Ο ΑΝΤΡΕΑ ΣΕΓΚΡΕ με το συνεργάτη του στο σενάριο ΜΑΡΚΟ ΠΕΤΕΝΕΛΟ, έχουν κάνει αυτό ακριβώς κι έχουν πετυχει. Να δειξουν την πολιτική δράση του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας στις δεκαετίες κυρίως ’70 και’80 που άνθισε αυτό που εκπροσώπησε κι αναστάτωσε τον παγκόσμιο αριστερό χάρτη: Τον Ευρωκομμουνισμό. Μια αλλαγή σε σειρά πραγματων, μεθοδων και αντιλήψεων της Αριστερας στη Δυση ώστε να εκσυγχρονιστεί, και την απαγκίστρωση της από τη Μόσχα.
Αυτό έφερε το Κομουνιστικό Κόμμα Ιταίας στα πρόθυρα και της Εξουσιας, προκάλεσε θύελλες, πρώτα οπαδών που τον λάτρεψαν κι όχι όνο στην Ιταλία, κατοπιν επιρροής και σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, το γαλλικό, το ισπανικό, το πορτογαλικό ακόμα και το ΚΚΕ Εσωτερικού της Ελλάδας, τη μήνη της Σοβιετίας και του Ανατολικού Μπλοκ, την καχυποψία των Αμερικανών , τους Ιταλούς καπιταλιστές και δη τους βιομήχανους, το φοβο και τρόμο της ιταλικής Δεξιάς και τον συμπαρομαρτούντων για το τι επέρχεται.
Όλα αυτά λοιπόν η ταινία τα δείχνει. Και μαλιστα με τη μέθοδο ενός ντοκυμαντέρ. Μονο που δεν πρόκειται για ντοκυμαντέρ αλλά για μυθοπλασία. Απλά, έχει μέθοδο στο πως θελει να πει αυτή την ιστορία κι η λεπτή ειδοποιός διαφορά είναι πως θέλει να την πει πολιτικα αλλά καθώς θα τα δείχνει και θα τα λέει αυτά, να προσεγγίζει τον Μπερλινγκουέρ ως άνθρωπο, να τον πιάνει από την ανθρώπινη σκοπιά του, να είναι αυτή η οποία τον καθορίζει κι έτσι να βλέπουμε μέσα από αυτόν την καινοτόμο πολιτική του. Και όλες τις παρενέργειες φυσικά. Και έχει ως βάση το σπίτι, τον βλέπουμε και τον ζούμε μέσα από τις σχέσεις με τη σύζυγο και τις κόρες μα και με τον γιο, που μέσα απόν προβάλλονται οι αντιδράσεις που θα μπορούσαν να υπάρχουν γύρω από τον Μπερλινγκουέρ.
Εχουν φτιαέι ένα έργο άψογο,το οποίο βεβαίως και θα συγκινήσει εκείνους που τον λτγρεψαν , βεβαίως και θα προκαλέσει και τις αντιδράσεις εκείνων που δεν τον γούσταραν, διοτι ο τρόπος που τον δειχνει και υποστηρίζει το οικοδομημα ο Σεγκρε είναι ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ.
Η ταινία έφτασε στα DAVID DI DONATELLO ,τα ιταλικά «Oscar», τα βραβεία δηλαδή της Ιταλικής Ακαδημάις Κινηματογραφους με 14 (!!!!) υποψηφιότητες κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένων όλων των λεγομενων «μεγαλων» , ητοι ταινιας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, παραγωγής(στην Ιταλία το έχουν ξεχωριστό βραβείο),δηλαδή την υιοθέτησαν κινηματογραφικά εξ ολοκλήρου, όμως εκεί που επικέντρωσαν την ουσια κι απένειμαν τις διακρίσεις, ήταν στην ΗΘΟΠΟΙΙΑ του ΕΛΙΟ ΤΖΕΡΜΑΝΟ, ο οποίος παίρνει τον 6ο του «David¨, κι είναι ο αμέσως επόμενος μετά τον ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΓΚΑΣΜΑΝ και τον ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΟΡΝΤΙ που έχουν από 7-άρα μπορεί και να τους καλύψει στο μελλον διότι είναι και νεος, Ο ΜΑΡΤΣΕΛΟ έρχεται μετά τον Ελιο, έχει 5, στις δε γυναίκες πρώτη είναι η ΣOΦΙΑ με7 «Δαβιδ» κι ακολουθουν η ΜΟΝΙΚΑ ΒΙΤΤΙ κι η ΜΑΡΓΚΕΡΙΤΑ ΜΠΟΥΙ με 5 η κάθε μία.
Η ηθοποιια λοιπον του Ελιο Τζερμάνο αναγνωρίστηκε ως το πρωτο ατού από τις χιλιάδες των Ιταλων Κινηματογραφιστων , και το δευτερο είναι το ΜΟΝΤΑΖ.
