Διότι περί αστυνομικού παιχνιδιού πρόκειται κι εντελώς διαφορετικού από το άλλο με την Ελεν Μίρεν και τον Σερ Ιαν Μακ Κέλεν, το «Ενας καλός ψεύτης». Εδώ είναι το αστυνομικό «ποιος είναι ο δολοφόνος;» μέσα από το αρχέτυπο της Αγκαθα Κρίστι αλλά και με την επιρροή μιας θεατρικότητας, που δηλώνεται κι από τη σκηνογραφία, της φαινομενικής επιρροής του «Σλουθ»
Αυτή η 9η Φεβρουαρίου του 2020, τους έχει κάνει όλους να τρέχουν… Είναι η ημερομηνία που θα απονεμηθούν τα Οσκαρ του 2020, απελπιστικά νωρίς σε σχέση με ότι συνέβαινε ως τώρα. Εξού και τρέχουν να προλάβουν όλοι oι σχετιζόμενοι. Μετά τους Σκηνογράφους, προχώρησαν σε ανακοινώσεις υποψηφιοτήτων ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΙ και ΗΧΟΛΗΠΤΕΣ .
Κι όπως θα δείτε παρακάτω, και θα θυμηθείτε από τα προηγούμενα χρόνια, οι ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ έχουν τρεις διαφορετικές κατηγορίες διότι εδώ είναι Σωματείο κι εξετάζει όλα τα επιτεύγματα του κλάδου.
Φέτος, οι υποψηφιότητες των «Χρυσών Σφαιρών» έχουν ως ΕΙΔΗΣΗ το «Χωρίς χοντράδες» με την έννοια ότι οι διαχωρισμοί Κωμωδίας (ή Μιούζικαλ) και Δράματος βρίσκονται σε «νορμάλ» επίπεδα.
Η Ενωση Κριτικών Λος Αντζελες, για μια ακόμα φορά προτίμησε ένα ξένο φιλμ, όπως είχε κάνει και με το «Ρόμα» πέρσι και με το «Amour» τη σαιζόν 2012-13 ή με το «Τίγρης και Δράκος» πιο παλιά κι έδωσε την πλήρη σχεδόν υποστήριξη της στα κορεάτικα «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» του ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ.
Τη χαρακτηρίζω έτσι, ως «Παράξενη Ταινία» απευθυνόμενος στους πολλούς, ως πρώτη σύσταση. Ως επεξήγηση του όρου «παράξενη» έχω να πω ότι για σπάνια φορά στα τελευταία αρκετά χρόνια, βλέπω μια ταινία που θέλει να πειραματιστεί, κι ο πειραματισμός δεν είναι απάτη, δεν είναι κοροϊδία. Συνεπώς οι θεατές οφείλουν να το γνωρίζουν.
Με θρίαμβο «έκλεισε» ο κύκλος βραβείων της «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗΣ» του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ, ένας κύκλος που ξεκίνησε πέρσι, με διακρίσεις πρώτα στο Φεστιβάλ Βενετίας, κατόπι με νίκες στα BAFTA (τα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας), με δέκα υποψηφιότητες για Οσκαρ στη συνέχεια και με ΟΣΚΑΡ στην πρωταγωνίστρια ΟΛΙΒΙΑ ΚΟΛΜΑΝ που εξέφραζε και την ιδιαίτερη σκηνοθετική γραμμή του Γιώργου Λάνθιμου. Φέτος, αυτός ο κύκλος πήρε την απόλυτη αποδοχή του συνόλου των Ευρωπαίων, με μια σαρωτική νίκη που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία: Ένα φιλμ να κερδίζει 8 (ΟΚΤΩ) διακρίσεις.
Άλλο ένα ακόμα εκπληκτικό δείγμα γραφής από τον ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, κι όταν λέω ΓΡΑΦΗΣ, κυριολεκτώ . Επειδή ξεκινάμε από την ΓΡΑΦΗ, την συγγραφή δηλαδή, του σεναρίου και αβίαστα περνάμε στη σκηνοθεσία αφού στην περίπτωση του Φατίχ…Μάνκιεβιτς, το σενάριο κι η σκηνοθεσία είναι ένα πράγμα.
Οπερ σημαίνει ότι η πιο λαμβανόμενη υπόψη (κι όχι πιά καθοριστική) Ενωση Κριτικών στις ΗΠΑ διαχώρισε την καλύτερη ταινία από τη Σκηνοθεσία, κάτι που συμβαίνει εξαιρετικά τακτικά. Στο λεγόμενο «split» επέλεξε τον «ΙΡΛΑΝΔΟ» ως Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς όχι, όμως και τον σκηνοθέτη του φιλμ Μάρτιν Σκορσέζε για τη σκηνοθεσία του.
Κι η ανειλικρίνεια μπορεί να διαφέρει από το ψέμα, χρεώνεται, όμως, ως ΜΙΣΟ ΨΕΜΑ…
Κι αυτό το μισό ψέμα επικοινωνείται, χωρίς να το καταλαβαίνει το ίδιο, αλλά το καταλαβαίνει το κοινό, που μπορεί να μην είναι σε θέση να εξηγήσει (όπως μας «δίδαξε» ο Γούντυ Αλεν δια στόματος γκάνγκστερ-Τσαζ Παλμιντέρι στο «Σφαίρες πάνω από το Μπρόντγουέι») όμως μπορεί και καταλαβαίνει τα πάντα.
Βέβαια, στην περίπτωση της «Φαντασίας» είναι και το κοινό ανειλικρινές.