Και δεν αναφέρομαι σε Ελληνες κριτικούς, μην πάει πονηρά ο νους. Από τα διεθνή ξεκινώ και αναρωτιέμαι.
Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» δεν είναι μια ακόμα μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ στην οθόνη όπου δικαιολογημένα κάποιος μπορεί να αγανακτούσε από τις επαναλαμβανόμενες διασκευές. Οι τωρινοί «ΑΘΛΙΟΙ» είναι κάτι εντελώς διαφορετικό κι επίσης συγκλονιστικό διότι δεν αποκόπτονται από τον Ουγκώ… Αλλά…
Και θα ήθελα να ξεκινήσω από τον σκηνοθέτη , τον ΤΖΕΗΜΣ ΜΑΝΓΚΟΛΝΤ, και στο πρόσωπο του να τιμήσω όλους τους σκηνοθέτες που ξέρουν να κάνουν ψυχαγωγικές ταινίες αλλά δεν τους προάγουν τα δημοσιεύματα διότι αυτοί που τα γράφουν δεν γνωρίζουν τόσο καλά σινεμά ώστε να ξέρουν την αξία τους. Προτιμούν τα φεστιβαλικά με τα πολλαπλά άλλοθι…. Οποιος δει το «ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΟΛΑ», μέσα από το μεθύσι και το γήτεμα, θα δει πως αυτή την υπέροχη ψυχαγωγική ταινία την έχει οργανώσει σκηνοθέτης αξίας κι άντε να δούμε αν μπορεί ο καθένας να την κάνει ή να κάνει τέτοιου είδους φιλμ
Κι όλα αυτά, λόγω του ομοφυλοφιλικού στοιχείου, όπου οι Γεωργιανοί ιθύνοντες απέρριψαν την εκπροσώπηση και δεν δέχτηκαν ούτε καν το ταξίδι για τις Κάννες, κι υποχρεώθηκαν οι συντελεστές να το κάνουν ιδίοις εξόδοις . Κι έτσι, το ανέλαβε η ΣΟΥΗΔΙΑ, μια κι υπάρχουν Σουηδοί χρηματοδότες κι ο Γεωργιανός σκηνοθέτης ΛΕΒΑΝ ΑΚΙΝ ζει εκεί, έχει γεννηθεί εκεί, είναι Σουηδός υπήκοος αλλά ήθελε να κάνει κάτι για τη χώρα καταγωγής του. Για τις ρίζες του. Κι η ΣΟΥΗΔΙΑ, με τη σειρά της, προσπέρασε δικές της ταινίες, καθεαυτού δικές της, κι υιοθέτησε την γεωργιανή την οποία ανέλαβε υπό την προστασία της και της δώρισε τη σημαία της για τη διαδρομή από τα Φεστιβάλ ως το ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΟ ΟΣΚΑΡ του 2020.
Οι δύο χαρακτηρισμοί στον τίτλο για τον Βρετανό σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτοί, κατά την αντίληψη μου, που του χαρίζουν μια ξεχωριστή, αν όχι και περίοπτη, θέση στον βρετανικό κινηματογράφο. Και κατεπέκταση στον παγκόσμιο.
΄Η για να μιλήσουμε με τίτλους «ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑ», «Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ», «ΚΑΤΗΓΟΡΩ», «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ». Δίπλα σε αυτούς τους τίτλους προσθέτουμε δύο ακόμα: «LES MISERABLES» και «SYSTEM CRASHER». Κι έτσι έχουμε την ΕΞΑΔΑ (κι όχι πεντάδα) των ταινιών που διεκδικούν το ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΤΑΙΝΊΑΣ.
Απολαυστικό σινεμά το «MADRE», η ολοκαίνουργια ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη ΡΟΝΤΡΙΓΚΟ ΣΟΡΟΓΚΟΓΙΕΝ, που μας καταγοήτευσε το καλοκαίρι του 2019 με τον «ΕΚΠΤΩΤΟ»
Πολύ ΣΚΛΗΡΗ ταινία. Και ΤΡΙΩΡΗ και ΜΑΥΡΟΑΣΠΡΗ αλλά κι ένα εξαιρετικό δείγμα ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ.
Ελληνική κι η δεύτερη μέρα της δικής μου επίσκεψης στο 60ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – μετά θα πιάσω τα ξένα, μια και πρέπει να ζούμε στο παρόν κι όχι στο παρελθόν και το Φεστιβάλ πλέον είναι διεθνές- κι είδα την καινούργια ταινία του ΣΥΛΑ ΤΖΟΥΜΕΡΚΑ «ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΩΝ ΣΑΡΓΑΣΣΩΝ»
Παρόλο ότι πια δεν είναι εκείνο που ήταν, δεν είναι πια ελληνικό αλλά διεθνές, εν τούτοις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ως θεσμός κατόρθωσε να επιβιώσει, έστω και παραλλαγμένος, οπότε κι εμείς καλούμαστε να κοιτάμε μπροστά.