Στην ηθοποιία εχουμε ακριβως αυτό το θέμα της προσέγγισης του Μπερλινγουερ, αυτό ακριβως που ορισαν σκηνοθεσία και σεναριο ως «γραμμή» κι ο Τζερμάνο έπιασε τις μυριάδες των αποχρώσεων, που ξεκινούν όμως από το ένα και εξής: Να βρεις τον ΤΟΝΟ εκείνο πάνω στον οποίο θα κεντήσεις τις αποχρώσεις. Ο Τζερμάνο βρήκε τον ήπιο τονο στη φωνη, στην ομιλία,στη ζέση αλλά από κάτω άφηνε να φαίνεται κι ένα κρυμμένο θηρίο που δεν μασαει τα λόγια του. Είναι πολλές οι σκηνές που συμβαίνει κάτι τέτοιο και λειτουργησαν βοηθητικά για τον ηθοποιό ώστε να βρει τον τονο και να κάνει τον Μπελινγκουέρ της ταινίας αφου από αυτόν θα εξαρτιόταν η ταινια.
Στο ΜΟΝΤΑΖ, που είναι η δύτερη αναγνωριση των Donatello, ε, εκεί καταλαβαίνουμε μέσα από ποιο «δεξι χερι», ο σκηνοθέτης πέρασε την ταυτοτητα, πέραν του πρωταγωνιστη. Στο ρυθμό που δόθηκε ώστε να δίνει την αίσθηση ενός δραματικού ντοκουμέντου, στη ροή που ανεβαζε τον πολιτικό πυρετό και την αγωνία μια και το σεναριο εμπεριέχει κλιμακώσεις και στην κατάληξη του παντρέματος σκηνών μυθοπλασίας και ντοκυμενταρίστικων με αποθέωση, αποκορύφωμα, τη σκηνή της κηδείας, όπου η μια κηδεία συνάντησε την άλλη. Η σκηνοθετημένη την ντοκουμενταρισμένη. Και με το πως τα παντρεψε, πως τα ζυγισε, πως τα σερβιρε ή τα πρόσφερε, εκανε μάτια να δακρύσουν. Να βλέπεις τωρα και να θυμάσαι τι είχε συμβεί, να βλέπεις στην κηδεία τον Φελίνι και τον Μαστροιανι και τον Αντονιόνι, να βλέπεις τιμητική φρουρά διπλα στο φέρετρο τη Μόνικα Βίτι, και συγχρόνως τα πλήθη, πότε των κομπάρσων πότε του λαου της Ρώμης από τα 80ς,ο τρόπος με τον οποίο έγιναν αυτά, κορύφωσε το συναίσθημα κι έδειξαν ξεκάθαρα τις προθέσεις της ταινίας.
Θα ήθελα επίσης να επισημανω κάτι ακόμα. Εχει να κάνει με τις μελετες όσων ενδιαφέρονται να μαθαίνουν και με τις αναλύσεις που κάνω κατά καιρούς. Περί ηθοποιίας και περί casting, τωρα που μπαίνει κι αυτό στα Oscar. Μία από τις υποψηφιότητες της ταινίας λοιπόν στα “David” ήταν και του casting. Καταλαβαίνουμε τη σημασία που έδινε ο σκηνοθέτης σε τόσα πρόσωπα, ρόλων και κομπάρσων στο τι επέλεγε και τι ζητούσε από αυτά να υπηρετήσουν τη σκηνοθεσία του. Από όλο αυτό το σύνολο, πλην του αδιαπραγμάτευτου πρωταγωνιστή, μεμονωμένα ο supporting ρόλος , που προτάθηκε για βράβευση,ο ηθοποιός του δηλαδή (αλλά έχω τονίσει στα αφιερώματα μου ότι το δόγμα είναι «ηθοποιός σημαίνει ρόλος», κι είναι ο ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΤΣΙΤΡΑΝ που παίζει τον «Αλντο Μόρο», τον Ιταλό Πρωθυπουργό που έπεσε θύμα απαγωγής και κατόπιν δολοφονίας το 1978, τοτε που ο Μπερλινγκουερ είναι στην ακμη του. Ενας πολιτικός του αντίπαλος βαρέων βαρών. Από όλους τους ρόλους , αυτος προτάθηκε. Κι ως μάκρος δεν διαθέτει πολύ, είναι σχετικά μικρός ρόλος σε διάρκεια. Είναι όμως κομβικός για την πορεια του κεντρικού ήρωα κι ο ηθοποιός παίζει σε απολυτο συντονισμό με τον πρωταγωνιστή, που κάνει τον πολιτικό του αντίπαλο, και μεσα από εκεί περνά κι η πολιτική ΣΕΝΑΡΙΑΚΑ(το τονίζω, μην αρχισουν να μιλάνε , όσοι δεν ξέρουν από δραματουργία, για…προπαγάνδες) θέση της ταινίας πάνω στη σχεση των δυο ανδρων μολονότι υπάρχουν κι άλλοι θαυμάσιοι ρόλοι. Οι Ιταλοί ηθοποιοί κι οι κινηματογραφιστές έριξαν το βάρος σεαυτο το ρόλο, ο οποίος δεν έχει δραματικούς εντυπωσιασμούς, έχει λιτότητα και ουσία, πάνω στη γραμμή ερμηνείας που είναι κι η κατεύθυνση του έργου.