Φέτος ήταν η σφαλιάρα του Γουιλ Σμιθ την οποία, προσωπικά δηλώνω ότι την πέρασα για στημένο , χοντροκομμένο βέβαια(επειδή τα συνηθίζει ο Κρις Ροκ) αστείο. Μόνο όταν είδα τον καθιστό πιά Γουιλ Σμιθ να λέει το περίφημο «your fucking mouth» κι από κριτήριο μπόρεσα να δω ξεκάθαρα ότι υπήρχε στο βλέμμα ΑΛΗΘΙΝΟΣ κι όχι υποκρινόμενος ΘΥΜΟΣ, συνειδητοποίησα ότι ο καυγάς ήταν αληθινό και τρέχα γύρευε…Για το τι μπορεί να προϋπήρχε, τι να μεσολάβησε κλπ, δεν γνωρίζω και δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω. Το μόνο που θα πω ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ 21 ΕΤΩΝ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ είναι πως το στρες των παρευρισκόμενων χτυπάει κόκκινα. Οι αγωνίες, οι εμετοί, τα αλκοόλια και τα συμπαρομαρτούντα είναι αναπόφευκτα. Διότι είναι πολύ σημαντικό το γεγονός, διότι ξέρουν τι σημαίνει για το βιογραφικό τους. Εξού κι υπάρχει πικρία για λογαριασμό εκείνων που δεν το παίρνουν..

Πάνω σε αυτό, θα κάνω και μια προσωπική ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Εγώ που δεν ήμουν υποψήφιος αλλά απλώς permanent guest , ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ μέρα του ΕΤΟΥΣ, σε αυτά τα 21 χρόνια , που έπινα αλκοολ στις 3 το μεσημερι. Με το που έφτανα παράγγελνα ένα ουίσκυ. Δεν πίνω ΠΟΤΕ πριν τις 9 το βράδυ. Ηταν η εξαίρεση του χρόνου, Με συμβουλή «συστεμικού» ψυχοθεραπευτή. Ηταν τέτοιο το ομαδικό στρες, που το έπαιρνα όλο πάνω μου, με περικύκλωνε. Εχω ζήσει περιστατικά επι περιστατικών, τα οποία δεν δημοσιοποιούνται για λόγους αρχής κι απο κει ξεκινά κι η κατάκτηση της εκτίμησης!! Την εκτίμηση των άλλων την ΚΑΤΑΚΤΑΣ, δεν την επιβάλλεις!!

Συνεπως, για να κλείσουμε με το θέμα Γουιλ Σμιθ, δεν θέλει πολύ- αν μάλιστα σε κουρντίσει» και κανένας «παρακαθήμενος» να πάρεις ανάποδες. Γι αυτό ο άνθρωπος πρέπει να διακατέχεται από αυτοέλεγχο, ακόμα κι αν δεν βοηθάει  το περιβάλλον…..

Κι εδώ τελειώνουμε με το ζήτημα.  

Και προχωράμε οσκαρικά, πρώτα τελετουργικά και κατόπιν κινηματογραφικά που είναι κι η ΟΥΣΙΑ του πράγματος. Τελετουργικά, οι ότι επέστρεψαν στο Dolby Theatre έμοιαζε σαν «αποκατάσταση» , κι έσπευσαν να τα τιμήσουν και να δώσουν το παρόν άνθρωποι από άλλες Ηπείρους  που είχαν να εμφανιστούν καιρό, δεν κυκλοφορούσαν πουθενά, είναι και κάποιας ηλικίας κι αναφέρομαι στην ΤΖΟΥΝΤΙ ΝΤΕΝΤΣ και στον ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚΙΝΣ, που ήρθαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, εκείνη από την Αγγλία ο άλλος από την Ουαλλία, χώρια τους νεότερους που ήταν εκεί. Εδειξαν τη στήριξη σε ένα θεσμό 94 ετών , τον πιο σταθερό του Πλανήτη, που δεν τον διέκοψε ούτε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο οποίος είχε διακόψει και τα Νόμπελ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα Οσκαρ ήταν πάντα ΕΚΕΙ. ‘η Μάλλον, ΕΔΩ.. ΚΙ είχαν και 56 ο/ο άνοδο τηλεθέασης, συμφωνα με το Variety. Κι η άνοδος δεν ηταν πρόσκαιρη, στη στιγμή της σφαλιάρας, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ,αλλά εξ αρχής κι ως το τέλος.

