Αυτή αποτελεί τη βάση ώστε να φαίνεται τόσο ιδιότυπο, και να λειτουργεί κι ως ιδιότυπο, αυτό το πραγματικά ιδιότυπο θρίλερ, το οποίο καταφέρνει και βγαίνει έξω από τα καθιερωμένα.
Και τι είναι το έργο; Ενας φεστιβαλικός «Borat» με ΚΑΘΕ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟ
Τα τέσσερα που ξεχωρίζουν, μια κι απαντώνται τόσο σε ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ όσο και ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: «ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» του ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ, «ΠΑΤΕΡΑΣ» του ΦΛΟΡΙΑΝ ΖΕΛΕΡ, «QUO VADIS, AIDA?» της ΤΖΑΖΜΙΛΑ ΜΠΑΝΙΚ, «ΤΙΤΑΝΕ» της ΖΟΥΛΙΑ ΝΤΙΚΟΥΡΝΟ. Από αυτά, δείχνουν να υπερισχύουν τα τρία πρώτα, μια και το «Titane» δεν έχει υποψηφιότητα στο Σενάριο…
Στρέφω τον τίτλο της κριτικής στις δυο ερμηνεύτριες, την βιογραφούμενη, και την ενσαρκώτρια της . Πάνω σε αυτές τις δύο κτίζεται όλο το οικοδόμημα. Κι εξηγώ παρακάτω.
Από που να αρχίσω; Από το ότι ο ΠΕΔΡΟ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι κουβαλά πάνω του τον όρο «ΑΦΗΓΗΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΩΝ»; Από το πως σκηνοθετεί το συναίσθημα; Από το ότι αυτό το συναίσθημα το έχει γράψει ο ίδιος κι ότι το σκηνοθετούσε καθώς το έγραφε; Από το πως πιάνει ένα θέμα και το μετατρέπει σε σενάριο; Από το πως αναδεικνύει ηθοποιούς; Από το πόσο αγαπά τους χαρακτήρες που γράφει; Από την ωρίμανση και στο πως έχει εξελίξει τη «λωλάδα» της νιότης σε κάτι πανάκριβο κι ολοκληρωμένο, μεστό και δημιουργικό;
Πολύ με παίδεψε η προσπάθεια να βρω να δώσω ένα τίτλο στην κριτική. Διότι η ταινία δεν εντασσόταν πουθενά. Ούτε ακριβώς στο θρίλερ, ούτε ακριβώς στον τρόμο, ούτε ακριβώς στον auter-ισμό, ούτε ακριβώς στα «είδη», ούτε από την άλλη θα αντέγραφα τις πανομοιότυπες αναφορές πάνω σε έργο άλλου σκηνοθέτη τις οποίες κι αν τις είδα, δεν αποτελούν ταυτότητα, δεν προσδιορίζουν ταινία. Κι έτσι, κατέληξα στο δάνειο του τίτλου της ταινίας του Γρηγόρη Γρηγορίου, διότι συνειδητοποίησα αυτό ακριβώς: Ότι ο χαρακτηρισμός της ταινίας, η ταυτότητα της ταινίας, ήταν ένα «Κάτι άλλο». Κι αυτό το «κάτι άλλο», πάντοτε κάποιους ξαφνιάζει, κάποιους ενοχλεί, κάποιους τους κάνει να σπεύδουν άκριτα σε …υιοθεσία (χαχα), σε ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ, και κανείς να μην μπορεί να προσδιορίσει το «ακριβώς», το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά.
Η όποια έλξη κι η όποια αξία αυτής της ταινίας, έχουν ως βάση το ΘΕΜΑ της. Την αποκάλυψη ενός γεγονότος που η παγκόσμια πλειοψηφία αγνοούσε.
Το φιλμ της ΒΟΣΝΙΑΣ- ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ που ήταν υποψήφιο για το ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΣΚΑΡ 2021, δείχνει πως τα όσα άφησε ο πόλεμος με τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, θα τους ταλανίζουν για καιρό, ίσως και για πάντα…
Οπότε, με βάση τον τίτλο που δίνω, το εγχείρημα είναι πετυχημένο. Διότι ζητούμενο σε ένα remake, σε μια «επανάληψη», είναι αν είχε λόγο να γίνει. Κι ο Νο 1 λόγος , είναι για το αν το πήγε παραπέρα η καινούργια βερσιόν από εκεί που το άφησε η προηγούμενη.
Η ταινία αυτή, εκ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ, έρχεται να αποδείξει κάτι που συμβαίνει εδώ και χρόνια. Ότι το Ντοκυμαντέρ ως είδος έχει ξεφύγει από τα παλιά στάδια του κι έχει περάσει σε επόμενο επίπεδο.