως σκηνοθέτη, τον ΣΚΟΡΣΕΖΕ και τον ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ… Το έχει το σκηνοθετικό, κι έχει και το ερμηνευτικό, ειδικά το πάθος που βγάζει στις σκηνές όταν διευθύνει την ορχήστρα. Όπως επίσης κι οι τόνοι που γλυκαίνουν όταν γίνεται ερωτικός ή επιδιώκει να δηλώσει φιλήδονος. Με απλά λόγια, το πως σκηνοθετεί τον εαυτό του ανεβάζει τις ερμηνευτικές του μετοχές , αντίθετα, το σεναριο που είναι αυτό το οποίο προκαλεί τις ενστάσεις για όσα έγραψα πιο πάνω, δεν του βοηθά τον ρόλο. Παρόλο ότι επιχειρεί να ακολουθήσει το «μέθοδο» αλλά σε ένα ρόλο που δεν γράφτηκε επακριβώς.
Διάκριση, ως σκηνοθέτης, παίρνει για την πρωταγωνίστρια του, την ΚΑΡΕΫ ΜΑΛΙΓΚΑΝ, η οποία εχει υπέροχο ρόλο ,πλούσιο, με αισθήματα, με εσωτερικότητα κι ο Κούπερ, ξέρει και πως θα την καδράρει και θα την αφήσει να πάρει και τις πρωτοβουλίες της και τη δόξα της.
Αυτά για τον «Λέναρντ» που θα δείτε κι όχι για τον «Μπερνστάιν» που τον αποθέωσε με τη μεγάλη σεκάνς της συμφωνικής προ το τέλος.