Και πάμε στο καθαρώς κινηματογραφικό, διότι περι ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ πρόκειται κι όπως εξηγώ στις αναλύσεις που προηγούνται των βραβείων, εκεί μέσα υπάρχου οι Κανονες, ΟΙ ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ. Τα αποτελέσματα των κανόνων, ωστόσο, δεν είναι πάντα δημοφιλή. Όταν συμπίπτουν με τα γούστα, τα δημοσιεύματα τα αποκαλούν «δίκαια», όταν δεν συμπίπτουν με τα γουστα του συντάκτη, τα αποτελέσματα είναι «άδικα». Μόνο που και στις δύο περιπτώσεις ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ έχει γίνει η εφαρμογή!.

Αυτούς τους κανόνες της Κινηματογραφικής Τέχνη, που έχω διδαχτεί ΕΚΕΙ , προσπαθώ να μεταδίδω στο κοινό μέσω των αφιερωμάτων, των αναλύσεων και φυσικά των κριτικών μου.

ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ η Βασική Αρχή, Κρίνουμε ΕΡΓΟ κι όχι Δημιουργό. Κι επί του έργου έχουν  άποψη όλου οι συμμετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία (όχι κριτικοί προς Θεού) μιας ταινίας, κι όπως το βλέπει η Κάθε Τέχνη που συμμετέχει μέσα από τη δική της ματιά. Αυτό είναι κι η πεμπτουσία του Ακαδημαϊσμού και του Εργοκεντρισμού.

Εδώ τελειώνει κι ο μακρύς πρόλογος

ΤΑ ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ

1. CODA. ΟΣΚΑΡ 3: ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ, ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ (ΣΑΝ ΧΕΝΤΕΡ), Β’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΤΡΟΫ ΚΟΤΣΕΡ)

Μια «μικρή» ταινία που ήρθε σχεδόν από του «πουθενά», ήταν αυτή που κέρδισε τις συνολικές εντυπώσεις της Κινηματογραφίας στην πολυεθνική Αμερικανική Ακαδημία των περίπου 10.000 κινηματογραφιστών.

Ένα έργο που ήρθε κι απέδειξε πολλά. Πρώτον αυτό που αποτελεί την κύρια αξιολόγηση στα remake, πως αξία έχει όταν πηγαίνει παρα πέρα το έργο που ανέλαβε να ξανακάνει και το έπιασε από εκεί που το άφησε η προηγούμενη ταινία Remake μιας συμπαθέστατης γαλλικής ταινία, της «Οικογένειας Μπελιέ» ήταν αυτή, η οποία το πήγε παραπέρα από εκεί που το είχε αφήσει η γαλλική. Τόνισε και το χιουμοριστικό στοιχείο, τόνισε και την κοινωνική αναφορά και αναδημιούργησε το ρόλο του πατέρα που έδωσε στον κωφό ηθοποιό ΤΡΟΫ ΚΟΤΣΕΡ τη δυνατότητα να διαπρέπει. Σε ένα σύνθετο ρόλο, να κάνει τον πατέρα πιο σύνθετο δηλαδή, και λίγο ροκ, και αρκετά εραστή, και μάγκα και συναισθηματικό αλλά και με τους ενδοιασμούς του. Υπεύθυνη για όλο αυτό ήταν η σκηνοθέτης ΣΑΝ ΧΕΝΤΕΡ, που έκανε η ίδια την διασκευή του γαλλικού, τη ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ διασκευή εννοώ και κατεπέκταση και τη σκηνοθεσία κι είναι αυτό που επαναλαμβάνω, επειδή το έχω ΔΙΔΑΧΤΕΙ -και το έχω διδαχτεί ΕΚΕΙ!-, πως σε μια μεταφορά όταν η διασκευή γίνεται από τον  ίδιο το σκηνοθέτη, η πίστωση μπορεί να είναι ΣΕΝΑΡΙΑΚΗ. Είναι αυτά που μαθαίνει κανείς σε μια Ακαδημία αλλά αγνοούνται από εκείνους που κρίνουν το αντικείμενο χωρίς να το γνωρίζουν.

