Σε αυτή την καταχώρηση φιλοξενείται αποκλειστικά η ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΏΝ, για όποιον θελει να ανατρέχει, να συμβουλεύεται, να ενημερώνεται , να υπενθυμίζει στον εαυτό του τα ξεχασμένα του. Δεν υπάρχει συνοδευτικό κείμενο.
Κείμενο ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ για τις ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ δημοσιεύεται στην παρακείμενη θέση στο PANTIMO.GR
Η απονομή θα γίνει στις 2 Μαρτίου 2025
Η ταινία αυτή που την υπογράφει σε σενάριο και σκηνοθεσία ο ηθοποιός ΤΖΕΣΕ ΑΪΖΕΝΜΠΕΡΓΚ, που παίζει και τον ένα εκ τω δύο κύριων ρόλων, ξεκινά με ένα ατού. Και το πρώτο ατού είναι το σενάριο. Ασχέτως αν ατου της ταινίας καταλήγει ο συνερμηνευτής ΚΙΕΡΑΝ ΚΑΛΚΙΝ
Απλά, αλλάζει η προσέγγιση του είδους που λέγεται «τρόμος», από την άλλη κρατεί πάντα τα ίσα ο μόνιμος, κοινός παρονομαστής που είναι ο ρομαντισμός. Απλά κι εδώ, όπως ο τρόμος έτσι κι ο ρομαντισμός διαφέρει από εποχή σε εποχή και προσεγγίζεται διαφορετικά
Εξαιρετική ταινία «κατασταλάγματος» είναι το «Queer» για τον σκηνοθέτη ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΙΝΟ.
Εργο προβληματισμού, ερωτημάτων και σκέψεων είναι το «ΝΑΧΤΛΑΝΤ» του Γερμανού συγγραφέα ΜΑΡΙΟΥΣ ΦΟΝ ΜΑΓΙΕΝΜΠΟΥΡΓΚ, που παίζεται στο θέατρο «Αποθήκη», στου Ψυρρή, σε σκηνοθεσία ΝΙΚΟΡΕΣΤΗ ΧΑΝΙΩΤΑΚΗ με πολύ καλό θίασο-θα τους αναφέρω στην ωρα τους
Τωρα ξέρουμε επισήμως τι έχει ξεχωρίσει και πάει στα Oscar, κατά το μάλλον ή ήττον…
Οι Ηθοποιοί στο Σωματείο τους πρόβαλαν νέα ισχυρά δεδομένα , κυρίως σε ό,τι αφορά στις ΓΥΝΑΙΚΕΣ Ηθοποιούς, στις Γυναικείες ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ δηλαδή, όχι μόνο στον Α’ ρόλο αλλά και στον Β’.
Περισσότερο προσδιοριστικός είναι ο τίτλος της κριτικής παρα υπαινικτικός . Είναι από τα έργα που αγαπούν τα Φεστιβάλ κι οι κριτικοί, κυρίως επειδή τα θεωρούν «μίνιμαλ» και το «μινιμαλ» για κάποιο καλλιτεχνικώς απροσδιόριστο λόγο, έχει περάσει στα «υπέρ». Από μεριάς κριτικής. Κάτι τέτοιο συμβαίνει εδώ.
Καταρχάς να πω ότι το «ταινία αλλιώτικη» ούτε μου αρέσει ούτε λέει τίποτε επί της ουσίας, απλά παιδεύτηκα πολύ για να την προσδιορίσω και κατέληξα σε αυτή την ευκολία.
Ναι, επειδή είναι «αλλιώτικη» σε σχέση με αυτά που μας παρουσιάζει ή κι ενίοτε, και συχνά -πυκνά, μας παιδεύει, το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, αλλιώτικη όμως και για τον σκηνοθέτη ΑΓΓΕΛΟ ΦΡΑΝΤΖΗ, ειδικά όταν η τελευταία εντύπωση ήταν η «ΕΥΤΥΧΙΑ» του. Και δεν έχει καμία σχέση με τούτο. Ούτε ως είδος, ούτε ως ύφος ούτε κι ως αποτέλεσμα.
Αφησα να περάσει μεγάλο διάστημα, μια κι είχα την πολυτέλεια του Χρόνου, για να γράψω για αυτό το φιλμ. Διότι είμαι ταγμένος ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΣ, από την άλλη μπορώ και διακρίνω την έννοια «μεγαλος σκηνοθέτης», χωρίς να την μπερδεύω υποχρεωτικώς με το «μεγάλος auteur» ενώ στην ουσία για τέτοιο πρόκειται, τους μεγαλους σκηνοθετες τους λένε και μεγάλους auteur. Αφήνοντας απέξω συχνά και πραγματιικά καλούς σκηνοθετες που η σκηνοθεσία τους υπηρετεί τν Εργοκεντρισμό κι όχι σκ΄τη την υπογραφή. Ο υποφαινόμενος διαχωρίζει πάντα το έργο από το δημιουργό ΄του, χωρίς να μην τον λαμβάνει υπόψη αλλά κρίνει το έργο ΩΣ ΕΡΓΟ