Αυτά ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της ταινίας που την έκαναν ξεχωριστή και ξεκινούσαν από το περιεχόμενο, από το σενάριο, το οποίο είχε την ιστορία μιας κοπέλας που γεννήθηκε σε οικογένεια κωφών κι είναι η μόνη με όλες τις αισθήσεις στην εντέλεια, μέσα από εκεί προσεγγίζαμε την οικογένεια, ερχόμασταν σε επαφή με ένα κοινωνικό ζήτημα, το ζήτημα αυτό προσφερόταν καλλιτεχνικά επεξεργασμένο και μάλιστα με χιουμορ, έτεινε και προς κωμωδία και συγχρόνως  άνοιγε κι άλλο την πόρτα στη νοηματική, να ενταχθεί κι αυτή με το δικό της τρόπο στην Τέχνη της Υποκριτικής, Κάτι που ξεκίνησε με τα «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» στη δεκαετία 80 και με  τα χρόνια δείχνει εξέλιξη, Εμπλουτισμός και της υποκριτικής και της Νοηματικής ως νεου καλλιτεχνικού εργαλείου.

Αυτά ήταν τα ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ της ταινίας που επιβραβεύτηκαν από την Κινηματογραφια, με σαφες κέντρο βαρους στο ΕΡΓΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ ήτοι Εργο ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ

ΥΓ: Σημειώστε τη όταν θα ξαναδιαβάσετε από κανέναν αντιγραφέα ή από κανέναν Αμερικάνο, την ανοησία πως αν η ταινία δεν έχει υποψηφιότητα για μοντάζ, δεν πρόκειται να κερδίσει. Το έγραψε κάποτε κάποιος ακατάρτιστος, το επαναλαμβάνουν κι άλλοι. Ούτε ο «Ανθρωπος για όλες τις εποχές» του Ζίνεμαν  ούτε ο «Νονός μέρος 2^ο», ούτε ο «Νευρικός Εραστής» ούτε το «Birdman»- για να αναφέρω πρόχειρα πρόχειρα κάποιους τίτλους που κέρδισαν Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας χωρίς υποψηφιότητα στο Μοντάζ, ούτε και το φετινό «Coda» είχαν συγκεκριμένη υποψηφιότητα. Αυτό δεν σημαίνει ούτε πως δεν ήταν καλό το μοντάζ ούτε ότι το μοντάζ δεν είναι φλέβα ζωής σε μια ταινία. Ο ρυθμός όμως πολλές φορές μπορεί να έχει να κάνει με την ίδια την αφήγηση είτε τη σεναριακή είτε και τη σκηνοθετική και το μοντάζ να παίζει επιβοηθητικό ρόλο- άλλωστε οι ίδιοι οι Μοντέρ βγάζουν 5άδα των υποψηφιοτήτων.

2. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ(The power of the dog)

ΟΣΚΑΡ 1: ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ (ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΙΟΝ)

Ένα ΜΑΘΗΜΑ για τη δύναμη της Σκηνοθεσίας. Το είχα επισημάνει στις αναλύσεις πως αυτό το ιδιότυπο γουέστερν της ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΙΟΝ, το εξαιρετικό αυτό έργο είναι βασικά Εργο Σκηνοθεσίας. Ολο είχε να κάνει με το όρμα της ίδιας, το πως ήθελε να τονιστούν οι ψυχολογικές λεπτομέρειες όχι μόνο των χαρακτήρων αλλά και του τοπίου και της συνολικής αίσθησης. Όταν έφτασε στο σημείο να δωσει στους Ηχοληπτες να διαβάσουν το σεναριο που έγραψε η ίδια πάνω στο βιβλίο ώστε να καταλάβουν οι Ηχολήπτες τι περιμένει από αυτούς ηχητικά, ε,ναι..Στην προσωπική μου αντίληψη , αυτό με τους Ηχολήπτες, είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα. Όλα λοιπόν πέρασαν από την ίδια, πέρασαν ως επισημάνσεις κι οι συνεργάτες της για τα επιτεύγματα τους  με αποτέλεσμα το έργο να έχει 12 υποψηφιότητες, τις περισσότερες από κάθε άλλη ταινία φέτος , και κατέληξα στην εξής ΜΙΑ: Στη Σκηνοθεσία!!! Αυτή ήταν η πεμπτουσία κι η αποκρυστάλλωση. Τα επιτεύγματα ων συνεργατών κρίθηκαν κατά κάποιο τρόπο ως υπαγορευμένα από τη σκηνοθέτη. Αυτό είναι το μήνυμα.

3. BELFAST

ΟΣΚΑΡ 1: ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ (ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ)

Πρώτον, έχει ενδιαφέρον ότι από τα 5 σεναρια  προτιμήθηκε ένα βιωματικό. Κι επίσης οτι προτιμήθηκε από ένα άλλο βιωματικό που βρισκόταν στην 5άδα, κι εννοώ την «Πίτσα Γλυκόριζα» του Πωλ Τομας Αντερσον. Το σενάριο του ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ, που το σκηνοθέτησε ο ίδιος, χρησιμοποιούσε το βίωμα τοσο ως νοσταλγία μια εποχής και μιας παιδικής ηλικίας αλλά κι ως συνδεδεμένο με πολιτικο-κοινωνική αναφορά του Μπέλφαστ του 1969 με τις ταραχές, τόσο τις πολιτικές όσο και τις κοινωνικές, των καταστάσεων της γειτονιάς. Εκτιμήθηκε ως περιεχόμενο κι ως τρόπος γραφής που ενέπνευσε ανάλογη σκηνοθεσία. Και πρόβαλε και ρόλους στους οποίους διακρίθηκαν ηθοποιοί, κάτι που δεν συνέβη στον ίδιο βαθμό, με την ταινία του Αντερσον. Κι εννοώ τους δευτερεύοντεςς χαρακτήρες που ήταν περισσότερο χαρακτήρες (βλ «παππούς» «γιαγια» αλλά κι επίλοιποι) κι όχι «ενσταντανέ» όπως στου Αντερσον οι περιπτώσεις  «Γουίλιαμ Χόλντεν» , «Τζων Πήτερς». Κάπως έτσι γίνονται τα τελικά κοσκινίσματα.

Ο Κένθ Μπράνα πήρε το πρώτο Οσκαρ της καριέρας του κι αυτό δεν ήταν για ηθοποιία ή σκηνοθεσία αλλά για ΣΕΝΑΡΙΟ. Δικής του βέβαια ταινίας!! Το οποίο είχε το προσόν να είναι γραμμένο κινηματογραφικά και μακριά από επιρροή θεατρικού λόγου.

4. Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΓΟΥΙΛΛΙΑΜΣ (King Richard)

ΟΣΚΑΡ 1: Α’ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΓΟΥΙΛ ΣΜΙΘ)

Το ότι το ταλέντο του ωρίμασε κι είναι πλέον έτοιμο για πιο σύνθετους ρόλους, ήταν αυτό που κυριάρχησε  γύρω από τον Γουιλ Σμιθ. Κι όταν λέμε ωρίμανση ταλέντου εννοούμε και πως το διαχειρίζεσαι , με τρόπους απρόβλεπτους, μακριά από κλισέ, σε ένα ρόλο  που το σενάριο παρέδωσε συνθέσεις στον ηθοποιό. Και τις έπαξιε με χάρη πρωταγωνιστική αλλά και με λιτότητα ερμηνευτική, Και πατέρας και μανατζερ κι αλαφροΐσκιωτος και ρηξικέλευθος κι οικογενειάρχης κι ενσυνείδητος στο φυλετικό ζήτημα …Τελικά, όλοι δούλεψαν για αυτόν ακόμα κι η μοντέζ η οποία είχε τη στήριξη του Σωματείου της  που , τελικά ήταν για το πως μοντάρεις μια πρωταγωνιστική ταινία, μια ταινία για να καρπωθεί τη δουλειά του μοντάζ η πρωταγωνιστική ερμηνεία.

5. ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΑΜΜΥ ΦΕΪ (The eyes of Tammy Faye)

ΟΣΚΑΡ 2: Α’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΤΖΕΣΙΚΑ ΤΣΑΣΤΕΪΝ), ΜΑΚΙΓΙΑΖ (ΣΤΕΦΑΝΙ ΙΓΚΡΑΜ, ΛΙΝΤΑ ΝΤΟΝΤΣ, ΤΖΑΣΤΙΝ ΡΑΛΕΪ)

Η Τζέσικα Τσαστέιν ψηφίστηκε ως η καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς σε ένα έργο που ήταν όλο δικό της, ΄΄όλο πάνω της, με εκπληκτικά περιεκτικές σκηνές , τη μία κατοπιν της άλλης όπου έπαιζε σχεδόν σε όλες. Με τη δουλειά της  και με τη δουλειά του τμήματος μακιγιάζ κομμώσεων , που τους ευχαρίστησε ξεχωριστά στην τελετή της απονομής ότι τη βοήθησαν να πλησιάσει περισσότερο το χαρακτήρα της Ταμμι Φέι, κατεγραψε μεγαλη νικη, Σε ένα ρόλο, σε ένα χαρακτήρα που εκ προοιμίου θα μπορούσε και να μην είναι τέτοιος σε αξία ώστε να δώσει Οσκαρ στην ερμηνευτρια του. Στο ρόλο της τηλε-ευαγγελίστριας Τάμμυ Φέι που γνώρισε την άνοδο και την πτωση , τον θριαμβο και τον διασυρμό. Εδώ το μακιγιάζ ολοκλήρωσε χαρακτήρα όπως είχε γίνει και με την Θατσερ της Μέρυλ Στρηπ και με τον Τσωρτσιλ του Γκάρυ Ολντμαν. Δεν τους καπέλωσε, δεν τους εξαφάνισε, αντίθετα τους συμπλήρωσε.

6. WEST SIDE STORY

ΟΣΚΑΡ 1: Β’ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ (ΑΡΙΑΝΑ ΝΤΕ ΜΠΟΣΕ)

Τελικά, ο Σπήλμπεργκ με το ριψοκίνδυνο remake του κλασικού αριστουργήματος, όχι μόνο δεν την πάτησε μα έφτασε και στα Οσκαρ κι ο ίδιος κι η ταινία κι έφυγε με ένα, διότι για παραπάνω δεν ήταν. Όμως εφυγε η ταινία με Οσκαρ. Με αυτό που επισημάνθηκε ως ότι ήταν το κόσμημα της ταινίας αλλά ίσως είναι και το κόσμημα του έργου γενικότερα για αυτό και χρειάζεται παντα να βρεθεί η καλύτερη. Ο ρόλος της Ανίτα, της φλογερης  Πορτορικάνας που χάρισε Οσκαρ στην αριστουργηματική βερσιόν των Ρόμπερτ Γουάιζ -Τζέρομ Ρομπινς το 1962 στην ΡΙΤΑ ΜΟΡΕΝΟ και χαρίζει ΟΣΚΑΡ και το remake στην καινούργια ερμηνεύτρια του ρόλου, την ΑΡΙΑΝΑ ΝΤΕ ΜΠΟΣΕ. Ρόλος ορόσημο. Από τις εξαιρετικές περιπτώσεις. Κάτι που δεν  συνέβη ας πούμε με το ρόλο του Μπερνάρντο όπου στο παλιό φιλμ στο οποίο διακρίθηκε με Οσκαρ ο Τζωρτζ Τσακίρης ήταν ρόλος χορευτικός, για ερμηνευτή χοροδραματος που τον είχε επιμεληθεί σκηνοθετικά ο χορογραφος Τζερομ Ρόμπινς ο οποίος  είχε τίτλο συν-σκηνοθέτη. Κάτι που εδώ δεν συνέτρεχε.

7. DUNE

ΟΣΚΑΡ 6: ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ (ΓΚΡΕΪΓΚ ΦΡΕΪΖΕΡ), ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ (ΠΑΤΡΙΣ ΒΕΡΜΕΤ, ΖΟΥΖΑΝΑ ΣΙΠΟΣ), ΜΟΝΤΑΖ (ΤΖΟ ΓΟΥΟΚΕΡ), ΜΟΥΣΙΚΗΣ (ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ), ΟΠΤΙΚΩΝ ΕΦΦΕ (ΠΩΛ ΛΑΜΠΕΡΤ, ΤΡΙΣΤΑΝ ΜΑΪΛΣ, ΜΠΡΑΪΑΝ ΚΟΝΟΡ, ΓΚΕΡΤ ΝΕΦΖΕΡ), ΗΧΟΥ ( ΜΑΚ ΡΟΥΘ, ΜΑΡΚ ΜΑΝΤΖΙΝΙ, ΤΕΟ ΓΚΡΗΝ, ΝΤΟΥΓΚ ΧΕΜΦΙΛ, ΡΟΝ ΜΠΑΡΤΛΕΤ)

Εδώ συνέβη το ακριβώς ανάποδο της περίπτωσης «Εξουσια του σκύλου». Εδώ είναι έργο που αναγνωρίζονται τα επι μέρους επιτεύγματα ως αυτά που κινούν κι ωθούν την ταινία  και δεν αναγνωρίζεται ο σκηνοθέτης όπως στην αντίστροφη περίπτωση της ταινίας της Τζεην Κάμπον, όπου εκεί περνούσαν όλα από εκείνην. Εδώ είναι ο σκηνοθέτης που επόπτευε τους συνεργάτες που εμπιστεύτηκε και τους έδινε το παράγγελμα αφήνοντας τους να μεγαλουργούν. Βεβαια, ο σκηνοθετης ήταν στην τριάδα του εκ διασκευής σεναρίου το οποίο αναγνωρίστηκε από τους σεναριογράφους με υποψηφιότητα, ουσιαστικά αναγνωρίζεται ότι μεγαλούργησαν οι τομείς που είναι και ΟΠΤΙΚΟΙ κι ΑΚΟΥΣΤΙΚΟΙ. Το πως και τα μεν και τα δε συνυπήρξαν , συνεργάστηκαν μεταξύ τους, πως η μουσική του ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ έγινε αναπόσπαστο μέρος του Ηχου οπότε πήγαινε πακέτο μαζί του ή πως το Μοντάζ αξιολογηθηκε ως πιο σημαντικό από άλλα συνυποψήφια αφού οι κινηματογραφιστές του συνόλου είδαν πως αυτό υποκαθιστούσε σκηνοθεσία κι ωθούσε την ταινία. Χωρίς να «φαίνεται».. Και για την κάμερα του Φρέιζερ, και για τα σκηνικά της άμμου και το πως παντρεύτηκαν με τα εφφέ…..

8. CRUELLA

ΟΣΚΑΡ 1: ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ (ΤΖΕΝΥ ΜΠΕΒΑΝ)

Τα κοστούμια που όριζαν την κομψότητα του περιεχομένου αφού συντελείται στο χώρο της υψηλής ραπτικής και συγχρόνως έκλειναν το μάτι στο παραμύθι ως είδος αφού αυτος ο χώρος της μόδας αφορούσε στην ουσία ένα παραμύθι . Ο ευφυής τρόπος ήταν πως η κομψότητα του ρούχου κατέληγε σε μακιγιάζ γκροτέσκο ώστε να γίνεται η υπέρβαση είδους. Η ΤΖΕΝΥ ΜΠΕΒΑΝ πήρε ΤΡΙΤΟ ΟΣΚΑΡ για εντελώς διαφορετικό στυλ από τα δυο προηγούμενα της, που κι εκείνα διέφεραν μεταξύ τους. Αν και ταυτισμένη με τα φιλμ του ΤΖΕΗΜΣ ΑΪΒΟΡΥ που το πρώτο της Οσκαρ το πήρε για ένα εξ αυτών, το "ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΕ ΘΕΑ" το 1987 προχώρησε και σε άλλα είδη, πήρε το δευτερο για το χεβιμεταλάδικο «MAD MAΧ- ο δρόμος της οργής», το 2016, και φέτος ..ιδού..Η σκηνοθεσία είχε επενδύσει πάνω της.

9. ΝΟ ΤΙΜΕ ΤΟ DIE

ΟΣΚΑΡ 1: ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ (MΠΙΛΙ ΕΪΛΙΣ, ΦΙΝΕΑΣ Ο΄ΚΟΝΕΛ για το ομότιτλο τραγούδι)

Τρίτο στη σειρά ΟΣΚΑΡ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ σε ταινία Τζέημς Μποντ μετά το SKYFALL και το SPECTRE. Είναι τα τρία καλύτερα τραγούδια ταινίας Μποντ, μπορεί να μην είναι σαν κι εκείνα του 60 που έγιναν σουξέ όπως της Σίρλεϊ Μπάσευ, είναι όμως τα πιο περίτεχνα διότι και στα τρία φιλμ ανιχνεύεται μέσα από εκεί η ωρίμανση κι η εξέλιξη του χαρακτήρα του Μποντ, της εποχής Ντάνιελ Κραίγκ που σηματοδοτείται κι υπαγορεύεται κι από το τραγούδι

10. ENCANTO

ΟΣΚΑΡ 1: ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ

Ως ψυχαγωγικό, ως κοντά στο μιούζικαλ, ως έργο που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες, ως γεμάτο ωραία τραγούδια και μουσική κι αισθήματα για να απολαύσουν πιτσιρίκια και συνοδοί τους, βραβεύτηκε αυτό ως το πιο ολοκληρωμένο στην ακαδημαϊκή κι όχι στην πειραματική αντίληψη. Ένα παραμύθι με μια οικογένεια προικισμένων με υπερ- δυνάμεις κι ένα μαυρο πρόβατο της οικογένειας που έμεινε «χωρίς», και πρέπει να αποδείξει…

11.DRIVE MY CAR

ΟΣΚΑΡ 1. ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΙΝΙΑΣ (ΙΑΠΩΝΑ-ΡΟΥΙΣΟΥΚΕ ΧΑΜΑΓΚΟΥΤΣΙ)

Ένα δυνατό, τρίωρο δράμα μπεργκμανικού τύπου , πολύ σύγχρονο και πολύ απτό αν και βαρύ γύρω από το πένθος, την προδοσία, την εγκατάλειψη, την ενδοσκόπηση, την Τέχνη ως γιατρειά… Μια σειρά ανθρώπων που κρύβουν μέσα τους πληγές όπως κι η χώρα, όπως κι η όλη Χιροσίμα που τους φιλοξενεί και τίποτε δεν φαίνεται παρα μόνο ανιχνεύεται όταν έρχεται η ωρα. Ενας ηθοποιός-σκηνοθέτης που προσπαθεί να ανασυνταχθεί μετα τον απροσδόκητο χαμό της γυναίκας του αλλά και τα απρόσμενα μυστικά για αυτήν στην κοινή ζωή τους, δίνει την αφορμή για το παρακάτω , για τις μετέπειτα επαφες του με ανθρώπους που κι αυτοί κρύβουν τα δικά τους και με τον «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ που έρχεται να ..συμπληρώσει, καθως αυτό το έργο καλείται να ανεβάσει όταν αποφασίζει να επανενταχθεί στα εγκόσμια

Και κάπου εδώ, τελειώσαμε για φέτος και….μην καθυστερούμε, πάμε για τα επόμενα του 2023

Ένα Μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